29 Οκτωβρίου 2009

Τρομοκρατία..Έχει κανείς το δικαίωμα να αφαιρεί ανθρώπινη ζωή ;

Αναλύσεις επί αναλύσεων. Για την ανικανότητα της αστυνομίας, για τη στάση ή τις δηλώσεις του Χρυσοχοϊδη που «προκάλεσαν», για το δήθεν ιδεολογικό περίβλημα των δήθεν τρομοκρατών, για το αντάρτικο των πόλεων, για τόσα πολλά χιλιοειπωμένα πράγματα που δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα. Έχει κανείς το δικαίωμα να αφαιρεί ανθρώπινη ζωή ; Και από εκεί και μετά, Έχει δικαίωμα να προσπαθεί να επιβάλει την όποια γνώμη του με σφαίρες; Έχει δικαίωμα να «χτυπάει» απρόσωπα θύματα λόγω του ότι ανήκουν σε ένα σώμα για την ύπαρξη του οποίου διαφωνεί; Μπορεί η ωμή βία να μην είναι στυγνά δολοφονική; Όταν μιλάμε για πολιτισμένες κοινωνίες και όχι για αγέλες άγριων ζώων –που ακόμα και αυτές έχουν ως σκοπό την εύρεση τροφής εφαρμόζοντας το «νόμο» του δυνατότερου- η απάντηση είναι προφανέστατα όχι. Και είναι μονολεκτική και όχι διαπραγματεύσιμη. Ασφαλώς και μπορούμε να συζητήσουμε για το τι είναι τρομοκρατία. Μπορούμε να εξετάσουμε ιστορικά ένα φαινόμενο που δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε ελληνικό. Μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα συμφωνώντας ή διαφωνώντας. Δεν μπορούμε όμως βαφτίσουμε ιδεολογικά οποιαδήποτε απόπειρα δολοφονίας αθώων. Είμαστε όλοι εν δυνάμει υποψήφια θύματα των αρρωστημένων εγκεφάλων που δολοφονούν εν ψυχρό υπό το πρίσμα μιας «θέσφατης» για αυτούς ιδεολογίας. Και είμαστε όλοι εμείς αυτοί που στο όνομα των αθλίων εκείνων στερούμαστε όλο και περισσότερο τις ελευθερίες μας από τους νόμους που ψηφίζονται για την αντιμετώπιση τους. Αλλά ακόμα και αυτοί δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στο αίμα αθώων. Γιατί τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την ανθρώπινη ζωή. Ακόμα και από τη ζωή των ίδιων των δολοφόνων.

27 Οκτωβρίου 2009

Ελλάδα..Ενα καράβι χωρίς αντιπολίτευση αλλα εμάς τί μας νοιάζει...

>
Τα γεγονότα που συμβαίνουν στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αφορούν μόνο τα εσωκομματικά παιχνίδια εξουσίας αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς την ίδια την πολιτική ζωή του τόπου. Κατά συνέπεια, και τη δική μας ζωή. Πλησιάζουμε τον ένα μήνα διακυβέρνησης της χώρας από τη νέα κυβέρνηση που σύμφωνα με τις προεκλογικές τις δεσμεύσεις θα εφάρμοζε ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών τις πρώτες 100 μέρες. Η βουλή δεν έχει ανοίξει ακόμα γιατί η ΝΔ και το ΚΚΕ δεν έχουν ορίσει ακόμα αντιπροσώπους, και η κυβέρνηση απλά προετοιμάζεται χωρίς να δίνει λόγο πουθενά παρά μόνο στα ΜΜΕ που ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να πάνε κόντρα στις επιταγές της πολύ πρόσφατης πλειοψηφίας. Μόνο που θεσμικά ο ρόλος ελέγχου της κυβέρνησης και του έργου της αποτελεί καθήκον της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής. Αντ’ αυτού, στη Νέα Δημοκρατία έχουν άλλες προτεραιότητες.. Χωρίς να βιάζονται να καλύψουν το κενό που δημιουργείται στον κυβερνητικό έλεγχο μιας και μοναδικό μέλημα αποτελεί το ποιος και με ποιους θα ανέβει στον αρχηγικό θώκο, παρουσιάζουν μια εικόνα αποσύνθεσης και ασυνεννοησίας ακόμα και για τον τρόπο εκλογής του νέου αρχηγού. Που θα γίνει μάλλον το τέλος  Νοεμβρίου και αν δεν επιτευχθεί δεν πειράζει. Υπάρχει και ο Δεκέμβριος. Μέχρι τότε η κυβέρνηση μπορεί να πράττει και να νομοθετεί –με το άνοιγμα της βουλής- χωρίς ουσιαστικά να υπόκειται σε πλήρη κοινοβουλευτικό έλεγχο. Εκτός αν θεωρούμε πως τα υπόλοιπα κόμματα μπορούν να επωμισθούν αυτό το ρόλο. Άλλωστε το ίδιο είχε συμβεί και μετά τις εκλογές του 2007 με αντίστροφους ρόλους. Τότε που το ΠΑΣΟΚ ασχολούνταν με τα εσωτερικά του και η κυβέρνηση απλά έκανε το έργο της… Αυτό για το οποίο κρίθηκε εκλογικά, μόνο που ο λογαριασμός πληρώνετε από όλους μας. Το όλο ζήτημα δεν έχει να κάνει με το τι προσδοκίες έχουμε από την αντιπολίτευση. Έχει να κάνει με την ποιότητα της δημοκρατίας που θέλουμε να έχουμε. Γιατί δημοκρατία σημαίνει σεβασμός στους θεσμούς. Κάτι που μάλλον δεν αφορά τα κόμματα εξουσίας και εν προκειμένω στην παρούσα φάση τη ΝΔ, αλλά ίσως τελικά ούτε το σύνολο της κοινωνίας μας. Γιατί διαφορετικά έστω και για τα μάτια του κόσμου κάποιοι θα λογοδοτούσαν ειδικά σε μια περίοδο που η επικοινωνία έχει αντικαταστήσει την πολιτική. Κι αν όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή έχουμε «πατώσει» ως κράτος, μάλλον θα πρέπει να κοιτάξουμε καλύτερα που βρισκόμαστε και ως πολιτική κοινωνία. Μόνο που δυστυχώς θα πρέπει να κοιτάξουμε πολύ χαμηλά…

14 Οκτωβρίου 2009

Το Νόμπελ Ειρήνης στον Πλανητάρχη.... Οι έξυπνες βόμβες θα γίνουν τώρα ειρηνικές...

Επιπλέον 13.000 Αμερικανούς στρατιώτες αποφάσισε να στείλει-χωρίς να το ανακοινώσει-στο Αφγανιστάν ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, πέραν των 21.000 που ανακοινώθηκε τον Μάρτιο ότι θα σταλούν, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Washington Post. Βάσει του δημοσιεύματος, οι 13.000 στρατιωτικοί είναι κυρίως στρατεύματα υποστήριξης, όπως μηχανικοί, ιατρικό προσωπικό, ειδικοί στην εκπαίδευση ή πράκτορες της στρατιωτικής αστυνομίας.
Πηγή : Το βήμα

Μετά την βράβευση του με το Νόμπελ ειρήνης με γνώμονα την τόνωση της προσπάθειας του (!!!!!) , ο αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε να τονώσει τα στρατεύματα του. Τώρα το τι δουλειά έχει με το νόμπελ ειρήνης ο πρόεδρος της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του πλανήτη και το πως οι εκλέκτορες του θεσμού αποφασίζουν,  είναι ένα  ζήτημα που κάτω απο φυσιολογικές συνθήκες  θα έπρεπε να απασχολήσει μάλλον την ψυχιατρική επιστήμη. Αλλά στην περίοδο Ομπάμα - mania που ζούμε τίποτα δε μας εκπλήσει..Το αμερικάνικο "σύστημα", μετά απο την έξαρση του αντιαμερικανισμού που προκάλεσε η διακυβέρνηση Μπούς, κατάφερε να αλλάξει άρδην το κλίμα φέρνοντας μας το νέο πλάνητάρχη με όρους rock star σε συνθήκες Ηollywood. Επειδή όμως οι πολιτικοί δεν παίρνουν βραβείο Oscar ή Grammy, του παραδόθηκε το Νομπελ ειρήνης. Και ίσως, όταν η αμερικανική οικονομία χρειαστεί ένα ακόμα πολεμικό μέτωπο για την "ανάπτυξη" της με το γνωστό πρόσχημα της ειρήνης και της ασφάλειας,  η χρησιμότητα του βραβείου θα κάνει και απόσβεση.Και εμείς, θα χειρόκροτούμε τον απελευθερωτικό στρατό  του μεγάλου νομπελίστα να τιμωρεί τους "πολεμοχαρείς και τους τρομοκράτες". Αρκεί βέβαια να μην είμαστε εμείς στη θέση τους....
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

9 Οκτωβρίου 2009

Ελλάδα - ΗΠΑ Σχέσεις Ανεξαρτησίας....

Πηγή:Photo διαδυκτίου

Σύμπτωση ή μη, καλό θα ήταν να εξετάσουμε την αμερικανική παρουσία στη χώρα μας. Η Ελλάδα μέχρι το 1947 άνηκε στην αγγλική σφαίρα επιρροής. Στις 15 Φεβρουαρίου 1947 ο υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, ανακοίνωνε την αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα. Παράλληλα ανακοίνωνε πως λόγω της εγχώριας οικονομικής κρίσης η Μεγάλη Βρετανία θα σταματούσε κάθε οικονομική βοήθεια προς τη χώρα μας. Στις 12 Μαρτίου του ίδιου έτους και κατόπιν αιτήματος της ελληνικής κυβέρνησης προς τις ΗΠΑ για την ένταξη της στη μεταπολεμική ευρωπαϊκή βοήθεια, αλλά και της συμφωνίας της Βρετανικής κυβέρνησης με την κυβέρνηση των ΗΠΑ για την παραχώρηση της κηδεμονίας της χώρας μας υπό τον κίνδυνο Σοβιετικής απειλής, εξαγγέλλεται το δόγμα Τρούμαν. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί τόσο από τον αμερικανό πρέσβη Paul Porte που απεστάλει στην ελλάδα τον Ιανουάριο του 1947 όσο και από την παρουσία του αμερικανού οικονομικού συμβούλου της ελληνικής κυβέρνησης Gardner Patterson ήδη από τις 4 Απριλίου 1946. Σύμφωνα με το δόγμα Τρούμαν χορηγούνταν 341 εκατ. δολάρια ως στρατιωτική και οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα και 59 εκατ. δολάρια προς την Τουρκία. Ουσιαστικά όμως αποτελούσε την παράδοση της Ελλάδας από την αγγλική στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Στις 20 Ιουνίου του 1947 υπογράφετε η συμφωνία για την εφαρμογή του δόγματος από τις κυβερνήσεις των δύο χωρών που αποτελούνταν από 26 νομοθετικά διατάγματα και ουσιαστικά κατοχυρώνεται η οικονομική, στρατιωτική και πολιτική κυριαρχία των ΗΠΑ στη χώρα μας. Στα άρθρα της συμφωνίας αναφέρετε ότι :
«Αρθρον 50ον. Η Ελληνικής Κυβέρνησις θα προσφέρη πάσαν εφικτήν βοήθειαν εις την Αμερικανικήν Αποστολήν προς διευκόλυνσιν της εκπληρώσεως των καθηκόντων της, της κινήσεως του προσωπικού της Αποστολής προς την Ελλάδα, εντός της Ελλάδος και εξ Ελλάδος, της χρησιμοποιήσεως προσώπων Ελληνικής Εθνικότητος και κατοικίας, της αποκτήσεως ευκολιών και υπηρεσιών και της διεξαγωγής ετέρων ενεργειών της Αποστολής. Το προσωπικόν της Αμερικανικής Αποστολής και η περιουσία της Αποστολής και του προσωπικού της θα απολαύωσιν εν Ελλάδι των αυτών προνομίων και φορολογικών απαλλαγών ως απολαύει το προσωπικόν της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών εν Ελλάδι και η περιουσία της Πρεσβείας και του προσωπικού της»
«Αρθρον 8ον. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλη προβή εις πάσαν ενέργειαν την οποίαν ήθελε ζητήσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δια την ασφάλειαν παντός αντικειμένου, υπηρεσίας ή πληροφορίας ληφθείσης εν συνεπεία της Συμφωνίας ταύτης…»
Ένα δε από τα νομοθετικά διατάγματα ( 694) εφαρμογής της ανέφερε χαρακτηριστικά : « Αι αμερικανικαί εταιρείαι αι έχουσαι εργολαβίας μετά της Αμερικανικής Κυβερνήσεως ή άλλαι ξέναι εταρείαι, αίτινες θα συμβληθώσι μετ’ αυτής προς εκτέλεσιν έργων εν Ελλάδι και οι αμερικανικαί ή ξέναι εταιρείαι αι μετ’ άλλων συνεργαζόμενοι έχουν αύται και το προσωπικόν των τα κάτωθι δικαιώματα:α. Απαλλάσονται από τας διατυπώσεις και την διαδικασίαν της υφισταμένης νομοθεσίας περί αλλοδαπών εταιρειών. β. Απαλλάσσονται από κάθε άμεσον ή έμμεσον φορολογίαν δια την περιουσίαν των τα εισαγόμενα υπ’ αυτών είδη. Γ. Το αλλοδαπόν προσωπικόν των δεν έχει ανάγκη αδείας εργασίας εις την Ελλλάδαν. δ. Το αλλοδαπόν προσωπικόν των απαλλάσσεται από κάθε φόρον εισοδήματος και από όλους τους άλλους φόρους…»
Η αμερικανική “παρουσία” στη χώρα μας ουδέποτε έπαψε να υφίσταται. Καινούργιες συμφωνίες ήρθαν με την πάροδο των χρόνων να προστίθενται στις σχέσεις των δύο χωρών με κοινή συνισταμένη πάντοτε την εξασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων και τη συνέχιση της κηδεμονίας, εις βάρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

7 Οκτωβρίου 2009

Εκλογές και Δημοσιογράφοι. Ο Βασιλιάς Πέθανε , ζήτω ο Βασιλιάς..

Βρισκόμαστε στην Τρίτη μέρα μετά τις εκλογές και έχουμε διαβάσει ήδη στον τύπο εκατοντάδες αναλύσεις για το κυριακάτικο αποτέλεσμα. Ή για την ακρίβεια, μια ίδια ανάλυση από τους σταθερούς «έγκριτους» εκφραστές της 4ης εξουσίας. Για την απελθούσα κυβέρνηση και την τραγική προεκλογική της καμπάνια, για τα σκάνδαλα που δεν τιμωρήθηκαν, για τις ευθύνες της αλαζονείας, για το Γιώργο Παπαντρέου που πέτυχε μια προσωπική νίκη και τόσα άλλα επιμέρους. Η αναπάντεχη διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα δεν άφηνε περιθώριο για αμφισβήτηση του μέχρι πρότινος λίγου Γιωργάκη. Το έργο το είχαμε ξαναδεί όταν με το ποσοστό του 2004 όταν ο λίγος Κωστάκης έγινε Κώστας. Και μέχρι την Κυριακή αποτελούσε το δυνατό χαρτί της ΝΔ από τους ίδιους πάντα.. Μετά τα αποτελέσματα, τον αδύναμο κρίκο. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς.. Και ασφαλώς με τη βοήθεια των έγκριτων δημοσκόπων και αναλυτών -που για άλλη μια φορά έπεσαν έξω- διαβάζουμε για τις μετατοπίσεις του εκλογικού σώματος από δεξιά προς τα αριστερά, για την πολυσυλλεκτικότητα του Γιώργου, για την ιδεολογική προσέγγιση των νέων ψηφοφόρων κλπ. Παράλληλα, για το «χαμένο κέντρο» του άλλοτε επίσης πολυσυλλεκτικού Κώστα και τόσα άλλα που το μόνο που αποσκοπεί είναι να διατηρήσει τη δική τους θέση ως αλάθητων κριτών των πάντων. Η μεγαλύτερη αλήθεια αυτών των εκλογών είναι πως ο απελθών πρωθυπουργός πρόδωσε το όραμα που είχε εμπνεύσει. Γιατί μετά την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ο μόνος αρχηγός που πίστεψαν σε αυτόν όχι μόνο οι οπαδοί του αλλά όλοι οι έλληνες. Όχι ότι θα κάνει τη χώρα παράδεισο. Αλλά ότι είχε όλα εχέγγυα να βάλει ένα τέλος στο παλιό κυβερνο-κομματικό ρουσφετολογικό σύστημα. Γιατί είχε να κυβερνήσει μόνο για την υστεροφημία του και να αποδείξει πως δεν είναι πρωθυπουργός λόγω του επωνύμου του. Και επειδή απέτυχε καταποντίστηκε. Όχι για αυτά που έκανε ,αλλά για αυτά που δεν έκανε. Και όταν προδίδεις την εμπιστοσύνη κάποιου που σε πιστεύει αυτός σε τιμωρεί. Ο νέος πρωθυπουργός ξεκινά από την ίδια αφετηρία, τα ίδια εχέγγυα, και λόγω της αποτυχίας του προκατόχου του, με ακόμα μικρότερες προσδοκίες. Αν πετύχει η όχι θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Αν προσπαθήσει, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και ιδεοληψιών θα πάρει και αυτός τη δεύτερη ευκαιρία του. Τα υπόλοιπα, όχι πως δεν έχουν βάση, αλλά είναι αναλύσεις για να γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο και τις εφημερίδες τους. Και για να χαϊδεύουν τα αυτιά της λεγόμενης σταθερής κομματικής βάσης που ευτυχώς με τα χρόνια συρρικνώνεται..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

5 Οκτωβρίου 2009

Λευκές Επιταγές.....

Μετά τη «λευκή επιταγή» διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή το 2004, ήρθε χθές η σειρά του Γεωργίου Παπανδρέου να παραλάβει τη δική του. Τιμωρήσαμε σκληρά τη ΝΔ και τον αρχηγό της που μας πρόδωσε τα οράματα μας, και φέραμε το ΠΑΣΟΚ και το νέο μεσσία να μας ικανοποιήσει τα νέα μας οράματα. Κι αν μας απογοητεύσει και αυτός, θα ξαναφέρουμε τη ΝΔ με μεγαλύτερο ακόμα ποσοστό διαφοράς για να μάθει. Εμείς δε θα έχουμε ευθύνες. Αυτοί θα έχουν που δεν ανταποκρίθηκαν. Εξάλλου εμείς την επιταγή μας τη δώσαμε. Οι Μ.Χρυσοχοΐδης, Ανδρέας Λοβέρδος, Γιώργος Φλωρίδης Χρήστος Παπουτσής, Ευάγγελος Βενιζέλος, Κώστας Σκανδαλίδης, Αννα Διαμαντοπούλου και αρκετοί άλλοι υπουργοί της περιόδου 2000-2004, έμαθαν από την τιμωρία που τους βάλαμε πριν από 5μιση χρόνια. Τώρα θα αναλάβουν τα υπουργεία τους και θα μας κυβερνήσουν με το νέο όραμα. Ίσως όχι σεμνά και ταπεινά ,μιας χορτάσαμε από αυτά τα τελευταία χρόνια, αλλά κάπως έτσι. Η ΝΔ θα ασκήσει -όπως το ΠΑΣΟΚ την πρώτη τετραετία διακυβέρνησης της – το καθήκον της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι : Κάνουμε συμμαχίες γύρω από τους δυνατούς για να είμαστε μπροστά, ασχολούμαστε με την εσωστρέφεια μας και που και που ζητάμε εκλογές. Εξάλλου αργά η γρήγορα ο λαός θα καταλάβει ότι τελικά ότι δεν φταίγαμε και θα μας ξαναφέρει. Κι αν έχετε να μας προσάψετε κάτι μεμπτό από τη διακυβέρνηση μας, κάντε εξεταστική επιτροπή και παραγράψτε μας. Το ΚΚΕ που κατάφερε όπως ακούσαμε χθές να διατηρήσει την τρίτη θέση -ομολογουμένως πολύ μεγάλο κατόρθωμα εν μέσω οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής κατάστασης στη χώρα μας!!!!!!!!-, θα κάνει τον αγώνα του με τις ξεχωριστές του πορείες να κάνει το ποσοστό του λίγο μικρότερο αλλά πιο αγωνιστικό. Είπαμε όμως , η κατάσταση δεν ευνοεί την αριστερά και αυτοκριτική να κάνουν τα κανάλια και όχι ο Περισσός. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ΣΥΝ και ΡΙΖΑ ή τέλος πάντων θα δούμε προς τα πού θα πάει. Εξάλλου δεν ήξερε και ποτέ άρα προφανώς δεν είναι μεμπτό. Ο σκοπός επετεύχθη κα μπήκαμε. Ο ΛΑΟΣ μιας και δεν μπορεί να μας προσφέρει την Πόλη ή την αυτοδυναμία στην πολυκατοικία, θα μας προσφέρει τουλάχιστον την παιδεία μέσα από τις αγορεύσεις του Άδωνη Γεωργιάδη και του Γεωργίου Ανατολάκη . Και εμείς που έχουμε κάνει το καθήκον μας θα αρχίσουμε από σήμερα να κατηγορούμε τους ίδιους πολιτικούς που άλλοι μάλλον ψηφίζουν και να μεμφόμαστε την οικογενειοκρατία και τα τζάκια. Γιατί εμείς δε φταίμε.. Εμείς «επιταγές» δίνουμε… Απλά και αυτό είναι και το μόνο παρήγορο των χθεσινών εκλογών, πλέον τις δίνουμε με μικρότερη διάρκεια..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

3 Οκτωβρίου 2009

ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ Η ΑΚΥΒΕΡNΗΣΙΑ; ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΛΗΜΑΤΑ.

Το μόνιμο δίλημα που μας μεταφέρετε σε όλες τις εκλογές –ειδικότερα απο την περίοδο 89-90, είναι το δίλημα της αυτοδυναμίας. Ανέκαθεν, όταν ο εκλογικός νόμος που πάντα ψηφίζουν τα κόμματα εξουσίας δεν εξασφάλιζε τη σίγουρη υπέρβαση των ορίων της δεδηλωμένης, ακούμε απ τους πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων οτι ο τόπος χρειάζεται σταθερή κυβέρνηση για να εφαρμόσει το πρόγραμμα της. Και ασφαλώς, η λεγόμενη προγραμματική απόκλιση απο τα άλλα κόμματα που δεν επιτρέπει τη συνεργασία μιας ευρύτερης κυβερνητικής συμμαχίας. Πόσο όμως αυτό το δίλημα είναι υπαρκτό ; Οι πολιτικές προτεραιότητες των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας εξαρτόνται αποκλειστικά απο τη διαχείρηση της οικονομίας και τον καταμερισμού του εθνικού πλούτου. Στη μετά ΟΝΕ εποχή όμως, με την υποχρεωτική τήρηση του συμφώνου σταθερότητας που επιβάλεται απο την κομισιόν, οι βασικές αρχές και προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής αποτελούν μονόδρομο για οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύπτει. Η επιμέρους διαχείρηση στην εφαρμογή πολιτικών και εξουσίας που στηρίζετε στο ερμαφρόδητο σύμπλεγμα κρατικού και κομματικού μηχανισμού δεν παρουσιάζει καμία διαφοροποίηση ανεξαρτήτος του πιό κόμμα αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι αλλαγές αφορούν μόνο πρόσωπα και κομματικές ταυτότητες και όχι πολιτικές. Αλήθεια ποιά ήταν η διαφορά στη διακυβέρνηση της χώρας στην παιδεία, την υγεία, την αγροτική πολιτική και γενικότερα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τα τελευταία 10 χρόνια ; Γιατί η ισοπεδοτική αίσθηση του είναι όλοι ίδιοι έχει πάρει χαρακτήρα αξιώματος; Το δίλημα της αυτοδυναμίας που παρουσιάζεται ως θέσφατο, αφορά αποκλειστικά την ευκολία διαχείρησης της κρατικής εξουσίας απο τον εκάστοτε κομματικό μηχανισμό. Αυτό που “διαφεύγει” σε όλους όσους παρουσιάζουν το δίλημα αυτοδυναμία ή ακυβερνησία είναι πως είναι απλά εκτελεστές της εντολής του εκλογικού σώματος το οποίο αποφασίζει για τη δύναμη που θα δώσει στο κάθε κόμμα. Και αν το εκλογικό σώμα δεν προσφέρει το ποσοστό που προσφέρει αυτοδύναμες κυβερνήσεις οι πολιτικοί μας ταγοί είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να το σεβαστούν. Το οτι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, δεν είναι ρητορικό σχήμα. Δημοκρατία σημαίνει σύνθεση, σεβασμός στις απόψεις στου άλλου, “υποταγή” στη λαική εντολή και όχι εκβιασμοί. Ας περιοριστούν λοιπόν στους εκβιασμούς των εσωκομματικών τους συσχετισμών και ας πάψουν να εκβιάζουν την ψήφο μας. Χαμένες ψήφοι δεν υπάρχουν στη δημοκρατία. Και παρ όλες τις αδυναμίες του συστήματος μας εξακολουθούμε να έχουμε δημοκρατία..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

1 Οκτωβρίου 2009

Περι Οικολογίας…

Το αποτέλεσμα των τελευταίων ευρωεκλογών έφερε στην πολιτική ατζέντα όλων των κομμάτων δύο «νέα» ζητήματα. Το ζήτημα της ποσόστωσης στην μεταναστευτική πολιτική, και της οικολογίας. Τα ζητήματα αυτά ασφαλώς δεν προέκυψαν λόγω ανησυχίας και προβληματισμού για την αυτό καθ αυτό ύπαρξης των προβλημάτων, μιας και ούτε καινούργια είναι, ούτε ψηλά στην πολιτική ατζέντα μέχρι τότε. Απλά το εκλογικό ποσοστό του ΛΑΟΣ και των Οικολόγων Πράσινων στις ευρωεκλογές «φανέρωσε» μια δεξαμενή ψήφων προς άγραν. Κι αν για το ζήτημα της μετανάστευσης τα δύο μεγάλα κόμματα εμμέσως πλην σαφώς υιοθέτησαν την επόμενη κιόλας μέρα πλήρως τη γραμμή Καρατζαφέρη (με ότι αυτό συνεπάγετε..) , το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό των οικολόγων πράσινων, έφερε στη σημερινή προεκλογική ατζέντα το ζήτημα της οικολογίας. Η ΝΔ αυτόπροσδιορίζεται ως η κυβέρνηση των οικολογικών ευαισθησιών περιγράφοντας μέτρα που έλαβε όπως λ.χ. η απόσυρση των κλιματιστικών… Βέβαια η οικολογική καταστροφή από τις πυρκαγιές λόγω ανυπαρξίας μέτρων, η συνέχιση του θεσμού των παράνομων χωματερών, τα «στραβά μάτια» στην ύπαρξη χωρίς άδεια λατομείων, η οικιστική ασυδοσία που συνεχίστηκε στις μέρες της και γενικά η πλήρης απουσία περιβαλλοντολογικής πολιτικής αποτελούσαν μάλλον δευτερεύοντος σημασίας ζητήματα. Το ΠΑΣΟΚ προαναγγείλει πράσινη ανάπτυξη και οικονομία. Μόνο που οι ίδιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που στο βωμό της σύγχρονης «Μεγάλης Ιδέας», τις Ολυμπιάδας του 2004, διέπραξαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα εις βάρος του περιβάλλοντος. Κληροδοτώντας μας πέρα ασφαλώς από τα ολυμπιακά χρέη, μια ακόμα πιο μπαζωμένη, τσιμεντένια και επιβαρημένη πρωτεύουσα. Και αν τα οικονομικά εγκλήματα παραγράφονται, το περιβάλλον δεν παραγράφει ούτε ξεχνάει. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια του να καλύψει την ανυπαρξία δομημένης πολιτικής θέσης μέσα από το συνονθύλευμα των τάσεων και αρχηγών του, έχει αναγάγει την οικολογία ως κύρια –ειδικότερα μέσω των τηλεοπτικών του σποτ- προεκλογική του θέση. Μόνο που μέχρι πρόσφατα πέρα από το πρόθεμα στο όνομα του συνασπισμού( των κινημάτων και της οικολογίας..), το οικολογικό ζήτημα δεν ήταν το χαρακτηριστικό της πολιτικής του πλατφόρμας. Απλά αφ’ ενός το τίμημα της εσωστρέφειας και των τραγικών επιλογών και αφ’ ετέρου η ανάγκη ψήφων για την ύπαρξη του οδηγεί στην υιοθέτηση των «ακίνδυνων» αλλά και προσοδοφόρων εκλογικά, θέσεων οικολογικών θεμάτων ως πρωτεύοντα. Το ΚΚΕ δεν θεωρεί πρωτεύων το ζήτημα του περιβάλλοντος. Δε λαϊκίζει με αυτό. Μόνο που σήμερα η «πάλη για το περιβάλλον είναι πολύ σημαντικότερη από την πάλη των τάξεων.. Το ΛΑΟΣ έλυσε τις οικολογικές του ανησυχίες εντάσσοντας το γραφικό τηλε-οικολόγο κ. Παπανικόλα στα ψηφοδέλτια του.. Τέλος, οι Οικολόγοι Πράσινοι που πιστώνονται λόγω της παρουσίας τους την ύπαρξη του περιβαλλοντολογικού ζητήματος στην προεκλογική ατζέντα, αποτελούν ίσως το μοναδικό κόμμα σήμερα που “δικαιούται” να μιλά για οικολογικό πρόγραμμα αφού η ένταξη της οικολογίας στην πολιτική αποτελεί και το λόγο ύπαρξης τους. Η όλη μέχρι τώρα όμως παρουσία τους παραπέμπει περισσότερο σε οργάνωση ή κίνημα, παρά σε κόμμα. Για να κερδίσει όμως την ένταξη του στο πολιτικό σύστημα όχι ως αποδέκτης ψήφου διαμαρτυρίας αλλά ως πολυσυλλεκτικό κόμμα θέσεων χρειάζεται μια πιο σαφή, πιο σφαιρική και πιο δομημένη πολιτική πλατφόρμα. Γιατί η παρουσία ενός κόμματος στη βουλή δεν μπορεί να στηρίζετε στη μονομέρεια ενός προνομιακού ζητήματος, αλλά καλείτε να ψηφίσει, να νομοθετήσει και να εκφραστεί και πάνω σε θέματα εκτός της βασικής του «διεκδίκησης». Διαφορετικά η παρουσία τους θα περιοριστεί στην “βαφτισμένη” από τα media ψήφο διαμαρτυρίας των ευρωεκλογών. Και παρ ότι το περιβάλλον σήμερα δεν είναι ζήτημα ψήφου διαμαρτυρίας αλλά αποτελεί το αμεσότερο ίσως θέμα που πρέπει να λύσουμε, θα συνθλιβούν ανάμεσα στα ιστορικά κόμματα που ήδη ερίζουν για την “πελατεία” τους..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ