30 Νοεμβρίου 2009

Νίκη Σαμαρά. Η στροφή προς τα δεξιά και οι ισορροπίες του τρόμου....

Η νίκη του Αντώνη Σαμαρά πέρα από το ότι συνεπάγεται το τέλος της εμπλοκής της οικογένειας Μητσοτάκη στα υψηλά πολιτικά κλιμάκια της χώρας – κάτι που υπερκομματικά δίνει μεγάλη ανακούφιση στη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού..- σηματοδοτεί ίσως και το τέλος της ιδεολογικής ασάφειας ανάμεσα στις κυβερνητικές παρατάξεις. Από το 1989 και μετά, όταν και εισήρθαμε ως χώρα στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο (στα χαρτιά τουλάχιστον γιατί ουδείς αμφισβήτησε τον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα της οικονομίας μας), τα δυο κόμματα εξουσίας έχασαν εντελώς τα ιδεολογικά τους χαρακτηριστικά. Γιατί πέρα από τον αυτοπροσδιορισμό τους ως κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά, οι επιλογές τους τόσο στην οικονομική και την εξωτερική πολίτική, όσο και κυρίως στην κοινωνική πολιτική, υπήρξαν αν όχι ταυτόσημες, τουλάχιστον στην ίδια στόχευση. Με την επιλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επανέρχεται κοντά στην συντηρητική του αφετηρία. Το ποσοστό και ο τρόπος εκλογής συμπιέζουν το ΛΑΟΣ, και δίνουν μια ευχέρεια ελευθερίας κινήσεων στην προσπάθεια επαναδημιουργίας κυβερνητικού δεξιού πόλου στα πολιτικά μας πράγματα. Και φέρνει το κυβερνών κόμμα αντιμέτωπο με τη λύση των δικών του ισορροπιών. Γιατί όσο και αν λόγω της νωπής εντολής δεν υπάρχουν τριγμοί στο πολυδαίδαλο ιδεολογικό προφίλ του, η πίεση που θα δεχθεί πλέον θα είναι έντονη και από δεξιά και από αριστερά. Αν παραμείνει ως το μόνο κόμμα χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα και ακολουθήσει πολιτική ισορροπιών, η πολυσυλλεκτικότητα που αποτελεί το δυνατό του χαρτί θα αποτελέσει και την αχίλλειο πτέρνα του. Ειδικότερα σήμερα που λόγω της οικονομικής κατάστασης οι ισορροπίες είναι λεπτές και μάλλον του τρόμου...

27 Νοεμβρίου 2009

Ελληνικό οικονομικό θαύμα..Για άλλη μια φορά μας φταίνε οι άλλοι…

Για άλλη μια φορά μας φταίνε οι άλλοι… Οι κερδοσκόποι που παίζουν με τις τύχες της φτωχής πλην τίμιας χώρας μας.. Ξέρουμε και τα ονόματα τους.. Η Morgan Stanley, h Merrill Lynch και άλλες επενδυτικές τράπεζες. Μόνο που είναι οι ίδιες ακριβώς που πρωταγωνίστησαν στη μεγάλη άνοδο του χρηματιστηρίου. Τότε που πανηγυρίζαμε για την αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας που προσελκύει μεγάλους θεσμικούς επενδυτές. Τότε που μπήκαμε στην ΟΝΕ με πλαστά αποτελέσματα και που το καρφώσαμε και οι ίδιοι στους κουτόφραγκους.... Και που μετά την αποκάλυψη μας συνεχίζαμε να τους παρουσιάζουμε ψέματα. Απλά με άλλους υπουργούς και κυβέρνηση. Και συνεχίσαμε το οικονομικό μας θαύμα που ονομάζετε παραγωγή ανάπτυξης χρεών μέσω δανεισμού.. Μέσω των κακών ξένων και των ελληνικών τραπεζών που αγοράζουν τα ελληνικά ομόλογα δανείζοντας το ίδιο το κράτος . Στη συνέχεια οι τράπεζες δανείζονται από τους κακούς ξένους με (χαμηλό επιτόκιο εννοείτε) ενεχυριάζοντας τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Και μετά ξαναδανείζουν τους πολίτες και το κράτος αγοράζοντας τα νέα του ομόλογα με το αζημίωτο βέβαια.. Γιγαντώσαμε τις ελληνικές τράπεζες με την τεράστια διαφορά ανάμεσα στα επιτόκια δανεισμού και καταθέσεων, με τη μη εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων για τους τοκογλυφικούς όρους, με την πλήρη τοκογλυφική τους απελευθέρωση και φτιάξαμε το σύγχρονο θαύμα μας. Ένα υπερχρεωμένο κράτος με υπερχρεωμένους πολίτες. Χωρίς ανάπτυξη , χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να παράγουμε τίποτα εκτός από φόρους και νέα χρέη. Και ασφαλώς ψεύτικα στοιχεία.. Τι κι αν είμαστε οι πλέον ανυπόληπτοι, τι κι αν είμαστε οι πλέον ευάλωτοι στην κάθε κρίση. Δεν φταίμε εμείς.. Φταίνε πάντα οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας που δημιούργησαν το χάος , οι κακοί κερδοσκόποι που θέλουν να δημιουργούν κέρδη αντί να δείχνουν κατανόηση στις δυσκολίες μας, και ασφαλώς οι κουτόφραγκοι που μας κατηγορούν και μας υποβαθμίζουν με τα δικά μας στοιχεία….. Αλλά εμάς τι μας νοιάζει. Σύμφωνα με το ελληνικό μας ρητό αυτοί, όταν εμείς πίναμε εσπρέσο στην ακρόπολη έτρωγαν τα διάσημα βελανίδια. Άρα μάλλον ζηλεύουν το θαύμα μας…

12 Νοεμβρίου 2009

Ελλάδα μια χώρα που ξεχνά την ιστορία της...


Απείχε η Ελλάδα από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ αναφορικά με την ψήφιση καταδικαστικής για το Ισραήλ έκθεσης για τις βιαιότητες εναντίον των Παλαιστινίων, στην επίθεση που εξαπέλυσε κατά της Γάζας τον περασμένο χειμώνα. Η έκθεση υπερψηφίστηκε με 114 υπέρ, 18 κατά και 44 αποχές. Εκτός από την Ελλάδα, από την ψηφοφορία απείχαν και άλλες χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία, το Λουξεμβούργο, η Νέα Ζηλανδία, κ.α. Την καταδικαστική έκθεση είχε αρχικά ψηφίσει το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Γενεύη τον περασμένο μήνα. Το ψήφισμα καταψήφισαν 18 χώρες, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Ιταλία και το Ισραήλ.  Πηγή TVXS
H πολιτισμένη, πεφωτισμένη και προπάντων ισχυρή Ευρώπη για άλλη μια φορά έκανε το καθήκον της… Καλός ο πολιτισμός και οι διακηρύξεις , καλά τα παρατηρητήρια και οι επιχορηγούμενες  οργανώσεις, αλλά μπροστά στις επιταγές των ΗΠΑ και του οικονομικού Ισραηλινού lobby είναι μάλλον υποδεέστερα.. Εξάλλου, η ιδέες της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι μάλλον παρωχημένες και δεν έχουν οικονομική αξία για να τις πουλήσουμε.  Εκτός εάν χρειαστούμε μια ιδεολογική νομιμοποίηση των αποφάσεων μας για να ξαναβομβαρδίσουμε όλοι μαζί, πολιτισμένα και οικουμενικά, τους επόμενους Σέρβους, Ιρακινούς, και πάσης φύσεως “απολίτιστους”, για να δυναμώσουμε την οικονομία και τα χρηματιστήρια μας. Και από κοντά βέβαια στον πολιτισμένο κόσμο και η “ισχυρή” Ελλάδα.  Όχι πως ήταν ποτέ ανεξάρτητη. Αλλά είχε σχέσεις και δεσμούς με τον αραβικό κόσμο που δεν είχε καμία ευρωπαϊκή χώρα. Που σεβόταν την ιστορία της και τις διακρατικές της σχέσεις. Που “έβλεπε” και “θυμόταν” πως είναι ένα κράτος με ιστορία δυσανάλογη της υπόστασης του. Γιατί ενώ το κράτος υφίσταται λιγότερο από 200 χρόνια, η ιστορία του ελληνικού λαού  στην περιοχή χάνετε στο βάθος των αιώνων.  Όπως και των “απολίτιστων” παλαιστινίων στην περιοχή τους…  

11 Νοεμβρίου 2009

Ας πεί κάποιος στην Αλέκα γιατί έπεσε το τείχος...

«Το Τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα νατοϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο Ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το Τείχος μέσα στο έδαφός της;» ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ πηγή In.gr

Η γραμματέας του ΚΚΕ μας δίνει για άλλη μια φορά την απάντηση στο ερώτημα γιατί το κόμμα της είναι περιχαρακωμένο στα ποσοστά του εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενώ ο καπιταλισμός έχει απολέσει κάθε τι το ανθρώπινο για χρόνια. Ίσως τελικά το ερώτημα να μην είναι το γιατί τα ποσοστά είναι χαμηλά, αλλά το αντίστροφο.. Το πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να το ψηφίζουν. Αλήθεια, πόσο αριστερή είναι η «νομιμοποίηση» ενός τείχους που χώριζε ανθρώπους ; Και πόσο γελοία και άκαιρη γίνετε μια τέτοια οπτική στις μέρες μας που παραπέμπει στην Pravda της περασμένης όμως εικοσαετίας.. Η αριστερά δεν ηττήθηκε με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ηττήθηκε ένα φασιστικό σύστημα που με πρόσχημα την αριστερά είχε επιβληθεί στους λαούς της ανατολικής Ευρώπης σε ένα παιχνίδι «πόκερ» ανάμεσα στις τότε υπερδυνάμεις. Και το σύστημα της πάλε ποτέ κρατταιάς Ανατολικής Γερμανίας και της Στάζι ήταν ακριβώς τέτοιο. Τώρα, αν για την ηγεσία του ΚΚΕ η ιστορία σταμάτησε την ημέρα της πτώσης του τοίχους, για την πραγματική αριστερά η ιστορία ίσως τότε να αρχίζει. Όμως η απόσταση ανάμεσα στην αριστερά και το ΚΚΕ είναι πολύ μεγαλύτερη από την απόσταση που χώριζε το ανατολικό με το δυτικό Βερολίνο. Και εκεί το τείχος έπεσε….

5 Νοεμβρίου 2009

Ενας μήνας νέας κυβέρνησης. Το τοπίο όμως είναι γκρίζο...

Βρισκόμαστε ήδη ένα μήνα μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα κυβέρνηση. Ασφαλώς και είναι πάρα πολύ νωρίς για να εξάγουμε συμπεράσματα. Μέσα σε αυτό το μήνα όμως – που τα περισσότερα media χαρακτηρίζουν ως «μέλιτος»-, ακόμα και οι υπερβολικά αισιόδοξοι θα πρέπει να κατάλαβαν για άλλη μια φορά πως οι μεγάλες προσδοκίες ανήκουν μόνο στα προεκλογικά παραμύθια και τελειώνουν την ώρα της ανάληψης των ευθυνών. Ακούσαμε για άλλη μια φορά το ότι η οικονομική κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από εκείνη που υπολογιζόταν, και θυμηθήκαμε τον τέως υπουργό οικονομίας κ. Αλογοσκούφη που έκανε την περιβόητη και τόσο επιζήμια απογραφή για να διαπιστώσει το πρόβλημα της τότε οικονομικής κατάστασης. Και αυτός μας έλεγε πως είχε πέσει έξω στο τι υπολόγιζε και τι παρέλαβε. Και ασφαλώς, για άλλη μια φορά το πρόβλημα θα αντιμετωπισθεί με έκτακτες εισφορές που έχουν πάντα μακροχρόνιους ορίζοντες αλλά «έκτακτους», με την για άλλη μια φορά αλλαγή της φορολογικής-φοροεισπρακτικής πολιτικής και βεβαίως με τη συνήθη αύξηση της έμμεσης φορολογίας σε ποτά, τσιγάρα και καύσιμα που ήδη ανακοινώθηκε. Είδαμε για άλλη μια φορά ένα κράτος να μην έχει συνέχεια αλλά η πολιτική του να αλλάζει άρδην με την κομματική αλλαγή εξουσίας. Είτε λέγετε απόσυρση, είτε επαναδιαπραγμάτευση διακρατικών συμφωνιών, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η τριτοκοσμική μας αντίληψη και πορεία. Γιατί πως είναι δυνατόν να ζητάς επενδύσεις, όταν αποδεικνύεις κάθε φορά την αφερεγγυότητα σου ως κράτος. Ποίος θα δεχτεί να επενδύσει σε μια χώρα που αφ’ ενός αναιρεί την ίδια της την κρατική υπόσταση και αφ ετέρου δεν έχει σταθερό φορολογικό σύστημα. Οι ομοιότητες όμως με την παρελθούσα κυβέρνηση δεν σταματούν εδώ. Και οι δύο ξεκίνησαν χωρίς αντιπολίτευση, και οι δύο ποντάροντας στην επικοινωνία και την media-κη ασυλία, και οι δύο έχοντας να συγκριθούν με την κατάρρευση των προκατόχων τους. Ας ελπίσουμε πως η πορεία δεν θα είναι η ίδια. Και ας ελπίσουμε πως το τοπίο θα αλλάξει. Όχι πως έχουμε μεγάλες προσδοκίες. Απλά το τοπίο να μη γίνει μαύρο. Γιατί δυστυχώς είναι ήδη γκρίζο…