Την ώρα που μετά την εκλογή Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ το πολιτικό τοπίο στη χώρα κινείτε σε πορεία αλλαγών και μετατοπίσεων, η ελληνική αριστερά όπως εκφράζετε από τα δυο κοινοβουλευτικά κόμματα, για άλλη μια φορά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Στο Σύριζα, η επιστροφή Αλαβάνου και η συνεχής κόντρα των τόσο αντίρροπων ρευμάτων, οδηγούν μάλλον σε διάλυση παρά σε σύνθεση. Τα χαρακτηριστικά που κάποτε έκαναν διακριτό το ρόλο του Συνασπισμού πρωτίστος και του Σύριζα αργότερα, όχι μόνο δεν υπάρχουν πια, αλλά κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει ούτε μια κοινή ιδεολογική συνισταμένη. Το ΚΚΕ παραμένει πιστό στην πολιτική της άρνησης στο οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει συζήτηση ακόμα και μέσα στο κόμμα του περισσού. Στείρα άρνηση των πάντων και η ίδια δικαιολογία περί αντικομουνιστικού πολέμου από οτιδήποτε δεν συνάδει με τις επιλογές της ηγεσίας του.
Είναι σίγουρο πως η ελληνική δεξιά θα ανασυγκροτηθεί μέσα από τη δημιουργία του ηγετικού προφίλ του νέου αρχηγού της. Εξάλλου τόσο οι θέσεις του στα εθνικά θέματα, όσο και η αντι-νεοφιλελεύθερη προσέγγιση της οικονομίας (που παραπέμπουν αρκετά στο πάλε ποτέ ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980), θα βρουν πολλά αυτιά σε μια ελληνική κοινωνία που μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτική, αλλά είναι γεμάτη συντηρητισμό και φοβικά σύνδρομα. Όπως είναι σίγουρο ,επίπονα μεν αλλά με το αίσθημα της κυβερνητικής αυτοσυντήρησης δε, πως και στο ίδιο το κυβερνόν κόμμα θα υπάρξουν οι ζυμώσεις διατήρησης των κεκτημένων και επαναπροσδιορισμός της πολιτικής του ιδεολογίας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η ελληνική αριστερά θα αντιδράσει. Και με τον όρο αντίδραση δεν νοείτε η αντιδεξιά ρητορεία που παραπέμπει στον ελληνικό εμφύλιο. Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων σήμερα ούτε τον εμφύλιο πόλεμο έχει ζήσει, ούτε τη δεξιά πολιτική των δεκαετιών 50-60 και τους αγώνες της τότε πραγματικής αριστεράς. Αντιθέτως έχει δει πολλά προβεβλημένα στελέχη της αριστεράς να αυτοαναιρούνται όταν καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις, και βλέπει μια πλήρη ταύτιση ανθρώπων της σημερινής αριστερής διανόησης με πολιτικές και αιτιάσεις της παγκοσμιοποίησης. Αν η ελληνική αριστερά δεν καταφέρει να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις και την περιχαράκωση της,αν δεν καταφέρει να αποβάλει τον αδιαπραγμάτευτο - ως η μόνη αλήθεια-λόγο της και αυτό να συμβεί ειδικά μέσα στις τάσεις της, αν δεν καταφέρει να προβάλει κυβερνητική αντιπρόταση, και κυρίως, αν δεν σταματήσει αντί να ανασυγκροτείτε, να επιλέγει το να κατακερματίζετε, Θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην ανυποληψία και την περιθωριοποίηση. Δεν υπάρχουν περιθώρια χρόνου πλέον. Ήδη έχει αργήσει πάνω από 30 χρόνια….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου