26 Μαΐου 2010

Ελληνική αριστερά : Ο γιαλός είναι στραβός…

Στο ερώτημα που τίθεται γιατί η αριστερά όχι μόνο δεν εισπράττει την φυγόκεντρη τάση από τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά δεν κερδίζει καν την αποδοχή του να ηγηθεί στην έκφραση διαμαρτυρίας απέναντι στις συνέπειες πολιτικών ενός συστήματος που παραδοσιακά αντιπαλεύεται, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ούτε μονομερής, ούτε αποκομμένη από το αντίστοιχο πρόβλημα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Πάνω σε αυτό το ζήτημα έχουν γίνει δεκάδες προσεγγίσεις και αναλύσεις τόσο για το ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει σήμερα όσο και για τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αλλά και την αποκομμένη από το παρόν λεκτική των επιχειρημάτων και των μορφών διεκδίκησης. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι πως οι φορείς της αριστεράς, στην προσπάθεια να δώσουν απαντήσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα, δεν απαντούν στη βάση πως το ερώτημα τίθεται από την ίδια την κοινωνία, αλλά οι προσεγγίσεις τους βασίζονται στο να ικανοποιήσουν το ακροατήριο της τάσης που εκφράζουν . Απαντήσεις στο πλαίσιο ενός αριστερού εμφύλιου ηγεσιών που οι προσεγγίσεις δεν αποσκοπούν στο να δώσουν λύσεις, αλλά να απαξιώσουν την αντίθετη άποψη. Το ΚΚΕ απέναντι σε όλους, ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον εαυτό του, ο ΣΥΝ ούτε εντός, ούτε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η λεγόμενη εξωκοινοβουλευτική αριστερά να διεκδικεί για τον εαυτό της πολύ μεγαλύτερο μέρος εξουσίας από αυτό που της αναλογεί . Μια μάχη ισορροπιών εσωτερικής κατανάλωσης που ουδόλως απασχολεί την κοινωνία. Ένα παιχνίδι εξουσίας που προκαλεί απέχθεια όχι μόνο σε όλο τον κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ιδεολογικά στην αριστερά και δεν ανήκει στην εκάστοτε κομματική νομενκλατούρα αλλά και σε όλους εκείνους που θα στήριζαν μια αριστερόστροφη κυβερνητική επιλογή. Αν οι σημερινές αριστερές ηγεσίες δεν καταφέρουν να βρουν ένα κοινό τόπο έκφρασης, προγράμματος και εκσυγχρονισμού, αν συνεχίσουν την αποξένωση από την υπόλοιπη κοινωνία πλην του στελεχιακού τους ακροατηρίου, και αν εν τέλει δεν κατανοήσουν πως δεν είναι ο γιαλός αυτός που φταίει αλλά η δική τους αδυναμία αυτοκριτικής και σύνθεσης, τότε θα έχουν χάσει ίσως και την τελευταία ιστορική συγκυρία να αποτελέσουν κυβερνητική πρόταση. Κυρίως όμως θα έχουν φροντίσει για την απαξίωση της αριστερής προοπτικής σε κοινωνικό επίπεδο. Μόνο που στην παρούσα συγκυρία αυτή η ήττα δεν περιορίζετε στην κομματική στενωπό αλλά είναι υπερβολικά επώδυνη για όλους μας..

11 σχόλια:

Unknown είπε...

Δυστυχως η Αριστερα στην οποια αναφερεσαι εχει χρονια τωρα χασει την επαφη με την πραγματικοτητα,την οσμοση με την κοινωνια της εργασιας και του μεροκαματου.
Εκφραζει λογο καταγγελτικο, γενικολογο πολλακις δε για να μη πω συνηθως ακαταλυπτω ακομη και στα στελεχη της.
Ανυπαρκτοι πυρηνες στους χωρους εργασιας, ανυπαρκτη η ιδια στην περιφερεια!!!Αδεια γραφεια οπου υπαρχουν.
Οι Αριστεροι πιστεψαν πως εγιναν αστοι πολεμοντας δηθεν για την αναδιανομη του ισοδηματος μεσα στην αστικη δημοκρατια, μονο που η ματαιοδοξια τους δεν τους επετρεψε ν' αντιληφθουν πως αλλο να υπηρετεις το Αστικο συστημα κι αλλο να εισαι Αστος.
Θα μου πεις υπαρχουν και ΑΣΤΟΙ στις ταξεις της με αποθυμενα επαναστατη, και τοτε γινεται ο κλοουν των αστων.
Τιποτε πλεον δεν προκειται να με εκπληξει στο μελλον, θελω μονο να δω ποιος θ' αναλαβει να βαλει την ταφοπλακα.
Ο γυαλος δεν ηταν στραβος και για ουριο ανεμο θυσιασθηκαν πολλες Ιφιγενειες,μονο που οι ακαπνοι καπεταναιοι ηταν ''ελαχιστοι'' μικροι για το ταξιδι κατωτεροι των περιστασεων.

Αντίλογος είπε...

Τασούλα μου συμφωνώ απόλυτα σε αυτα που λές. Ο τίτλος για το στραβό γιαλό, δεν έχει να κάνει με το παρελθόν - παρότι οι ηγεσία της αριστεράς ανέκαθεν υπολειπόταν της δυναμικής της- αλλά με το σήμερα..

Unknown είπε...

Δεν θα διαφωνήσω με τον προβληματισμό σου Αντίλογε κι ούτε βέβαια με τον σχολιασμό της taspa...Ωστόσο, δεν θα βάλω στο ίδιο τσουβάλι τα δύο κόμματα της αριστεράς, μια και το ΚΚΕ, εγκλωβισμένο σε ένα στείρο ιδεολογικό πλαίσιο, αρνείται την οποιαδήποτε συνεννόηση με τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς ( και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ ) ακόμη και εκεί που είναι αυτονόητη η κοινή δράση - συνδικάτα, εργασιακές και κοινωνικές ομάδες,διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, κοινή αντικυβερνητική πάλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, βρέθηκε να είναι χαμένος σε ένα κυκεώνα τάσεων και διαφορετικών αντιλήψεων, με αποτέλεσμα ο πολιτικός του λόγος να είναι ασύνδετος με το ιδεολογικό του υπόβαθρο και σε πλείστες των περιπτώσεων ακόμη και αντίθετος - όπως π.χ. η ΚΟΕ να εκφράζεται με ευρωσκεπτικισμό όταν ο ΣΥΝ έχει ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό...Το πείραμα της πολυπολιτικής συμμαχίας ιδεών κατά την άποψη μου απέτυχε στον ΣΥΡΙΖΑ, κι ίσως μια λύση στο πρόβλημα του πολιτικού τέλματος του 4% που κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ να ήταν η διάσπαση και η πολιτική ανεξαρτητοποίηση / αυτονόμηση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, μέσα από ένα έκτακτο Συνέδριο και με τον επανακαθορισμό του ιδεολογικού του πλαισίου με βάση τις σημερινές πολιτικο-οικονομικές συνθήκες. Π.χ. χωρίς να αποποιηθεί την προσήλωση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, να επαναπροσδιορίσει την πολιτική του στάση απέναντι στην σημερινή πορεία προς την διάσπαση σε μια Ευρώπη δύο και τριών ταχυτήτων...

Πέρα ωστόσο από ποια πιστεύει ο καθένας μας, πως θα έπρεπε να είναι η πολιτική ταυτότητα της αριστεράς, θα πρέπει να μας προβληματίζει έντονα το γεγονός πως ενώ η Αριστερά δεν έχει διαχειρισθεί την εξουσία της χώρας - κι επομένως δεν μπορεί να κατηγορηθεί για διαφθορά - εν τούτοις δεν τυγχάνει της εμπιστοσύνης του λαού και αν και αντιπροσωπεύει τις μάζες της κοινωνίας που πλήττονται άμεσα από τα κυβερνητικά μέτρα, δεν μετουσιώνει σε πρόθεση ψήφου την δυσαρέσκεια του κόσμου.

Η εμμονή των πολιτών σε μια δικομματική δημοκρατία που νέμεται επί δεκαετίες την εξουσία, με τα αποτελέσματα της διαφθοράς, κακοδιαχείρισης κι απαξίωσης της πολιτικής που βιώνουμε σήμερα - άσχετα με την αδυναμία της αριστεράς να πείσει σαν ένας εναλλακτικός πόλος εξουσίας - με κάνει να πιστεύω πως η επί δεκαετίες αφομοίωση της πελατειακής αλληλεπίδρασης μεταξύ κράτους και πολίτη, τελικά μας κάνει να αρμενίζουμε στραβά - άλλωστε ο γιαλός δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να ξεκουνηθεί από εκεί που βρίσκεται.....

Αντίλογος είπε...

Sabb
Συμφωνούμε απόλυτα στο οτι η μοναδική ελπίδα για την αριστερα μπορεί να έλθει μόνο απο ενα ξεκαθαρισμένο και επαναπροσδιορισμένο ιδεολογικα Συνασπισμό. Προφανώς επίσεις,η αριστερα δεν διαχειρίστηκε την εξουσία και δεν είνα δυνατόν να μπαίνει στο ίδιο τσουβαλι με τους διεφθαρμένους. Πέρα όμως απο το ιδεολογικό ξεκαθαρισμα, θα πρέπει το ίδιο να γίνει και σε στελεχειακό επίπεδο.Ο συνασπισμός του παρελθόντος με τον διαφορετικό λόγο,την ηθική και τα ερείσματα στην κοινωνία προδόθηκε απο τα ίδια του τα στελέχη που διψούσαν για εξουσία και πέρασαν στο Σημιτικό Πασοκ. Και ίσως αυτό πληρώνει και σήμερα. Τώρα όσων αφορα την εμμονή των πολιτών στο πελατειακό καθεστώς των δυο κομματων συμμοριών, πιστεύω πως δεν έχει να κανει μονο με την αφομοίωση, αλλα και με τον ιδεολογικό επαρχιωτισμό (και προφανώς ο όρος επαρχιωτισμός είναι μεταφορικός) του να νομίζει πως αν είναι με τους δυνατούς και το σύστημα, ασκεί εξουσία..

Leo Kastanas είπε...

Αντίλογε, αναδημοσιεύω την ανάρτησή σου μέρες που είναι μου φάνηκε σωστή και χρήσιμη.

LeftG700 είπε...

Φίλε Λεωνίδα,


Η ανάλυσή σου περιέχει αρκετά σημεία με τα οποία θα συμφωνούσαμε άνετα. Η σύνθεση όμως περιορίζεται σε γενικολογίες από τις οποίες δεν μπορούμε να βγάλουμε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα και να εκφέρουμε άποψη. Τέλος πάντων· σε άλλη ευκαιρία.

Τέλος, μια παρατήρηση κάπως γενική.

Στο κείμενο-ταυτότητα κάτω από τον τίτλο του μπλογκ σου υπονοείς ότι αρνείσαι τα δίπολα κι ότι δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στο σχήμα δεξιά-κέντρο-αριστερά.

Αυτό για μας είναι λίγο ...μεταφυσική· αλλά δεν είναι αυτή η παρατήρησή μας κι ούτε το βάζουμε προς συζήτηση, τουλάχιστον για την ώρα.

Η παρατήρησή μας -και ταυτόχρονα απορία μας- είναι η εξής:

Στο ποστ αυτό που μιλάς για την Αριστερά, από ποιά συγκεκριμένη θέση μιλάς, αφού αρνείσαι τα δίπολα; Θέλουμε να πούμε δεν είναι λίγο οξύμωρο να μιλάει κάποιος για τον έναν πόλο ενός διπόλου το οποίο δεν αναγνωρίζει;


Τα λέμε

Αντίλογος είπε...

Φίλε LeftG700

Θα ξεκινήσω από την τελευταία σου ερώτηση. Μιλάω για την αριστερά ως κάποιος που ψήφιζε επί σειρά ετών συνασπισμό ως απλός και μη οργανωμένος ψηφοφόρος Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε νομίζω πως μπορώ να μιλάω ως πολίτης που ενδιαφέρετε για το τι συμβαίνει σε αυτό τον τόπο και την προοπτική του. Κάτω από αυτή την οπτική δεν αντιλαμβάνομαι το γιατί είναι οξύμωρο το να αναφέρομαι στην αριστερά, ή καλύτερα στην αριστερά όπως παρουσιάζεται στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Εκτός εάν θεωρείς πως άποψη για ένα χώρο μπορούν να έχουν μόνο οι αυτοπροσδιορισμένοι ή ενταγμένοι σε αυτόν και όχι όσοι είναι εκτός. Η κριτική και οι απόψεις εξάλλου –από τη στιγμή πάντα που δεν έχουν δόλο- όχι μόνο είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη, αλλά πιστεύω πως μπορούν να φανούν και χρήσιμες φανερώνοντας μια διαφορετική οπτική από αυτή που έχουν οι εντός των τειχών. Όσον αφορά την άρνηση για τα δίπολα και την ένταξη σε αυτά, δεν πιστεύω στις παραδοσιακές νόρμες του πολιτικού μας συστήματος, ειδικότερα δε σε μια κοινωνία που αφ ενός αγνοεί την έννοια της ταξικής συνείδησης, και αφετέρου δεν κρίνει τις πράξεις ή τις πρακτικές κάποιου αλλά την ταμπέλα με την οποία αυτός έχει αυτοπροσδιοριστεί. Εξάλλου η αριστερά ή η δεξιά αποτελούν απόπειρες εφαρμογής φιλοσοφικών ρευμάτων σε πολιτικά συστήματα. Στη φιλοσοφικό τους δε κομμάτι υπάρχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία παρ ότι η αρχική θεώρηση ξεκινά από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. Θεωρώ λοιπόν πως ωφέλιμες απόψεις μπορούν να υπάρξουν και να βρεθούν ανεξαρτήτως πολιτικής οριοθέτησης. Σίγουρα πάντως δεν έχω καμία σχέση με τα άκρα και ειδικότερα με την άκρα δεξιά που στη δική μου θεώρηση αποτελεί ότι πιο επικίνδυνο μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία. Το κείμενο ταυτότητα, έχει να κάνει με την ελληνική πραγματικότητα που αρνείται τη σύνθεση και που η μία θέση εισπράττει την πολεμική της άλλης όχι λόγω περιεχομένου αλλά λόγω ταμπέλας, και που τα πάντα χαρακτηρίζονται μέσω ανύπαρκτων στερεοτύπων. Εν κατακλείδι, το κείμενο για την αριστερά έχει να κάνει με την καθαρά προσωπική και ειλικρινή μου ανησυχία στο να βρει ένα δρόμο που με πλήρη συνείδηση θα στήριζα με την ψήφο μου.

Υ.Γ. Είμαι πάντα στη διάθεση σου για διάλογο και ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να αναφέρω κάποια πράγματα πιο άμεσα.

LeftG700 είπε...

Φίλε Λεωνίδα,


Όχι, καθόλου δεν είμαστε της γνώμης ότι για να εκφέρει κανείς την άποψή του για κάτι πρέπει να είναι ενταγμένος σ’ αυτό το κάτι.

Το οξύμωρο το εντοπίζουμε στο εξής: Ενώ από τη μια αρνείσαι τα δίπολα, από την άλλη καταθέτεις προτάσεις που, όπως λες και στο σχόλιό σου, αν υλοποιούνταν θα σε έφερναν ξανά στην Αριστερά. Όποιος όμως αρνείται τα δίπολα δεν κάνει κάτι τέτοιο. Νομίζουμε ότι η αντίφαση είναι ξεκάθαρη.

Στην απάντησή σου βλέπουμε και μια άλλη αντίφαση: Διαχωρίζεις μεν την Αριστερά από τη Δεξιά, αλλά βλέπεις και κοινά σημεία. Αυτό δεν το καταλαβαίνουμε καθόλου. Η Αριστερά έχει τις δικές της κοσμοθεωρήσεις και η Δεξιά τις δικές της. Ποιο είναι το κοινό τους σημείο; Ότι και οι δύο παρατάξεις ισχυρίζονται πως ερμηνεύουν τον κόσμο πιο σωστά από τον αντίπαλο; Το ίδιο δεν ισχυρίζεται κατο Κακό στη μάχη του εναντίον του Καλού; Αυτό σημαίνει ότι έχουν κοινά σημεία;

Τέλος, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι καταθέτεις τις απόψεις σου με καλή πίστη και χωρίς δόλο. Ελπίζουμε να μην πήρες το σχόλιό μας για αμφισβήτηση εκ μέρους μας των καλών προθέσεών σου. Νομίζουμε ότι το σχόλιό μας δεν περιέχει καμία τέτοια αιχμή η υπονοούμενο. Αν έχεις αντίθετη άποψη, ευχαρίστως να το συζητήσουμε προκειμένου να λυθούν οι όποιες παρεξηγήσεις.


Τα λέμε

Αντίλογος είπε...

Φίλε LeftG700

Για το πρώτο που βρίσκεις οξύμωρο, έγραψα πως θα ξαναψήφιζα αριστερά όχι πως θα εντασσόμουν σε αυτή. Το να στηρίξεις με την ψήφο σου μια προσπάθεια δε σημαίνει ούτε πως ταυτίζεσαι, ούτε ψηφίζεις δογματικά, ούτε εντάσσεσαι.

Για το δεύτερο οξύμωρο που βρίσκεις για τα κοινά σημεία δεξιάς και αριστεράς,στην προηγούμενη μου απάντηση έγραψα : «Στο φιλοσοφικό τους δε κομμάτι υπάρχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία παρ ότι η αρχική θεώρηση ξεκινά από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες» Αυτό δε σημαίνει ταύτιση ούτε όμοια πολιτική πρακτική.O Marx ξεκινά επηρεαζόμενος από το Hegel, φιλόσοφο που επηρέασε ουσιαστικά κυρίως τη δεξιά ιδεολογία. Ακόμα και oι Adorno και Horkheimer έχουν κοινά σημεία με το Herder παρ’ ότι η εποχή τους είναι πολωμένη και με βαθιές αντιθέσεις. Και τα παραδείγματα είναι πολλά στη φιλοσοφία. Προφανώς και οι κοσμοθεωρίες είναι διαφορετικές. Μίλησα όμως για το θεωρητικό ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ τους υπόβαθρο και όχι για την εξέλιξη ή την πρακτική τους εφαρμογή σε πολιτικό σύστημα ούτε για το ότι και οι δύο ισχυρίζονται πως θα σώσουν τον κόσμο και αυτό είναι το κοινό τους.

Τέλος, προφανώς και δεν αντιμετώπισα το σχόλιο ως αιχμή ή οτιδήποτε τέτοιο. Αλίμονο, δεν υπάρχει καμμία παρεξήγηση. Τα σχόλια σου και οι αντιρρήσεις ή οι διαφορές είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Δε χρειάζεται να συμφωνούμε για να συζητάμε ούτε και η διαφωνία φανερώνει αιχμή. Απεναντίας πιστεύω πως όταν υπάρχουν ενστάσεις ή αντιρρήσεις ο διάλογος είναι πιο γόνιμος.

LeftG700 είπε...

Φίλε Λεωνίδα,


Κατ’ αρχήν σε ευχαριστούμε, γιατί, όπως είδαμε, εγγράφηκες στο μπλογκ μας ως ‘αναγνώστης’. Το γεγονός είναι τιμητικό για μας βέβαια. Θα το ξέρουμε όμως μόνο εμείς! Έχουμε αποφασίσει, μέχρι στιγμής, να μην αναρτήσουμε λίστα αναγνωστών. Κάτι δεν μας πάει καλά· μας φαίνεται σαν συλλογή από …σκαλπ! :-)

Για την ουσία του σχολίου σου τώρα:

Δεν μιλήσαμε ούτε εμείς για ένταξη. Είπαμε το γενικό «θα σε έφερναν ξανά στην Αριστερά». Ακόμα και μόνο η ψήφος είναι μια τέτοια ‘επιστροφή’, δεν συμφωνείς;

Για τα κοινά υπόβαθρα: Όπως είμαστε σίγουροι ότι γνωρίζεις, παρθενογένεση δεν υπάρχει! Όχι μόνο στην Τέχνη, αλλά και στη Σκέψη! Συνεπώς, δεν διαφωνούμε με την παρατήρησή σου.

Είμαστε όμως της άποψης ότι, μετά από πολλά χρόνια που η Αριστερά «μπερδευόταν» με «κοινά φιλοσοφικά υπόβαθρα» ξένων προς αυτή κοσμοθεωριών, είναι καιρός, ήρθε ο καιρός, να χωρίσει τα τσανάκια της ριζικά και κατηγορηματικά!

Δεν ξεχνάμε ότι δεν σου αρέσουν τα δίπολα. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε την άποψή μας καθαρά: Ή Αριστερά, ή Δεξιά!

«Τρίτοι Δρόμοι» δεν υπάρχουν!


Τα λέμε

Unknown είπε...

Φιλοι @LeftG700 (..μια και μιλάτε στο α' πρόσωπο πληθυντικού...), το δυστύχημα είναι πως οι αριστερές είναι πολλές και η δεξιά μία...

Ποια είναι η αριστερά που θα θέλατε εσείς ? Την αριστερά του Λένιν, του Στάλιν, του Τρότσκι, του Μάο, ποια ακριβώς ευαγγελίζεστε ? Την αριστερά του ρεβιζιονισμού, την ριζοσπαστική αριστερά, της ανανέωσης, την αριστερά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του ευρωσκεπτικισμού,την αριστερά της απομόνωσης (Εμβέρ Χότζα / Τίτο ...) , την αριστερά των όπλων ή την σοσιαλδημοκρατία ? Το πρόβλημα είναι πως όλες οι παραπάνω επισημάνσεις, δεν είναι απλά ταμπέλες που ταυτοποιούν κοσμοθεωρήσεις ή πολιτικές αντιλήψεις, είναι παράλληλα και διαχωριστικές γραμμές, σ'ένα κίνημα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα έπρεπε να είναι ενιαίο μ'ένα κοινό εχθρό - τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο μια και ζούμε σε μια χώρα που δοκιμάζεται από τα αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων επιλογών γαλάζιων και πρασίνων εδώ και 35 χρόνια. Και ο κοινός αυτός εχθρός είναι η προοπτική του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, της ανέχειας, της φτώχειας, της σύνταξης των 400 ευρώ στα 70,της εξαθλίωσης, της καταπάτησης της αξιοπρέπειας,της διαφθοράς, της αδικίας, του πλουτισμού των λίγων, της εξαχρείωσης των πολλών...

Το δίπολο που αναφέρεστε - Αριστερά ή Δεξιά - είναι ψευδεπίγραφο, υπό την έννοια πως αριστερός θεωρείται και ο Μπλέρ απέναντι στους Τόρις, ή ο Ομπάμα σε σύγκριση με τους Ρεπουμπλικάνους, αριστερός λέει πως είναι και ο ΓΑΠ όντας πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς...
Το παγκοσμιοποιημένο σύστημα διαχείρισης της εξουσίας ανά το κόσμο, κατόρθωσε κι απομόνωσε την αριστερά που αντιπροσωπεύει τις πλατιές μάζες, την περιθωριοποίησε και προέκρινε σαν εκπροσώπους της εργατιάς και του μόχθου, τους ευρωπαίους "σοσιαΛΗΣΤΕΣ" Μπλερ, Θαπατέρο, ΓΑΠ κι όλο το κακό συναπάντημα , ενώ στην Αμερική , τον ρόλο της αριστεράς παίζουν οι Δημοκρατικοί...

Που φυσικά δεν έχουν καμιά αναστολή να βομβαρδίσουν επί Κλίντον την Σερβία, και να αποδεχτούν την παρουσία του στρατού τους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ επί Ομπάμα, να συνεχίσουν την πολιτική ατιμωρησίας απέναντι στο Ισραήλ - θαρρείς και δεν άλλαξε τίποτε από τις κυβερνήσεις των Μπους πρεσβύτερου και νεότερου στο πέρασμα εκείνων του Κλίντον και του Ομπάμα...

Είναι μεγάλη συζήτηση τα δίπολα που αναφέρεστε, και γνώμη μου είναι πως τα δίπολα είναι πολύπολα, και σ' αυτό δεν φταίει κανείς άλλος απ' όσους μέχρι σήμερα διαχειρίστηκαν την εξουσία των αριστερών κομμάτων και τάσεων, εγκλωβισμένοι σ'ένα πλαίσιο γενικής δυσπιστίας ...