3 Μαρτίου 2011

Δολοφονία αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ. Όταν η τραγική απώλεια ζωής γίνεται πεδίο ιδεολογικών ψυχώσεων.


     Τις τελευταίες δύο ημέρες με αφορμή την τραγική και ασφαλώς απολύτως καταδικαστέα από κάθε νοήμων άνθρωπο δολοφονία των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ, ζούμε για άλλη μία φορά τον παραλογισμό των ιδεολογικών εμμονών μιας διχασμένης κοινωνίας που κρίνει ακόμα και τους νεκρούς από τις δικές της αγκυλώσεις.
   Οργή, θρήνος και ηρωοποίηση από τη συντηρητική πλευρά, συγκρίσεις με το θάνατο του Γρηγορόπουλου, κατηγορώ ως σχεδόν συνυπεύθυνο στο κομμάτι της κοινωνίας που δείχνει απέχθεια απέναντι στα όργανα εξουσίας. Και από  την άλλη πλευρά να υπάρχει είτε η απαξίωση του συμβάντος με  όρους καθημερινότητας, είτε ακόμα και η αρρωστημένη και εξευτελιστική για την ανθρώπινη υπόσταση άποψη, "ε μπάτσοι ήταν δεν έγινε και τίποτα"..
    Μια κοινωνία που μετράει θύματα ωμής βίας και αντί να σταθεί ενωμένη απέναντι σε αυτήν μετράει δικούς μας και δικούς σας σαν να έχει τάσεις ρεβανσισμού.  Μια κοινωνία που δεν συνειδητοποιεί πως είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα λόγω  της ανυπαρξίας ασφάλειας και θεσμών. Μια κοινωνία που αντί να σταθεί απέναντι στο δολοφόνο  και την πράξη του, στέκεται στην επαγγελματική ή ιδεολογική ταυτότητα του θύματος.
   Ηρωοποιήσαμε το μικρό Αλέξη μόνο και μόνο για το όπλο το κράταγε αστυνομικός.  Όχι γιατί σκοτώθηκε σε μια διαδήλωση ή πολιτική πράξη αλλά γιατί στο πρόσωπο του δολοφόνου είδαμε την αστυνομική αυθαιρεσία που όλοι φοβόμαστε. Ηρωοποιούμε τους αστυνομικούς σαν να ισοσκελίζουμε την αστυνομική αθλιότητα.  Μόνο που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος, κάτι που όσο κυνικό και άδικο αν ακούγετε αποτελεί πιθανότητα λόγω της φύσης της δουλειάς τους. 
    Αντί να οργιστούμε με όλους αυτούς που χειραγωγούν την αστυνομική βία, που δεν εκπαιδεύουν τους αστυνομικούς, που επιτρέπουν τη ρίψη χημικών, που τους στέλνουν χωρίς εξοπλισμό σαν πρόβατα επί σφαγή, τις πολιτικές και αστυνομικές ηγεσίες που έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος του κόσμου και όχι άδικα να αηδιάζει με την αστυνομική ηθική και τακτική. Αντί να οργιστούμε με όλους αυτούς που στο πρόσωπο του κάθε αστυνομικού δεν βλέπουν ένα συμπολίτη τους που σε μια οργανωμένη κοινωνία είναι απαραίτητος για τη διαφύλαξη της δικής τους  τάξης, αλλά ένα εύκολο στοχοποιημένο θύμα που εκφράζει την εξουσία που δεν μπορούμε ή δεν τολμάμε  να αγγίξουμε.  Αντί να οργιστούμε με τον εαυτό μας που επιτρέψαμε στους κυβερνώντες μας να μας οδηγήσουν σε μια ζωή χωρίς ασφάλεια και σεβασμό και με μια αστυνομία που το έργο της μόνο επαρκές δεν είναι και σε πάμπολλες περιπτώσεις λόγω διαφθοράς ή αυθαιρεσίας εναντίον μας, το μόνο που κάνουμε είναι να παρακολουθούμε παγωμένοι νέους ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους και να οργιζόμαστε αναλόγως της ιδεολογικής μας ψύχωσης.
Μόνο που οι χαμένες ανθρώπινες ζωές δεν είναι πεδίο να σκυλεύουμε εκτονώνοντας τις δικές μας αγκυλώσεις.  Κι αν δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας ας σεβαστούμε τη μνήμη τους

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Καλησπερα, το σχολιο μου το αφησα στο Φ...ελπιζω να ελαβες το μειλ που σου εστειλα

Theodoros είπε...

Μέσα σε λίγες γραμμές περιγράφεις με τεράστια ακρίβεια την παθογένεια μας.