29 Σεπτεμβρίου 2011

Αναζητώντας τις προυποθέσεις μεταβολής της παθητικής στάσης ενός λαού που οδηγείται επί σφαγή, στην ενεργητική αντίδραση.

   Ένα ερώτημα που βασανίζει τους περισσότερους μας είναι το ποια είναι η λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την παθητική στάση από την ενεργητική αντίδραση ενός λαού. Όχι το ποια είναι τα αίτια για αυτή τη μετάβαση. Αυτά είναι γνωστά και όλοι μας σε καφενειακού ή φιλολογικού επιπέδου συζητήσεις μπορούμε να απαριθμήσουμε σωρεία επιχειρημάτων και αιτιών.
   Το ερώτημα έρχεται στο πότε και στο ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να συμβεί κάτι τέτοιο. Υπάρχουν τα στερεοτυπικά κλισέ που λένε πως «οι λαοί αντιδρούν όταν δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν», πως «αρκεί μία απλή και συνήθως πολύ μικρή αφορμή για να ξεκινήσει το ξέσπασμα», πως «η πείνα είναι το μεγαλύτερο όπλο μιας επανάστασης», και άλλα πολλά αντίστοιχα. Σωστά μεν αλλά αποτελούν περισσότερο απαντήσεις σε προγενέστερες και όχι κοινωνικοπολιτικά όμοιες καταστάσεις παρά στο πότε η αντίδραση μαζικοποιείται και φέρνει αποτέλεσμα.
   Στην ελληνική πραγματικότητα οι αφορμές έχουν πάψει από καιρό να αποτελούν τη σπίθα. Διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικούς ρυθμούς κατά απόλυτη αντιστοιχία με τα συναισθήματα μας. Φόβος, αβεβαιότητα, παραίτηση, απόγνωση, έλλειψη κουράγιου και προοπτικής, οργή.
   Οι ειδήσεις που μας κατακλύζουν καθημερινά, τα μέτρα και ο τρόπος που έρχονται, αλλά κυρίως η στάση του πολιτικού συστήματος απέναντι στην πραγματικότητα, βρίθουν από αφορμές. Δεν είναι μόνο τα ισοπεδωτικά μέτρα αυτά καθ αυτά που αποτελούν την αφορμή. Η σημερινή κυβέρνηση εξάλλου έχει υπερβεί κάθε όριο αντιδημοκρατικότητας, παραβίασης των νόμων, αλαζονείας και ανικανότητας βυθίζοντας ένα λαό στην αδυναμία εύρεσης προοπτικής.Είναι η στάση ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος όπως εκφράζεται που μας κρατά εγκλωβισμένους και αίολους.  
  Από τη μία πλευρά,  ένας αποτυχημένος πρωθυπουργός  μας τονίζει με κάθε ευκαιρία πως θυσιάζεται ως σύγχρονη Ιφιγένεια για το κοινό καλό όταν η κυβέρνηση του έχει καταστρατηγήσει κάθε είδους συνταγματική νομιμότητα. Ένας αποτυχημένος υπουργός οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χωρίς ίχνος λογικής μεταθέτει το βάρος της δικής του ανικανότητας στους πολίτες με μέτρα που όχι μόνο οδηγούν στην εξαθλίωση, όχι μόνο είναι άδικα αλλά και ατελέσφορα. Δική του άλλωστε είναι η φράση πως η πτώχευση του λαού δεν έχει σχέση με την πτώχευση της χώρας εισάγοντας έτσι μια νέα θεωρία περί κρατών και πολιτών.  Μια κοινοβουλευτική ομάδα που αντιδρά επικοινωνιακά πριν ψηφίσει για «τελευταία φορά» οτιδήποτε της επιβληθεί. Στρατιωτάκια χωρίς ίχνος ευθύνης και προσωπικότητας.  Ένας αντιπρόεδρος που δεν χάνει ευκαιρία να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα είτε με τις «σοφίες» του περί ευθυνών, είτε με την αδυναμία του να πληρώσει τα μέτρα που ψήφισε....Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. 
Στην ίδια πλευρά όμως και μια αξιωματική αντιπολίτευση που η ανικανότητα της σημερινής κυβέρνησης και η τραγικότητα της πραγματικότητας την έχει οδηγήσει στην αυτόαθώωση από τις ευθύνες της –λες και δεν κυβέρνησε ποτέ τον τόπο- και αντιπολιτεύεται με εκθέσεις ιδεών ψηφίζοντας παράλληλα τις περισσότερες επιλογές της κυβέρνησης. Διαφωνώντας όχι στον τρόπο πολιτικής αλλά στο ότι η κυβέρνηση δεν υιοθετεί πλήρως τις δικές της θέσεις «σωτηρίας». Χωρίς λογική ελέγχου αλλά περιμένοντας το «φρούτο» να πέσει από το δέντρο της εξουσίας και να πάρει τη θέση του αφού πρώτα σαπίσει.
   Από την άλλη πλευρά, μια αριστερά που ακολουθεί πιστά το αυτοκαταστροφικό της ιδιότυπο διαίρει και βασίλευε. Μόνο που τα δικά της βασίλεια έχουν περιορισθεί σε εγκαταλελειμμένα χωρία που ο μόνος λόγος που τα κρατάει «ζωντανά» είναι να μην αλλάξει θέσεις ο κοινοτάρχης και οι ηγεσίες τους. Νόμος είναι το δίκιο της εκάστοτε σέχτας, της εκάστοτε «ηγετικής» ομάδας που αντιπολιτεύεται τους «ομοίους» της. Μια αριστερά που οραματίζεται γενικόλογα τη δημιουργία ενός τρίτου πόλου στο πολιτικό σύστημα τη στιγμή που δεν υπάρχει καν δεύτερος μιας και Πασοκ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και Μπακογιάννη αποτελούν τα μέρη του ίδιου πόλου απομονώνοντας την ακόμα περισσότερο. Με μεγαλύτερο παράδειγμα την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την παιδεία που έμοιαζε περισσότερο με επίδειξη αστικής νεοφιλελεύθερης ισχύος παρά με κοινοβουλευτική διαδικασία.
   Αν θελήσουμε λοιπόν να αναζητήσουμε το πρόβλημα της παθητικότητας μας αυτό δεν είναι η έλλειψη αφορμών ή αιτιών. Σε όλη τη σύγχρονη ιστορία μας καλλιεργήσαμε το μύθο του αντιστεκόμενου λαού χωρίς όμως αυτή να αιτιολογείται. Η επτάχρονη χούντα της περιόδου 1967-74 αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα. Μια light ξενόφερτη χούντα που οι μόνοι που αντιστάθηκαν και βασανίστηκαν ήταν οι «γνωστοί» αριστεροί και ένα τμήμα της νεολαίας. Το σύνολο του ελληνικού λαού βγήκε στους δρόμους να υποδεχθεί τη δημοκρατία που θα έφερνε ο Καραμανλής αλλά αφού είχε πέσει η χούντα… Η δημοκρατία ποτέ δεν ήρθε απόλυτα στη χώρα, ούτε ασφαλώς η απεμπλοκή από την ξενοκρατία. Παρέμεινε μαζί με το σοσιαλιστικό όραμα που κράτησε μέχρι την επόμενη των εκλογών του 1981 στις καλένδες. Αυτό όμως ουδέποτε ενόχλησε τον ελληνικό λαό για να αντιδράσει. Απεναντίας και εν γνώσει και όχι άγνοια μας. για όσο διάστημα η οικονομική ευμάρεια –με δανικά ή μη-  κάλυπτε τις βιοποριστικές και καταναλωτικές μας ανάγκες και προωθούσε την «κοινωνική μας άνοδο» κάναμε τα στραβά μάτια στην ανομία ή την καταστρατήγηση της ισότητας των πολιτών . Ο ατομικισμός όχι μόνο αποτέλεσε το κυρίαρχο χαρακτηριστικό μας αλλά σιγά σιγά εξαφάνισε κάθε μορφή μαζικής –με την έννοια της ιδεολογικά πολυσυλλεκτικής- κινητοποίησης.
   Υπάρχει περίπτωση να υπερβούμε την λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από την παθητικότητα και να αντιδράσουμε; Ναι μόνο που οι προϋποθέσεις πλέον δεν αποτελούν προϊόν σκέψης ή συναίσθησης αλλά προϊόν βιασμού των ονείρων μας. Γιατί για πρώτη φορά δεν βλέπουμε ελπίδα στο μέλλον. Γιατί το σήμερα είναι χειρότερο από το χτες και καλύτερο από το αύριο. Κυρίως όμως γιατί μας βυθίζει σε ένα τέλμα που δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε διαφορετικά. Ήδη η μετανάστευση αποτελεί τη μόνη λύση για αυτούς που μπορούν λόγω έλλειψης υποχρεώσεων να φύγουν.
   Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αν συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ήδη στο +5, τότε ναι θα υπάρξει αντίδραση. Μόνο που θα πρέπει να λειτουργήσουμε συλλογικά και το πρόβλημα έγκειται πως ποτέ μας δεν μάθαμε την έννοια της συλλογικότητας. Ποτέ δεν εξομοιώσαμε τη μοίρα μας με του διπλανού μας και ποτέ δεν τιθασεύσαμε τον ατομικισμό μας. Γίναμε ένα κοπάδι θυμάτων που οδηγείτε επί σφαγή  προχωρώντας και περιμένοντας το θαύμα. Κοπάδι όμως που δεν κοιτά την κοινή του μοίρα αλλά αποτελεί άθροισμα μεμονωμένων «προβάτων» που περιμένει το δικό του θαύμα. Και δυστυχώς όποιος πιστεύει στα θαύματα είναι πολύ εύκολο να πειστεί ξανά από τους δήμιους που θα τον «ξανασώσουν». Και αυτή τη φορά η "σφαγή" θα είναι και η τελειωτική , και αν την ώρα της "σφαγής" υπάρξει αντίδραση αυτή θα είναι βίαιη επι δικαίων και αδίκων. Και τα μεγάλα θύματα θα είμαστε για άλλη μια φορά εμείς οι ίδιοι..

22 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ. (Εναλλακτικός τίτλος.. Ποιος δουλεύει ποιόν:)



   Εν αντιθέσει με την επηρεασμένη από τη γκρίζα  νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα των ΜΜΕ κοινή γνώμη, η χώρα όχι μόνο δεν παραπαίει αλλά επιτέλους έχουν μπει οι βάσεις και τα θεμέλια για την εγκαθίδρυση του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ στον ταλαιπωρημένο από ξένες παρεμβάσεις τόπο μας, αλλά και τη μεταλαμπάδευση του στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Η σημερινή κυβέρνηση με μεθοδευμένα και σταθερά βήματα όχι μόνο ανακάλυψε τον τέταρτο δρόμο προς  το σοσιαλισμό, αλλά έχει φέρει  όλη την αριστερά –και πρωτίστως το ΚΚΕ -σε ένα μεγάλο αδιέξοδο, μιας και το χρονικό διάστημα που κατάφερε αναίμακτα -και χωρίς την εφαρμογή της παραδοσιακής τροτσκιστικής αντίληψης περί  ρήξεων- να βάλει τη χώρα σε σοσιαλιστικό δρόμο, αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική καινοτομία του τελευταίου αιώνα. Μέσα σε δύο μόλις χρόνια κατάφερε:
- Να απαλλάξει τους προλετάριους πολίτες της χώρας από τη μισθωτή σκλαβιά. Ήδη πάνω από 200.000 προλετάριοι στον κατάπτυστο ιδιωτικό τομέα των πλουτοκρατών απολαμβάνουν το δικαίωμα στην ελευθερία παίρνοντας μάλιστα και επίδομα της τάξης των 480 ευρώ.Να επιφέρει καίριο πλήγμα μέσω αυτής της απελευθέρωσης στην παραγωγικότητα των πλουτοκρατών που έντρομοι είναι έτοιμοι να απελευθερώσουν ακόμα περισσότερους.
- Να απελευθερώσει τον πυρήνα της εργατικής τάξης (οικοδόμους και αγρότες) χτυπώντας το πρόβλημα της εργασιακής δουλείας στη ρίζα του. Η οικοδομική δραστηριότητα και η αγροτική παραγωγή που τόσα χρόνια αποτελούσαν το θερμοκήπιο  δημιουργίας των νεοαστών μέσω του πλουτισμού εργολάβων και μεσαζόντων που εκμεταλλεύονταν το λαϊκό μόχθο, είναι πλέον σε αποσάθρωση
- Να διαλύσει τον αστικό ιστό των καταστηματαρχών που όχι μόνο πλούτιζαν απομυζώντας τον εργατικό πλούτο, αλλά και εισήγαγαν στην αγορά καπιταλιστικά αγαθά αποχαύνωσης και πλαστής ευμάρειας, δίνοντας καίριο πλήγμα στον επιβαλλόμενο από ξένα κέντρα ιμπεριαλιστικό καταναλωτισμό
- Να περικόψει προς το παρόν τις παροχές στο δημόσιο τομέα μιας και έρευνες του ΙΣΤΑΜΕ κατέδειξαν πως όχι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι επιρρεπής στον δυτικότροπο καταναλωτισμό, αλλά αποτελούν και τον κύριο πελάτη των αιμοσταγών τραπεζιτών.
- Να επιφέρει κοινωνική δικαιοσύνη μέσω της κρατικοποίησης της ακίνητης περιουσίας. Με τα συνεχή μέτρα επιβολής φόρου στα ακίνητα όχι μόνο χτυπάει τους έχοντες στο καπιταλιστικό όνειρο απόκτησης κατοικίας τη στιγμή που ο λαϊκός κόσμος μοχθεί για να πληρώσει το νοίκι, αλλά και μέσω των επερχόμενων κατασχέσεων τα ακίνητα θα περιέλθουν στο κράτος.
- Να αποσαθρώσει το τραπεζικό σύστημα που απομυζά τον εργατικό αποταμιευτικό μόχθο που όχι μόνο απειλείτε με  λουκέτο, αλλά υπό την πολιτική μιας υποτιθέμενης ελεγχόμενης χρεοκοπίας να περάσει όλο το τραπεζικό σύστημα στα χέρια του κράτους.
- Να προστατεύσει τη νεολαία από το δηλητήριο των αντιδημοκρατικών ιδεολογιών. Μέσω της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και με δεδομένο πως μόνο ο σοσιαλισμός προωθεί τη δημοκρατία, η ελληνική νεολαία δεν θα υπόκειται σε αντιδημοκρατική προπαγάνδα.
- Να διώξει τους πλουτοκράτες και τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό και τα γεμάτα εργατικό αίμα χρήματα τους να μην λιπαίνουν την ελληνική οικονομία.
- Κατάφερε εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του ελληνικού ρόλου σε αυτή, με το πρόσχημα της διάσωσης να ωθήσει τη δεξιά στην υιοθέτηση προγραμματικών σοσιαλιστικών μέτρων που μόνο σε λεπτομέρειες επιφανειακού χαρακτήρα διαφέρουν από την εφαρμοθείσα πολιτική για να μην εξαφανισθεί από τον πολιτικό χάρτη. Με αποτέλεσμα, ακόμα και αν τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα καταφέρουν να υπνωτίσουν το προλεταριάτο και αποδοκιμάσει την κυβερνητική πολιτική-κάτι απευκταίο αλλά όχι απίθανο , ο δρόμος προς το σοσιαλισμό να μείνει απαράκαμπτος.
- Τέλος –αν και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αναρίθμητα παραδείγματα της κοσμογονικής σοσιαλιστικής μεταρρύθμισης που συντελείτε- η Ελληνική κυβέρνηση με τον πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς να ηγείται της  προσπάθειας, έθεσε τις βάσεις διάλυσης του καπιταλιστικού συστήματος σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Με μεθοδευμένες κινήσεις όχι μόνο κατάφερε να κλονίσει το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ένωσης των πλουτοκρατών, όχι μόνο να δώσει μια γροθιά στο συντεχνιακό τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης που απειλείτε με χρεοκοπία μιας και τα σοσιαλιστικά ελληνικά ομόλογα  απειλούν με τη λογική του ντόμινο να ταυτιστούν με τα αντίστοιχα τον ποπολαρικών ομολόγων των χωρών του νότου, αλλά να καταδείξει έντεχνα μέσω της ελληνικής κρίσης πως ο καπιταλισμός είναι ένας αδύναμος γίγαντας με πήλινα πόδια κάνοντας μια νέα Οκτωβριανή επανάσταση.

Γιατί αν δεν το πάρουμε στο καλαμπούρι δεν θα τη βγάλουμε… Κι αφού μας δουλεύουν, ας τους απαντάμε με το ίδιο νόμισμα..Σωστά σύντροφε Μπένυ? 

20 Σεπτεμβρίου 2011

Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…ΙΙ Κι όμως, υπάρχει ελπίδα..


   Πρίν από ενάμιση χρόνο μέσα στο μνημονιακό μας παραλήρημα είχα καταθέσει τις εξής σκέψεις μου στην ανάρτηση με τίτλο Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…
   «Το ερώτημα των ημερών, αυτό που μας έβαλαν να στριφογυρίζει στο κεφάλι μας και να μας κάνει αίολους στο παρόν μας , η καινούργια μεγάλη ιδέα του έθνους μας· Θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση που καλούμαστε να δώσουμε οι μη ειδικοί, οι μακριά από όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις, οι γνωστοί αδαείς καθοδηγούμενοι ψηφοφόροι. Μια απάντηση για το τυπικό της οικονομικής μας ζωής μιας και η «πτώχευση» αξιών και παιδείας είναι δεδομένη εδώ και αρκετές δεκαετίες . Τα γεγονότα εξάλλου που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση είναι απόρροια αυτής της «πτώχευσης» και όχι των ελλειμματικών αριθμών της οικονομίας μας.
   Το πρόβλημα δεν είναι οι υπέρογκοι για το μικρόκοσμο μας αριθμοί. Τα ελληνικά ελλείμματα δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα των υπόλοιπων χωρών του συστήματος. Ούτε οι αριθμοί του ρυθμού ανάπτυξης μας είναι τόσο υποδεέστεροι των υπολοίπων χωρών. Η παθογένεια όμως του ανύπαρκτου ελληνικού συστήματος ελέγχου και διαφθοράς έκανε τη χώρα τον αδύναμο κρίκο μιας αποτυχημένης ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η καλύτερα ενός αποτυχημένου κοινωνικά παγκόσμιου συστήματος που στηρίζεται στην τραπεζική ισορροπία τρόμου που για να κρατηθεί και να μην εκτροχιαστεί έχει πολλά όπλα προς ενεργοποίηση.
   Όλα τα μέτρα που θα έρθουν αποτελούν απλά μέρος της φαρέτρας. Το μεγαλύτερο όμως όπλο είναι η δημιουργία του φόβου. Χωρίς αυτόν τα βέλη είναι ακίνδυνά. Σήμερα είναι εδώ μπροστά μας ο φόβος της επίσημης οικονομικής πτώχευσης. Αλήθεια εκτός από εμάς που πληρώνουμε την αδυναμία μας σε ένα παγκόσμιο «πολεμικό» παιχνίδι , ποίον συμφέρει η πτώχευση; Ποιο κράτος της ΕΕ θα δοκίμαζε οικιοθελώς τις αντοχές της δικής του οικονομίας; Ποιος θα έβαζε σε περαιτέρω κίνδυνο την έλλειψη ρευστότητας στον ευρωπαϊκό χώρο ; Ποιος θα έβαζε τον εαυτό του στη σειρά να μας ακολουθήσει;
   Το φάντασμα της πτώχευσης θα πλανάται συνεχώς στο κεφάλι μας για να περάσουν τα μέτρα που θα μας επιβάλλουν. Τα μέτρα της φαρέτρας του οικονομικού τέρατος. Τα spreads θα εκτοξεύονται, οι δηλώσεις θα δίνουν και θα παίρνουν, τα παιχνίδια ΟΛΩΝ τους -συμπεριβαλλομένων και των ομοεθνών μας- θα συνεχίζονται σε μια μάχη ισορροπιών και ισχύος στο βωμό του κέρδους. Και τελικά, αφού επιβληθούν τα «αναγκαία» μέτρα η πτώχευση θα αποφευχθεί προς το παρόν… Θα έχουμε χάσει όμως ΑΛΛΟ ένα κομμάτι της ελευθερίας επιλογών πολιτικής από τις κυβερνήσεις που εκλέγουμε. Κυρίως όμως, έχουμε χάσει το δικαίωμα στο να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Στόχος πλέον είναι η μικρότερη απώλεια των «κεκτημένων» της αξιοπρεπούς διαβίωσης και εργασίας. Αυτών που μας διαχωρίζουν από το να είμαστε απλά ένας αριθμός στην παραγωγική διαδικασία..»

   Ενάμιση χρόνο μετά, και το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Μέσα σε αυτό το διάστημα, τα δεδομένα δεν άλλαξαν. Η χώρα παραμένει υπό χρεοκοπία (ελεγχόμενη, σταδιακή, μερική, πλήρη και όπως αλλιώς ονομάζεται). Αν υπάρχει όμως κάτι που άλλαξε, αυτό δεν είναι άλλο από τη μεγέθυνση του φόβου. Τα «αναγκαία» μέτρα στο μεσοδιάστημα κάθε δόσης δεν μας ώθησαν απλά βίαια στην υποβάθμιση της πλαστής μας ευμάρειας. Καλλιέργησαν εντέχνως το συναίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Όχι για το αύριο που παρουσιάζεται ζοφερό και άγνωστο.
    Φόβο για το αν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σήμερα.
   Φόβο για το ποια θα είναι η επόμενη είδηση και πόσο θα μας κοστίσει.
   Φόβο που μας απονευρώνει χωρίς αναισθητικό. Που μας κάνει να στεκόμαστε απαθείς μπροστά σε αυτά που μας αφορούν. Ασθενείς μπροστά σε μια καλπάζουσα ασθένεια που δεν έχει φάρμακο, κάνοντας τα πειραματόζωα χωρίς ελπίδα σωτηρίας.
   Φόβο που μας οδηγεί σε ένα εμφύλιο επιβίωσης ανάλογα με το σε ποια εργασιακή ομάδα ανήκουμε, βλέποντας τα εκάστοτε μέτρα σαν «τιμωρία» των «προνομιούχων» ενώ ωθούμαστε όλοι μαζί σε ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που η «εργασιακή δουλεία» θεωρείτε προνόμιο μιας και διαφέρει από την ανεργία.
  Φόβο που μας ωθεί στην κατάθλιψη και τη μιζέρια, τα δηλητηριώδη  «όπλα» ενός συστήματος που θυσιάζει τα πάντα για να κρατηθεί.
Υπάρχει άραγε ελπίδα;
   Ναι γιατί δεν είμαστε οι πρώτοι που έχουν βιώσει αυτή την κατάσταση.
   Ναι, γιατί δεν είδαμε τις βόμβες να πέφτουν στα σπίτια μας όπως τόσοι και τόσοι λαοί κι ας μας φαίνεται απίθανο να ταυτιστούμε όντας ευρωπαϊκή χώρα. Το ίδιο απίθανο φαινόταν και στους Γιουγκοσλάβους, ελάχιστα χιλιόμετρα από εμάς πριν ελάχιστα χρόνια.
   Ναι γιατί όλοι οι λαοί στην ιστορία τους βρέθηκαν μπροστά σε αδιέξοδα που φαινομενικά ήταν ανυπέρβλητα αλλά προχώρησαν..
   Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι η υπέρβαση του φόβου. Η κατανόηση από μέρους μας πως ο φόβος είναι το αντίβαρο στο αύριο. Πως δεν είναι το δικό μας όπλο αλλά το επίκτητο συναίσθημα που οδηγεί στην απάθεια. Που δεν μας κάνει να κατανοούμε τη δύναμη μας. Όσο παραμένουμε φοβισμένοι, θα αποτελούμε το εύκολο θήραμα που πληγωμένο υποκύπτει στο τραύμα του.
   Αν κατανοήσουμε τη δύναμη μας, αν συνειδητοποιήσουμε πως ότι συμβαίνει δεν γίνεται ερήμην μας αλλά μέσα από τη δική μας επιδοκιμαστική ή αποδοκιμαστική ψήφο προσώπων και εφαρμοσμένων πολιτικών, τότε το αύριο θα έχει αποτάξει τη μιζέρια του σήμερα. Το κράτος και η εξουσία δεν είναι κάτι αυθαίρετο ούτε κάτι πλήρως επιβαλλόμενο παρά τους αστικούς πολιτικούς μύθους που έντεχνα καλλιεργούνται. Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όταν το καταλάβουμε. Όταν αποτάξουμε το φόβο και τον ωχαδερφισμό μας, κανένας παράγοντας δεν θα μας αγνοήσει-ότι παιχνίδι κι αν θελήσει να παίξει-, όση προπαγάνδα κι αν επιβάλει και όσους «υπαλλήλους» του βάλει να μας ποδηγετήσουν. Ο φόβος θα μετατοπιστεί σε αυτούς που σήμερα μας τον επιβάλλουν. Τόσο στους δικούς μας πολιτικούς εντολοδόχους και το σύστημα που τους στηρίζει γιατί δεν θα μπορούν να πράξουν αντιμετωπίζοντας μας ως το απαθές πλήθος που υπομένει και ανθρωπιστικά λοιδορείται, όσο και στους ξένους «μέντορες» της οικονομικής εξαθλίωσης που θα δουν πως οι αντοχές του πειραματόζωου έφτασαν στα όρια τους και το πείραμα αντοχών συλλογικής υποταγής ενός δυτικότροπου λαού κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα.
Και κανείς δεν θα θελήσει να ρισκάρει κάτι τέτοιο…

12 Σεπτεμβρίου 2011

ΔΕΘ 2011. Υπερήφανος πρωθυπουργός, αηδιασμένοι πολιτες.. Η αντιδιαστολή μιας χώρας πολιτών υπό πτώχευση.


    Είναι στιγμές που θέλεις να γράψεις πολλά ή τίποτα.  Που τα γεγονότα σε υπερβαίνουν και η συνεχής «τρομοκρατία» του αύριο, η πληθώρα των επιζήμιων ειδήσεων και η πραγματικότητα σε κάνουν να «στέκεσαι» αν όχι ανήμπορος, τουλάχιστον  ανόρεκτος ή παγωμένος  στο εκφράσεις την απέχθεια ή την αγανάκτηση  σου.
   Μέσα από αυτό το blog, έχω πάρει πολλές φορές τη θέση της συνυπευθυνότητας μας ως πολίτες για την ζοφερή πολιτική πραγματικότητα και την κατάσταση που έχουμε περιέλθει ως χώρα και ως κοινωνία. Πολλές φορές δίνοντας εσκεμμένα περισσότερο ειδικό βάρος από αυτό που του πρέπει σε αυτή τη θέση. Όχι σαν επιχείρηση αθώωσης των  εκάστοτε κυβερνόντων και του ευρύτερου πολιτικού κόσμου, αλλά ως αντίδραση στο σύνηθες κλίμα που αρεσκόμαστε να διαμορφώνουμε ως λαός  αντιμετωπίζοντας τα πράγματα και τις καταστάσεις με την ελαφρότητα του ανήμπορου και άμοιρου ευθυνών. Μόνο που στην παρούσα συγκυρία, η πραγματικότητα υπερβαίνει όχι μόνο τις δικές μας ευθύνες, αλλά στερεί και το τεκμήριο «αθωότητας» ή έστω αστοχίας επιλογών και χειρισμών.
-       Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος για το έργο μιας κυβέρνησης που όχι μόνο απέτυχε στις στρατηγικές επιλογές της –ποιος δεν θυμάται το περίφημο πιστόλι της πρόσκλησης του ΔΝΤ που θα εκβίαζε τους εταίρους μας και τελικά εκπυρσοκρότησε πάνω μας-, αλλά δεν εφάρμοσε και τα μέτρα που δεσμεύθηκε στο μνημόνιο Ι. Και με τη γνωστή μεσοβέζικη μικροπολιτική του «εξαγγέλλω ,ψηφίζω αλλά δεν πράττω για να μη χάσω την πελατεία μου, έχασε κάθε τεκμήριο φερεγγυότητας
-       Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος για την επιβολή μιας οικονομικής πολιτικής που με τον εύκολο τρόπο  της περικοπής μισθών και καθαρού εισοδήματος, με τη συνεχή επιβολή ολοένα και απεχθέστερων μέτρων όπως η χθεσινή καινούργια επιβολή εισφοράς μέσω της ΔΕΗ για να δείξει αριθμητική αποτελεσματικότητα, κατάφερε να βάλει τα θεμέλια όχι μόνο για την επερχόμενη διάλυση του  κοινωνικού ιστού της χώρας αλλά και για τη μετατροπή της πάλε ποτέ κραταιάς μεσαίας τάξης  σε τάξη νεόπτωχων.
-       Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος που προσφέρει το νέο μεγάλο όραμα για την ελληνική κοινωνία του να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια παραβιάζοντας το ίδιο το σύνταγμα που  στο Άρθρο 22 αναφέρει πως   .“Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία    συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας
-       Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος για το ότι επί των ημερών του η Ελλάδα  βρίσκεται στα πρόθυρα μιας δεύτερης μεγάλης μετανάστευσης του παραγωγικότερου δυναμικού της ενώ οι εικόνες ανθρώπων να ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια και η πληθώρα των νεόπτωχων αστέγων αποτελούν πλέον μια συνηθισμένη εικόνα στο κέντρο της Αθήνας.
-       Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος που η παρουσία του στη ΔΕΘ θύμισε συνάντηση της G8  μετατρέποντας τη Θεσσαλονίκη σε μια νεκρή αστυνομοκρατούμενη πόλη που ούτε η χούντα δεν τόλμησε να φτάσει αυτό το μέγεθος πρόληψης και καταστολής και που επί των ημερών του η αστυνομική βία  και αυθαιρεσία έγινε συνώνυμο  της απάντησης σε όποιον τολμά να αντιδράσει.
-       Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος μια μέρα πριν την έναρξη μιας σχολικής χρονιάς χωρίς βιβλία και μιας πανεπιστημιακής χωρίς ανοιχτές σχολές της στιγμή που αν υπάρχει η μοναδική επένδυση που μακροπρόθεσμα θα μας βγάλει από την κρίση αυτή δεν είναι άλλη από την παιδεία.
-      Και τέλος, και παρότι  ο κατάλογος των έργων για τα οποία ο πρωθυπουργός μπορεί να αισθάνεται περήφανος είναι μακροσκελής, όταν ο πρωθυπουργός αισθάνεται υπερήφανος για το γεγονός πως ηγείται ενός σχήματος που κατάφερε να εξανεμίσει το όνειρο και την ελπίδα ενός λαού που φοβάται το πώς θα τον βρει η επόμενη μέρα, τότε οι ευθύνες δεν μπορούν να επιμεριστούν.
   Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως  κι εμείς έχουμε ευθύνες για την ανοχή και δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος που η ασυνέπεια προεκλογικών εξαγγελιών με πράξεις και αποτελέσματα αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης μας από όποιον αναλαμβάνει την εξουσία. Μόνο που η ασυνέπεια και οι τακτικές της σημερινής κυβέρνησης δεν ξεπέρασαν απλά τα εσκαμμένα αλλά παραβιάζουν κάθε έννοια νομιμότητας. Αν για όλα αυτά ο πρωθυπουργός αισθάνεται υπερηφάνεια για το έργο της διακυβέρνησης επί των ημερών του, ας καταλάβει πως εκτός από τους στενούς του συνεργάτες και τον στενό κομματικό του πυρήνα, οι υπόλοιποι αισθανόμαστε τουλάχιστον αηδία και αποτελεί τη μέγιστη ύβρη. Και εν κατακλείδι επειδή το κράτος το αποτελούμε εμείς, η χρεοκοπία της χώρας γίνεται εντελώς αδιάφορη υπόθεση όταν η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της φτάσει σε σημείο να πτωχεύσει προσωπικά. Δυστυχώς είμαστε πλέον πολύ κοντά στην προσωπική μας πτώχευση και καθόλου υπερήφανοι για αυτούς που μας οδηγούν εκεί..