27 Νοεμβρίου 2012

Μετά τη δόση……


Το Eurogroup τελείωσε, η περίφημη δόση των 34,4 δις καταφθάνει στις 13 Δεκεμβρίου, ενώ αναμένουμε τα υπόλοιπα 9,3 δις στο τέλος του πρώτου τριμήνου του 2013. Όσο και αν ο παραλογισμός μας το απαιτεί τα χρήματα ΔΕΝ χαρίζονται. Απεναντίας, επειδή το ποσό των 44δις είναι μυθώδες όχι μόνο για τα Ελληνικά αλλά για τα παγκόσμια δεδομένα, θα δοθεί με προαπαιτούμενα τη μέγιστη ισχυρή εποπτεία, τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού κλπ. Οι παλινωδίες, η ασυμφωνία της περασμένης Τρίτης, η μεσοβέζικη λύση που επιλέχθηκε χτες, προφανώς και δεν κάνουν τους στόχους εφικτούς ή σίγουρους, ακόμα και αν ακολουθηθεί κατά γράμμα η συνταγή ή οι απαιτήσεις που φαίνονται εκ προοιμίου λανθασμένες.. Το παγκόσμιο οικονομικό κλίμα δεν μπορεί να προσφέρει σιγουριά μιας μέρας, πόσο μάλλον ορίζοντα πέραν της δεκαετίας. Ακόμα και η ίδια η ΕΕ δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρχει στο χρονικό διάστημα αυτό. Η Ελλάδα δεν είναι το μεγαλύτερο αγκάθι. Ακολουθούν οι υπόλοιπες χώρες και όχι μόνο του νότου. Η ουσία και αυτό είναι το σημαντικό, είναι πως το χρηματοοικονομικό κομμάτι που μας αφορά και μάλιστα τόσο επιτακτικά «έκλεισε» χτες. Μόνο που αυτό δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή.

Από τις εκλογές μέχρι χτες το κεφαλαιώδες ζήτημα ήταν η δόση. Τα πάντα κινούνταν στο ρυθμό των αριθμών, της οικονομετρίας, και της προσθαφαίρεσης στη διαπραγμάτευση. Ακόμα και σήμερα, το μνημόνιο 3 και ο εφαρμοστικός νόμος αποτελούν δεσμεύσεις και όχι πράξεις. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για την εφαρμογή τους; Όχι της πιστής ακολουθίας τους αλλά σε συνδιασμό με την εφαρμογή ενός σχεδίου αλλαγών όλης της κρατικής και κρατικοδίαιτης αντίληψης που μας ταλανίζει και κρατά στην υπανάπτυξη. Είναι το πολιτικό μας σύστημα φερέγγυο για να πείσει για αυτό; Θα ασχοληθεί επιτέλους με «παραγωγή» πολιτικής, αλλαγές σε όλη τη ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ του, με σχέδιο και κυρίως «πάλη» με τον «εαυτό» του ή θα επαναπαυθεί στον τον κραταιό του λαϊκισμό και στη διατήρηση των καστών που το θρέφουν ακόμα κι αν γνωρίζει το ότι είναι εφήμερες;

Τέλος, είμαστε μήπως εμείς οι ίδιοι οι πολίτες συνειδητοποιημένοι για τις υποχρεώσεις μας ή καλύτερα πιστεύουμε πως έχουμε υποχρεώσεις ή η αναζήτηση των Βαρβάρων θα συνεχίσει να προσφέρει τη λύση;

Ερωτήματα που θα απαντηθούν άμεσα και θα κρίνουν το αν θα πάμε μπροστά ή αν η επόμενη «Μεγάλη Ιδέα» του έθνους θα είναι το Μνημόνιο 4… Μόνο που τότε θα είναι ήδη αργά..

13 Νοεμβρίου 2012

Μεταρρύθμιση: Ετεροκαθορισμός και δυστοκίες

Ενα εξαιρετικό άρθρο για προβληματισμό και τροφή για σκέψη. Απο το ιστολόγιο Left Liberal Synthesis

Με ένα τοπολογικό ορισμό , ο μεταρρυθμισμός, αφορά εκείνες τις φωνές οι οποίες εκπορεύονται από το λεγόμενο εκσυγχρονισμό, την περιφέρεια της Δράσης, εφαπτόμενες εστίες της Δημαρ, έντυπα όπως τα Νέα, το Protagon κλπ.Αγαπημένα θέματα του ρεύματος είναι τα κλειστά επαγγέλματα, τα προστατευμένα ταμεία, οι φόροι υπέρ τρίτων, οι μονοπωλιακές ΔΕΚΟ, οι τοπικισμοί, οι επιλεκτικές ανομικές συμπεριφορές κλπ.Με μια έννοια οικειοποιείται το σχέδιο Σημίτη στην ονομαστική του αξία, αποκαθαρμένη από τις δύσοσμες πλευρές της διαφθοράς των υποβρυχίων κλπ.
Στην συγκυρία των μνημονίων, το ρεύμα βρήκε σε αυτά μια ορθολογική πλευρά μετασχηματισμών τις οποίες επαινεί, ενώ προβάλει μια στάση ανοχής ή υπομονής απέναντι στις δυσβάσταχτες πλευρές της εσωτερικής υποτίμησης. Μια βασική ιδέα του ρεύματος είναι ότι οι επιπτώσεις στην κοινωνία είναι οδυνηρές γιατί ακριβώς οι μεταρρυθμίσεις υστερούν απελπιστικά. Μια υποτιθέμενη επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων θα μετρίαζε τον πόνο και θα μείωνε τον χρόνο επανεκκίνησης της οικονομίας. Μια άλλη ιδέα του ρεύματος είναι ότι μερικά τεχνικά στοιχεία του προγράμματος δεν είναι λάθος με πιο ορατό την μείωση του ελλείμματος. Το ρεύμα αυτό ευρίσκεται στην ακόλουθη συγκυρία :
·        Είναι σε απόσταση από τις λαϊκές ή λαικότροπες εκφράσεις δυσαρέσκειας για τα μέτρα.

·        Είναι αναγκασμένο να σιωπήσει ή να δυσανασχετεί περιορισμένα για τις κατασταλτικές πρακτικές που εφαρμόζονται.

·        Απευθύνεται για να εκφράσει κοινωνικά στρώματα με σχετική αντοχή στις οικονομικές επιπτώσεις της συγκυρίας.

·        Ευρίσκεται μονίμως κατεσπαρμένο σε διάφορα κόμματα εντεύθεν του Σύριζα και αενάως επαναφέρει ένα αίτημα συγκρότησης ενός ενιαίου φορέα.

Στατικός Ετεροκαθορισμός

Η αντιμετώπιση του ρεύματος από τους υπόλοιπους είναι η εξής:
Η λαϊκή δεξιά , οι Ανελ και η ΧΑ το θεωρούν ως έκφραση ενός κέντρώου , διεφθαρμένου " νεοφιλελευθερισμού" με κωδική αναφορά στο Σημίτη.
Η συριζαική κυρίαρχη άποψη , υιοθετεί μερικές τεχνικές πλευρές κάποιων μεταρρυθμίσεων, αλλά τις υποβιβάζει σε σχέση με προτεραιότητες της συγκυρίας και τις μεταθέτει χρονολογικά, ενώ αντιτίθεται σε πολλές. Η αντιμετώπιση του ρεύματος από δεξιά και αριστερά δημιουργεί εξ' αντανακλάσεως την εξής πλοκή:
Για να αποκρούσει την εκ δεξιών επίθεση και αυτοορίζεται κεντροαριστερό ή  φιλελεύθερο δεξιό. Για να οριστεί προς την εξ' ευωνύμων κριτική αυτορίζεται αντιλαικιστικό .Πρόκειται για ένα κυριολεκτικό ετεροκαθορισμό , οποίος .αποκαλύπτει και τις αδυναμίες του εγχειρήματος. Υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις όπου είναι φανερό ότι δεν έχουμε μια θετική κατάθεση ενός πολιτικού ή ιδεολογικού περιγράμματος, αλλά την δημιουργία ενός πολιτικού "τόπου" ό οποίος ορίζεται αρνητικά από δυσανεξία προς τις άγριες μορφές της παλαιολαικοδεξιάς και τα ανορθολογικά ή και αριστερίστικα ενίοτε στοιχεία της Συριζαικής πρότασης .Λόγω αυτού του ετεροκαθορισμού το ρεύμα αναγκαστικά οδηγείται στον ρόλο μιας "από τα κάτω " υποστήριξης του συνόλου των κυρίαρχων πολιτικών της συγκυρίας , τον οποίο μια συγκεκριμένη αριστερή ταξινόμηση ορίζει ως " ακραίο κέντρο".(1)

Η κεντρική ιδέα του ρεύματος ,ότι η αδράνεια να πραγματοποιηθούν ορισμένες μεταρρυθμίσεις επιτείνει το πρόβλημα, είναι εύλογη. Καμία κοινωνία του Ευρωπαϊκού Νότου δεν έχει αυτή την μορφή αποσάθρωσης , παρότι μαστίζονται από τα ίδια οικονομικά προβλήματα ,γιατί στην περίπτωση μας η αντίδραση στην λιτότητα γίνεται στο πεδίο του κατακερματισμού που οδηγεί σε αμυντικές στάσεις κατακράτησης του δικαιώματος εξαίρεσης.
Μεταρρυθμιστικές δυστοκίες

Α.-Οι μεταρρυθμίσεις που είναι μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο με τη βοήθεια ενός αστικού παραδείγματος, μιας ενεργού συμμετοχής ενός μέρους των "πάνω". Με μια συμβατική ταξινόμηση ας πούμε ότι αστικές δυνάμεις από το χώρο της παραγωγής, της οικονομικής εξωστρέφειας, της καινοτομίας είναι οι οιονεί σύμμαχοι. Αντιθέτως αστικές δυνάμεις με ενδιαφέρον στις κρατικές χρηματικές ροές, τα de facto ολιγοπώλια, έχουν συμφέρον να διαιωνίζεται ένα καθεστώς εξαιρέσεων και κατακερματισμού εντός της εργασίας γιατί συνεχίζεται μια γενική ιδέα της "ειδικής μεταχείρισης" .Ωστόσο αν μπορούσαμε να αποτιμήσουμε ρεύματα και συσχετισμούς εντός των κυρίαρχων Ελιτ μπορούμε εκτιμήσουμε υπερισχύουν όσοι λειτουργούν και επιβιώνουν , κατά τεκμήριο, ακριβώς λόγω απουσίας μεταρρυθμίσεων. Η πολιτιστική αλλεργία των μεταρρυθμιστών προς τις λαικότροπες μορφές ενός χύδην αντιπλουτοκρατικού ρεπερτορίου, δεν τους επιτρέπει να συγκροτήσουν ένα συγκροτημένο αντιμονοπωλιακό αντικορποραστικό λόγο τυπικής φιλελεύθερης μορφής .Αναγκαστικά έχουμε φωνές, ιδέες, συνθήματα κλπ που προωθούν τη μεταρρύθμιση χωρίς το στοιχείο της κριτικής προς τις αστικές ανεπάρκειες .Χωρίς ένα σαφές αντικορπορατιστικό μέτωπο ,το μεταρρυθμιστικό ρεύμα προσιδιάζει προς μια συντηρητική έκφραση που παριστάνει την φιλελεύθερη.

Β.- Το ζήτημα αυτό δημιουργεί ένα δευτερογενές πρόβλημα: Την αδυναμία του να αφηγηθεί στους ήδη πληττόμενους από την κρίση ένα συνεκτικό σχέδιο όπου συνδέονται οι μεταρρυθμίσεις με την ανάκαμψη. Ενώ ο χονδροειδής αντιπλουτοκρατικός λόγος μπορεί να υποσχεθεί άμεση και απτή μεταφορά πόρων από τους λίγους στους πολλούς, ο μεταρρυθμιστικός λόγος υπονοεί απλώς πως οι μεταρρυθμίσεις διευκολύνουν έμμεσα την ανακατανομή. Το ζήτημα επιδεινώνεται καθώς οι μεταρρυθμίσεις ενίοτε συγκρούονται απ' ευθείας με ομάδες από το σύνολο των " πολλών".

Γ.-Ένα μεγάλο πλέγμα των ορθολογικών και εύλογων μεταρρυθμίσεων είναι μέρος των μέτρων λιτότητας του μνημονίου. Με την αναπόφευκτη πόλωση που παίρνει τη μορφή κατασταλτικών μέτρων, οι μεταρρυθμίσεις γίνονται μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού εξαναγκασμού. Η ευρεία νομιμοποίηση που απαιτείται διαχέεται μέσα στην γενική αίσθηση έντασης και αντιμαχίας, και τα αμυντικά αντιμεταρρυθμιστικά επίδικα γίνονται αιτήματα με πολλούς συμμάχους .

Χωρίς αστικά παραδείγματα, χωρίς μεγάλα ακροατήρια , εύκολα μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί ο λόγος αυτός τελικά φαίνεται να λειτουργεί απλά ως μια έλλογη συνηγορία των εκάστοτε αποσπασματικών μεταρρυθμιστικών πολιτικών του μνημονίου .Ταυτόχρονα το ρεύμα χαρακτηρίζεται από ένα παθολογικό αντισυριζαισμό πέραν των αντικειμενικών αγκυλώσεων του τελευταίου. Ωστόσο υπάρχουν και συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις όπου έχει δημιουργηθεί ένας ιδιότυπος καταμερισμός εργασίας με στοιχεία ετεροχρονισμού : οι μεταρρυθμιστές προβάλλουν τις μεταρρυθμίσεις που ο Σύριζα υπόσχεται να πραγματοποιήσει αφού λύσει με διαδικασία τομής το δημοσιονομικό.

Στις πιο κλασσικές αριστερές αναγνώσεις το μεταρρυθμιστικό ρεύμα είναι η αιχμή του δόρατος του λεγόμενου " νεοφιλελευθερισμού" .Στις πιο διεισδυτικές επεξεργασίες μερικά αιτήματα θεωρούνται εύλογα αλλά χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα εφαρμογής των πιο σκληρών πολιτικών λιτότητας. Με το κοινωνικό περιβάλλον σε δυναμική κατάρρευσης , ομάδες που θίγονται από "εύλογες " μεταρρυθμίσεις καταφεύγουν στην προστασία του Σύριζα όπου βρίσκουν άλλοτε φιλόξενη άλλοτε αμήχανη αλλά ποτέ ρητή απορριπτική στάση.
Στο τοπίο λοιπόν αυτό , τα εύλογα λογικά αιτήματα της μεταρρύθμισης ευρίσκονται έωλα. Όσοι τα υποστηρίζουν είναι σχετικά ασύμμετροι, και όσοι αντιμάχονται ή τα αναβάλουν είναι αρκετά ισχυροί. Αυτομάτως οι μεταρρυθμίσεις πραγματοποιούνται με τυπικές οριακές πλειοψηφίες χωρίς μεγάλη νομιμοποίηση.

Το ενιαίο κόμμα των μεταρρυθμίσεων: μια αντιμεταρρυθμιστική ιδέα.

Εντός του μεταρρυθμιστικού ρεύματος κυκλοφορεί μια επικίνδυνη ιδέα: Να ταυτιστεί η μεταρρύθμιση με τον κεντρώο χώρο και δημιουργηθεί ένας πολιτικός φορέας των απανταχού μεταρρυθμιστών.

Ας δούμε γιατί το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα είναι εξ´ ορισμού διακομματικό ,διαταξικό, γιατί δεν ανήκει στο επίπεδο της πολιτικής πόλωσης δεξιά αριστερά ως ένας άλλος αντίπαλος στο παίγνιο μηχανικού αθροίσματος .
Το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα αφορά το πλαίσιο , τους τρόπους , τις μορφές που παίρνει η πολιτική αντιπαλότητα ως έκφραση ταξικών ,πολιτιστικών, τοπικών ,έμφυλων ,γλωσσικών και πάσης φύσεως διαφόρων που αναδύονται εντός της κοινωνίας. Ο εκσυγχρονισμός δεν ακυρώνει συγκρούσεις ,ασυμμετρίες , ατέλειες, αλλά τοποθετεί ένα επίπεδο έκφρασης τους όπου οι δυνάμεις της εργασίας συγκρουόμενες ,έχουν τις λιγότερες περιττές αναλώσεις. Διαφάνεια, αξιοκρατία ,φορολογία, ατομικά δικαιώματα, ειρηνική συνύπαρξη , ανοικτά επάγγελμα ,έλλογη αναλογική διαχείριση των κοινών πόρων είναι μερικά από τα προτάγματα της μεταρρυθμιστικής συγκυρίας. Η μεταρρύθμιση δεν είναι συμβιβασμός για το επίδικο της ιστορικής πόλωσης " δεξιά - αριστερά " ως τοπολογικά κεντρώα πολιτική αλλά επιλογή για το επίπεδο για τον τόπο για τη μορφή που θα πάρει η σύγκρουση των επίδικων.
Ένας κεντρώος ενιαίος μεταρρυθμισμός είναι υποκριτικός γιατί αποσιωπά την συγκρουσιακή φύση των μεταρρυθμίσεων. Αντιστοίχως ένας παθολογικός αριστερός αντιμεταρρυθμισμός είναι "δεξιός" γιατί καλλιεργεί και επαινεί την ιδεολογία της "ειδικής περίπτωσης" , της εξαίρεσης που είναι η συστημική και θεσμοποιημένη βούληση για διαχωρισμό από τους "κάτω" . Εναντίον των μεταρρυθμίσεων ευρίσκονται τυπικά λαικοδεξιές δυνάμεις με ισχύ στις κρατικές δομές. Κλειστά επαγγέλματα, προνομιακά συνταξιοδοτικά ταμεία, τοπικισμοί " έξω από την πόρτα μου" υδρεύουν , τροφοδοτούν, αναζωογονούν το ρεύμα ενός δεξιότροπου και δεξιόμορφου ρεύματος με μεγάλη επιρροή σε όλη την κοινωνία. Η ισχύς του ρεύματος δεν είναι αριθμητική , δημοσκοπική αλλά ιδεολογική. Επεκτείνεται πέραν της δεξιάς μέσω της βασικής μορφής που οικοδομεί τις αντιρρήσεις του για το μεταρρυθμισμό: «γιατί αυτός και όχι εγώ» Η επικρατούσα λογική στον Σύριζα , πρώτα το μνημόνιο μετά οι ενοποιήσεις των ταμείων είναι ο ιδεολογικός ιός το οποίο θα ανιχνεύσει ως κυβέρνηση στο σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του όταν τους δει ως επιτροπές διαμαρτυρίας στα διάφορα υπουργεία.

Ο μεταρρυθμίσμός πρέπει να είναι διακομματικός γιατί ακριβώς κατανοεί την διαφορά επιπέδου , τάξεως των διαφορετικών επίδικων που αναδύονται στην ελληνική κοινωνία.

(1)Η θεωρία του ακραίου κέντρου είναι η ανταπάντηση στη θεωρία των δύο άκρων , και είναι εξ' ίσου επικίνδυνη. Η θεωρία των δύο άκρων σκοπίμως ταξινομεί ως ισοδύναμη τη ιδεολογικοποιημένη γυμνή φασιστική βία με τις ανορθολογικές πλευρές λαϊκών εκφράσεων που προέρχονται από μια γενικευμένη πολιτιστική παράδοση ανομίας .Η θεωρία του ακραίου κέντρου σκοπίμως ενσωματώνει εντός του σώματος των πολιτικών λιτότητας, όσες πολιτικές στοιχειώδους εκσυγχρονισμού δημιουργούν δυσανεξία σε συλλογικότητες και σύνολα. Για κάποιους η δολοφονία μετανάστη από συμμορία είναι ισότιμη με τις αντιδράσεις στην Κερατέα, και για άλλους η κατάργηση ολοφάνερων επιλεκτικών , κατ' εξαίρεση , κρατικών προστασιών είναι ισότιμη με τη μείωση των συντάξεων αναπηρίας.

8 Νοεμβρίου 2012

Ψήφιση Μεσοπρόθεσμου. Το τέλος της ανοχής απέναντι σε ΟΛΟΥΣ..

Τα μέτρα πέρασαν, το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε και ο πολύτιμος χρόνος «αγοράστηκε». Όλο αυτό το διάστημα –χωρισμένοι στα δύο όπως πάντα- επιχειρηματολογούσαμε άλλοι υπέρ και άλλοι κατά της υπερψήφισης. Για όσους επιχειρηματολογούσαμε υπέρ, η υπερψήφιση ήταν το τέλος μιας διαδικασίας. Χωρίς να ανήκουμε σε «σκοτεινά» κέντρα, χωρίς να είμαστε τραπεζίτες και ότι άλλο μπορεί να εμπεριέχει η αγαπημένη μας συνομοσιολογία, χωρίς να είμαστε βολεμένοι ή έξω από την οικονομική καταιγίδα της κρίσης, προβάλαμε την ανάγκη αποφυγής της άμεσης χρεοκοπίας. Όχι με την ίδια λογική των προηγούμενων ψηφοφοριών «τελεσιγράφων» αλλά βλέποντας μια ακτίνα αισιοδοξίας πως κάτι αλλάζει στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερικανική θέση όσων αφορά το Ελληνικό χρέος, θα ήταν εγκληματικό να προβούμε σε πράξη αυτοχειρίας. Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με φίλους και όλους όσους είχαν την άποψη πως τα μέτρα αποτελούν το κύκνειο άσμα μιας κοινωνίας που παραπαίει χωρίς ουσιαστικά να διαφωνούμε ούτε για τη σκληρότητα και την αδικία, ούτε για την καθόλου απίθανη αναποτελεσματικότητα τους. Όλοι μας βιώνουμε την ίδια κατάσταση και δεν εθελοτυφλούμε. Πιστέψαμε απλά και πιστεύουμε στην τελευταία ευκαιρία ΑΜΕΣΗΣ αλλαγής αυτού του ελεεινού κρατικού πελατειακού και γραφειοκρατικού μορφώματος που αποτελεί τη ρίζα του κακού, πολύ μεγαλύτερη από τα όποια οικονομικά παιχνίδια του παγκόσμιου κερδοσκοπικού συστήματος. Πιστέψαμε και πιστεύουμε πως αν έστω και με το πιστόλι στον κρόταφο καταφέρει να γίνει αυτή η αλλαγή, είναι τόσο μεγάλο το κέρδος –οικονομικό και κοινωνικό – που θα μπορέσει να υπερβεί και να αποκαταστήσει πολύ πιο γρήγορα τις αδικίες στη συμμετοχή των βαρών που από συμμετοχή έγινε αφαίμαξη των κοινωνικών στρωμάτων μιας και τα τελευταία 3 χρόνια το μοναδικό πολιτικό έργο ήταν το μάζεμα χρημάτων με οποιοδήποτε κόστος από τους πολλούς για να έχουν λιγότερες απώλειες οι πελατειακές σχέσεις.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπεράσπισης αλλά και μεγάλης εσωτερικής υπέρβασης βρεθήκαμε μόνοι μας. Με τον κίνδυνο ταύτισης με ΝΔ και Πασόκ, τους εφευρέτες και υπαίτιους για τη σημερινή κατάσταση. Η ΔΗΜΑΡ –για κάποιους από εμάς ο εταίρος της Κυβέρνησης που πιθανά να αποτελούσε την πιο κοντινή έκφραση μας στο κυβερνητικό σχήμα μιας και δεν κουβαλούσε «βαρίδια» διακυβέρνησης- όχι μόνο δεν στάθηκε στο ύψος των προσδοκιών μας, αλλά την ύστατη στιγμή έδειξε πως δεν μπορεί να υπερβεί τις φαντασιακές της αριστερές αγκυλώσεις, ούτε να αντέξει το βάρος να ηγηθεί και να εκφράσει μια Ευρωπαϊκή αριστερή προοπτική ως κομματικός χώρος.

Τα μέτρα λοιπόν πέρασαν και υπερψηφίστηκαν και η επόμενη μέρα μας βρίσκει πλέον απέναντι από όλους.

- Από την Κυβέρνηση σε οποιαδήποτε καθυστέρηση προώθησης των αλλαγών που πλέον επιβάλλονται, όχι από το κάθε μεσοπρόθεσμο αλλά από την επιβίωση του κράτους. Απέναντι σε οποιαδήποτε πράξη συντεχνιακής ή συνδικαλιστικής εξαίρεσης ή απαίτησης στο βωμό της πάλε ποτέ πελατειακής ψηφοθηρίας. Απέναντι σε οποιαδήποτε ανοχή σε πιέσεις των κομματικών στελεχών που παραμένουν προσκολλημένα στις πατροπαράδοτες πρακτικές. Απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής αδιαφάνεια ή χαριστική ρύθμιση σε οποιονδήποτε έχει συνδιαλλαγή με το κράτος. Απέναντι σε οποιαδήποτε οικολογική ή καταστροφική ρύθμιση στο βωμό του άμεσου. Απέναντι σε κάθε τι που συντηρεί το μόρφωμα. Απέναντι σε οποιαδήποτε συνέχιση πειραμάτων και υποβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος. Το μέλλον χτίζεται και χωρίς την παιδεία ως βασικό πυλώνα καμία αλλαγή δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.

- Από τους συνδικαλιστές και κάθε είδους εκπροσώπων τάξεων που επιθυμούν την παραμονή στον παράδεισο των προνομίων τους. Είμαστε πολίτες μιας χώρας και όχι ενός τομέα είτε λέγεται δημόσιος, είτε ιδιωτικός είτε επιχειρηματικός είτε οποιαδήποτε επαγγελματική ονομασία έχει.

- Από όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται την οικονομική εξαθλίωση και κατάσταση του κοινωνικού ιστού της χώρας και προωθούν τις συντηρητικές, εθνοκεντρικές και θεοκρατικές τους εμμονές. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει επιτέλους ένα Ευρωπαϊκό κράτος σύγχρονο με σεβασμό στη διαφορετικότητα και τις ανθρωπιστικές αξίες και να αποκοπεί από την υστερική της εθνοφοβία. Είτε έναντι των ισχυρών που θεωρεί πως την επιβουλεύονται είτε έναντι των πολιτών των αδυνάτων που βλέπει ως θύτες ενώ είναι θύματα.

- Από την αντιπολίτευση σε κάθε προσπάθεια καπελώματος, υπόθαλψης και μποϊκοτάζ και κυρίως απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής πρόταση ανυπακοής στη νομιμότητα. Απέναντι σε όλα εκείνα που έχουμε μέχρι σήμερα συνηθίσει και αποδεχτεί ως αντιπολιτευτική τακτική της άρνησης των πάντων ή της δημιουργίας χάους. Τα ψέματα έχουν τελειώσει για όλους. Ο λαϊκισμός, το χάιδεμα και το μόνιμο αντί, δεν αποτελούν πολιτική θέση αλλά ανάχωμα σε ότι μπορεί να φέρει πρόοδο. Κανείς δεν είναι φορέας της μοναδικής αλήθειας και αν παλιότερα είχαμε την πολυτέλεια να πληρώνουμε τέτοιες τακτικές σήμερα ο αγώνας είναι επιβίωσης. Αντιπολίτευση σημαίνει έλεγχος, προτάσεις, απτό και εφαρμόσιμο εναλλακτικό σχέδιο. Κανείς δεν είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο και κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

- Τέλος ακόμα και από εμάς τους ίδιους και τις «συνήθειες» μας. Εμείς είμαστε το κράτος, εμείς εκλέγουμε, εμείς συναλλασσόμαστε. Οι υποχρεώσεις μας δεν σταματούν στην φορολογική μας επιβάρυνση αλλά είναι καθημερινές τόσο στο δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό μας βίο.

Τα μέτρα λοιπόν πέρασαν, η εφαρμογή τους θα δοκιμαστεί όπως θα δοκιμαστούν και οι αντοχές μας. Αυτό που δεν δοκιμάζεται πλέον είναι η ανοχή. Και αυτή έχει εξαντληθεί για όλους..

ΥΓ. Η χρησιμοποίηση του πρώτου πληθυντικού δεν έχει να κάνει με έκφραση ομάδας ή ρεύματος. Το blog είναι προσωπικό, όπως και οι απόψεις μου. Το τελευταίο διάστημα σε όλη τη συζήτηση περί μέτρων βρεθήκαμε αρκετοί από άλλες αφετηρίες με μια κοινή συνισταμένη στους προβληματισμούς μας. Δεν επιδιώκω να εκφράσω κανέναν πλην εμού. Πιστεύω όμως πως το όραμα μας πλέον είναι κοινό. Ειδικά σε όσους νιώθουμε «αδέσποτοι», «προδομένοι» και χωρίς κομματική στέγη ή με κομματική αλλά γεμάτη τρύπες μου μπάζουν απόνερα...

4 Νοεμβρίου 2012

Η ψήφος της Τετάρτης. Ελπίδα ή φόβος; Μια απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε εμείς και όχι όσοι ψηφίσουν.


Μπορείς να θεωρείς τις δανειακές συμβάσεις, τις απαιτήσεις της τρόικας και των δανειστών απαράδεκτες αλλά να σε κυριεύει ο φόβος του να μην ψηφιστούν τα μέτρα; Στη χώρα που η μικρή σύγχρονη ιστορία της είναι γεμάτη από διχασμούς και δίπολα μάλλον όχι. Μπορείς να πιστεύεις πως η σημερινή ευρωπαϊκή ένωση και νομισματική ενοποίηση κάθε άλλο από ενωμένη και υπέρ της αλληλεγγύης των μελών της λειτουργεί αλλά να μη θέλεις να φανταστείς τη χώρα σου εκτός του ευρωπαϊκού κόλπου: Στη χώρα που οι πολίτες της θεωρούν πως οι ξένοι ευθύνονται για όλα τα δεινά της και της χρωστούν προπατορικά, όχι. Τέλος, μπορείς να πιστεύεις πως το μνημόνιο θα έπρεπε να έχει εφευρεθεί από εμάς πριν μας το επιβάλουν οι δανειστές μας; Στο κράτος που οι πολίτες του ενώ δηλώνουν πως για τη σημερινή κατάσταση φταίει το σαθρό και χρεοκοπημένο μοντέλο λειτουργίας του τα τελευταία τριάντα χρόνια την ίδια στιγμή ονειρεύονται να επιστρέψουν σε αυτό, σίγουρα όχι.

Στην ψηφοφορία της τετάρτης διακυβεύονται πολλά και τίποτα. Όσο οξύμωρο και αν διαβάζεται η καταστροφή που θα φέρει η επίσημη πτώχευση μπορεί να έρθει είτε άμεσα καταψηφίζοντας το πακέτο μέτρων, είτε σε σύντομο χρονικό διάστημα μιας και η υπερψήφιση τους δεν σημαίνει πως θα σταματήσουμε να βουλιάζουμε. Ευκαιρία προσφέρει και χρόνο που με τους υπάρχοντες συσχετισμούς στην Ευρώπη - ακόμα και ο Ολάντ που στα καθ ημάς υπερβολικά όπως πάντα πανηγυρίσαμε την εκλογή του περισσότερο από τους Γάλλους.. συμφωνεί- είναι η τελευταία. Με βάση αυτό ψηφίσαμε εξάλλου στις τελευταίες εκλογές. Με το ίδιο δίλλημα και τα ίδια ερωτήματα.

Στο μεσοδιάστημα που ακολούθησε από τότε η Κυβέρνηση λειτούργησε ως "ειδικού σκοπού". Μετά τις παλινωδίες στην "εξεύρεση" Υπουργού Οικονομικών, ολόκληρο το κυβερνητικό έργο περιγράφεται με δύο λέξεις. "Διαπραγματεύσεις" και "Eξαγγελίες". Επικοινωνιακά ονομάστηκε ως "επανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της χώρας" μόνο που αυτή δεν κερδίζεται με λόγια αλλά με έργα. Στην πράξη, οι εξαγγελίες και το νομοθετικό έργο αναλώθηκαν σε σχέδια, επιτροπές, αναβολές και μεταθέσεις για μετά τη συμφωνία με την τρόικα. Δύο πράγματα όμως είναι εύκολο να διαφανούν. Το πρώτο -εύλογο για τα πολιτικά μας ήθη- είναι πως η απόδοση ευθυνών αναστέλλεται για τις καλένδες και περιορίζεται στο πρόσωπο του Άκη Τσοχατζόπουλου. Το δεύτερο πως η διάθεση αντίστασης στις χρόνια εξαιρούμενες κάστες των προνομιούχων, σε ότι αφορά την κατανομή των βαρών, και στις συντεχνίες του υπερτροφικού, γραφειοκρατικού και παθογόνου δημοσίου είναι από ελάχιστη έως μηδαμινή. Κι αν σε κεντρικό επίπεδο μπορεί να έχει υπάρξει σε ελάχιστους μεμονωμένη διάθεση, σε επίπεδο βουλευτών, γεν. γραμματέων και κομματαρχών τα πράγματα παραμένουν παγιωμένα. Στήριξη στους συνδικαλιστές μας, και βόλεμα στο μέτρο που οι δύσκολες συνθήκες επιτρέπουν.

Η ίδια η διαπραγμάτευση κινήθηκε σε αυτόν τον άξονα. Εξαγγέλλουμε πως θα κάνουμε όσο το δυνατόν λιγότερες οριζόντιες περικοπές μιας και δεν μπορούμε λόγω της κατάστασης να τις αποφύγουμε, μπορούμε όμως να εξαιρέσουμε από τις προτάσεις μας τα συντεχνιακά δικαιώματα των "ευγενών". Δαιμονοποιώντας την τρόικα όταν δεν έχουμε ακόμη την απάντηση στο πόσοι είναι οι οργανισμοί του Δημοσίου, πόσοι πληρώνονται από αυτούς και σε ποιά υπουργεία ανήκουν.

Η ψήφος της Τετάρτης είναι πολύ σημαντική αλλά μόνο με την προϋπόθεση την επόμενη κιόλας μέρα η αδύναμη από πλευράς συσχετισμών και πλειοψηφίας κυβέρνηση - και σίγουρα πολύ πιο αδύναμη μετά την Τετάρτη- καταφέρει να κάνει τόσες τομές όσες δεν έγιναν εδώ και 50 χρόνια. Με τεράστιο πολιτικό κόστος αλλά ως η μόνη ελπίδα. Όχι μόνο σε επίπεδο αλλαγής πολιτικής αλλά κυρίως νοοτροπίας και αλήθειας και γκρεμίσματος των ελληνικών μύθων.

Γιατί είναι μύθος πως η ιδιωτικοποίηση ενός δημόσιου φορέα αποτελεί ξεπούλημα. Από τη στιγμή που δεν ανήκουμε-τουλάχιστον θεωρητικά..- σε σοβιετικού τύπου οικονομία , το κράτος ωφελείται και έχει έσοδα μέσω της φορολογίας τόσο των κερδών όσο και των μερισμάτων μιας εταιρίας είτε του ανήκει είτε όχι. Απεναντίας ξεφορτώνεται το μισθολογικό κόστος. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εταιρία που να ανήκει στο δημόσιο και λειτουργεί με υγεία και κέρδη -αυτό θα ήταν το ιδανικό άλλωστε για όσους δεν είμαστε λάτρεις της "ελεύθερης αγοράς"- μόνο που με τα ευχολόγια και την ουτοπία δεν αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί. Είναι μύθος πως το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει ελεγκτικά. Και η τεχνολογία, και το στελεχιακό του δυναμικό το επιτρέπει. Αυτό που χρειάζεται είναι η αλλαγή της έννοιας της συνδιαλλαγής. Μόνο που αυτό όσο αυτονόητο κι αν ακούγεται αποτελεί τον πόλεμο με τη συνδιαλλαγή, το βασικό μέχρι σήμερα πυλώνα της οικονομικής μας ζωής. Οι εφορίες για παράδειγμα είναι για να ελέγχουν και όχι για να δέχονται το κοινό να εξυπηρετείται, να πληρώνει, και να συναλλάσσεται. Το ίδιο και οι πολεοδομίες και όλοι οι φορείς ελέγχου και εσόδων. Θα μπορούσαν να αναφερθούν δεκάδες μύθοι που μας συνοδεύουν και μας έχουν καταστήσει υπανάπτυκτους τόσο οικονομικά όσο και πολιτισμικά μιας και η διαφθορά δείγμα πολιτισμού είναι. Το ερώτημα όμως που διακυβεύεται είναι το εξής.

Θα καταφέρουμε να περάσουμε τις συμπληγάδες μας; Θέλουμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα θαύματα και τα ευχολόγια; Θέλουμε να συνεχίσουμε να επικροτούμε τον εκάστοτε λαϊκιστή μεσσία που μας χαϊδεύει τα αυτιά χωρίς λύσεις και με μόνη πολιτική τον εκβιασμό στους δανειστές πως "εσείς θα χάσετε αν δεν πληρώσουμε αυτά που έχουμε πάρει δεσμευόμενοι με την υπογραφή μας; " Λογικό επιχείρημα για τους εκβιασμούς στη νύχτα ή ακόμα και στο πως λειτουργεί η συνδιαλλαγή κράτους - πολιτών μέχρι σήμερα στα καθ ημάς. Μόνο που σε κανένα φορέα στον πολιτισμένο κόσμο δεν μπορεί να λειτουργεί ως επιχείρημα, πόσο μάλλον όταν είναι κρατική θέση.

Θα καταφέρουμε να βγούμε από τα αδιέξοδα που δημιουργήσαμε; Την απόφαση δεν θα την πάρουν οι βουλευτές που θα ψηφίσουν την Τετάρτη. Θα την πάρουμε εμείς οι ίδιοι. Είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε νοοτροπία; Το κράτος δεν αποτελείται από κάτι απρόσωπο και ξένο αλλά από εμάς τους ίδιους. Τα μέτρα δεν θα φέρουν λύση -πολλά από αυτά άλλωστε κινούνται στον αντίθετο δρόμο- θα μας δώσουν όμως χρήμα για να αποφύγουμε τη διάλυση και τον απειροελάχιστο χρόνο να δημιουργήσουμε τις υποδομές για να μάθουμε να παράγουμε περισσότερα από ότι ξοδεύουμε για να μην είμαστε το πειραματόζωο στα χέρια της κάθε τρόικας και του κάθε δανειστή. Αν ξεπεράσουμε το σκόπελο μετά μπορούμε να συζητήσουμε για όλα τα φαιδρά που έχουμε υποστεί -με τεράστιες δικές μας ευθύνες- από τους δανειστές μας, από τους πολιτικούς που εκλέγαμε, από τα χρηματοοικονομικά κερδοσκοπικά και καιροσκοπικά κέντρα, από ότι μας ταλάνισε και μας ταλανίζει . Μπορούμε να μιλήσουμε για το μοντέλο ανάπτυξης που ιδεολογικά μας προσδιορίζει, για το δρόμο που θέλουμε να πάρουμε. Όταν όμως είσαι στην εντατική το όνειρο και ο αγώνας είναι να ξεφύγεις από το κίνδυνο όχι να αλλάξεις το παγκόσμιο σύστημα υγείας. Ο «Θάνατος» δεν φέρνει μόνο περεταίρω φτώχεια και πλήρη διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Φέρνει και περεταίρω άνοδο των άκρων που ήδη βιώνουμε. Φέρνει κίνδυνο της ίδιας της κουτσουρεμένης μας δημοκρατίας. Φέρνει φόβο και όχι ελπίδα. Και η κατάσταση μετά δεν θα μας επιτρέπει την πολυτέλεια να φωνάζουμε όπως πάντα πως μας φταίνε όλοι οι άλλοι..

3 Νοεμβρίου 2012

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Κ.Ε. ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ

Μια επιστολή του Ευθύμη Δημόπουλου μέλους της ΔΗΜΑΡ απο το blog του Φίλου Λεωνίδα Καστανά Μή μαδάς τη Μαργαρίτα. Γιατί οι φωνές που έχουν συναίσθηση πρέπει να ακούγονται.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η τρικομματική κυβέρνηση που προέκυψε μετά από μια διπλή, πολιτικά φορτισμένη αλλά και οικονομικά επώδυνη, εκλογική αναμέτρηση έχει καταφέρει πολλά. Διέσωσε τη χώρα από τον εφιάλτη της ακυβερνησίας και του κοινωνικού αλληλοσπαραγμού. Κρατάει έτσι ζωντανό τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, συμβάλλοντας με τις μικρές της δυνάμεις στην εργώδη προσπάθεια για ενιαία πολιτικά και οικονομικά Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα αντιστέκεται στη διαλυτική επίδραση του τυχοδιωκτικού απομονωτισμού, του διογκούμενου ευρωσκεπτικισμού αλλά και του εκλεκτικού ευρωπαϊσμού του Βορρά. Διαπραγματεύεται με τους εταίρους - πιστωτές, μελετώντας και προτείνοντας χωρίς φωνασκίες, ακροβασίες και λεονταρισμούς. Επιπλέον, ακόμη και αν επιβιώνουν φαινόμενα φαυλότητας και αναξιοκρατίας, εγκαινιάζει ένα νέο πολιτικό παράδειγμα κυβέρνησης και διοίκησης, πλάθοντας τη συναίνεση σε μια χώρα με παράδοση πολιτικής εξαλλοσύνης και διχασμών. Μπαίνουν έτσι οι βάσεις για μια άλλη ποιότητα πολιτικού συστήματος και συσσωρεύεται πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο. Η ηρεμία επιστρέφει σιγά σιγά στην ελληνική καθημερινότητα. Η κοινωνία φαίνεται να ανασαίνει προσωρινά από το ψυχόδραμα των δύο τελευταίων χρόνων. Το λόμπυ της δραχμής και των προνομίων του παλαιού καθεστώτος στριμώχνεται. Η χαμένη αξιοπιστία της χώρας αποκαθίσταται. Η συμβολή της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά του προέδρου Φ. Κουβέλη σε αυτή την επιτυχία είναι θεμελιώδης.
Αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητέ πρόεδρε, αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να τις διαφυλάξουμε πάση θυσία.
Απευθύνω λοιπόν προς εσάς έκκληση:
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου γιατί η προσπάθεια της χώρας δεν μπορεί να τελεσφορήσει χωρίς ευρωπαίους συμμάχους. Σύμμαχοί μας σε αυτή τη φάση δεν αρκεί να είναι οι indignados που διαδηλώνουν στις ευρωπαϊκές πλατείες. Ως κράτος χρειαζόμαστε τη συμμαχία άλλων ευρωπαϊκών κρατών, κυβερνήσεων και κοινοβουλίων. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμιά ευρωπαϊκή κυβέρνηση από τη Μέρκελ μέχρι το Μόντι, από τον Ολάντ μέχρι τον Ραχόι, από τους Ολλανδούς μέχρι τους Πορτογάλους που θα στέρξει να μας υποστηρίξει αν καταψηφίσουμε τα μέτρα. Δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης των πλεονασματικών οικονομιών της Ευρώπης δεν δείχνει διατεθειμένο να αποδεχθεί οικονομικές παραχωρήσεις στις χώρες του Νότου, αν αυτές δεν τηρήσουν κατά γράμμα τις δεσμεύσεις τους για λιτότητα και συρρίκνωση του χρέους. Αυτοί οι πληθυσμοί αποτελούν πολύ σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος των χωρών τους και οι πολιτικές τους ηγεσίες δε θα ρισκάρουν σε καμία περίπτωση να τις αγνοήσουν. Χαρακτηρίστε αυτές τις αντιλήψεις πολιτικό κυνισμό, πολιτική μυωπία, πείτε της προϊόν του εθνολαϊκισμού που έχουν επιβάλλει έντυπα όπως η Bild, σε κάθε πάντως περίπτωση αυτό είναι το περιβάλλον. Επομένως, δεν μπορούμε μόνοι μας στην παρούσα φάση να επιβάλλουμε ένα συγκρουσιακό μοντέλο διαπραγμάτευσης βασισμένο σε κόκκινες γραμμές και υπερήφανα όχι. Θα απομονωθούμε τάχιστα. Μένοντας όμως στο ευρωπαϊκό τραπέζι των αποφάσεων, μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα πως σε ένα μικρό βάθος χρόνου και υπό την πίεση γενίκευσης της κρίσης αυτή η χρονοβόρα ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα των παρατεταμένων διεργασιών, των διαρκών διαπραγματεύσεων, των ανεπαίσθητων συγκλίσεων θα μας οδηγήσει σε ένα ξέφωτο συμβιβασμού ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο. Τότε η Ευρώπη θα ξεπεράσει την κρίση, τότε η ευρωζώνη θα αρχίσει να συμπεριφέρεται ως ενιαία ευρωπαϊκή οικονομία και εμείς θα είμαστε μέσα σε αυτή.
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου ακόμη και αν η κατάργηση του επιδόματος γάμου και η ακύρωση της επεκτασιμότητας της συλλογικής σύμβασης περικόπτουν το εισόδημα των μισθωτών και υπονομεύουν κατακτήσεις της εργασιακής νομοθεσίας. Μπορούμε διαφυλάσσοντας την πολιτική σταθερότητα στη χώρα μας, παραμένοντας στην Ευρώπη και πραγματοποιώντας την κρίσιμη μεταρρύθμιση του κράτους να προσφέρουμε στον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα στους κοινωνικά αδύναμους πραγματικά «ισοδύναμα» που θα τον βγάλουν από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας. Ας οραματιστούμε μετά από ορισμένα χρόνια μια Ελλάδα όπου οι σημερινοί έφηβοι και αυριανοί πολίτες δεν θα πληρώνουν φακελάκι στην πολεοδομία και στα νοσοκομεία. Ας πιστέψουμε σε μια χώρα όπου δάσκαλοι, μαθητές και φοιτητές θα είναι υπερήφανοι για τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά τους, όπου η ελληνική οικογένεια δεν θα πληρώνει ένα μισθό για τα φροντιστήρια των παιδιών της. Ας προσπαθήσουμε να δούμε μέσα σε όλη αυτή την καταθλιπτική ατμόσφαιρα μια Ελλάδα όπου οι πολιτικοί και οι δυνατοί θα σέβονται και θα φοβούνται το νόμο, μια Ελλάδα των επενδύσεων με μονοψήφια ποσοστά ανεργίας, μια Ελλάδα όπου ο συνταξιούχος δεν θα εξουθενώνεται, όπου οι δημόσιες υπηρεσίες δεν θα βασανίζουν τον πολίτη. Αυτή θα είναι μια κοινωνία που θα έχει ορθοποδήσει και θα είναι περήφανη για την παρακαταθήκη που αφήνει στους νεότερους. Έξω από την προοπτική της μεταρρύθμισης του κράτους και του οικονομικοπολιτικού μας μοντέλου κάθε επίδομα και κάθε σύμβαση θα καταλήξουν κουρελόχαρτα.
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου για να παραμείνει η κυβέρνηση σταθερή, για να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις στον τεράστιο αγώνα ανασυγκρότησης της χώρας. Μην επιμείνετε να έρθουν σε ξεχωριστό πακέτο τα εργασιακά γιατί τότε ο κάθε υποκριτής πολιτικάντης που έχει εξασφαλίσει τα παιδιά του μέχρι τρίτης γενεάς και δεκάρα δε δίνει για το τι ζει ο εργαζόμενος και ο μισθωτός θα επιδιώξει να σύρει πρώτος το τσάμικο του λαϊκισμού, εκτελώντας φιγούρες εθνικής υπερηφάνειας και κοτζαμπάσικης λεβεντιάς πάνω στο σώμα μιας κοινωνίας που κυριολεκτικά υποφέρει. Μην καταφύγετε στη λύση του ΠΑΡΩΝ, μη φυγομαχήσετε, μην ψάξετε εύσχημους τρόπους διαφυγής, γιατί έτσι θα παραδώσετε τη δημόσια συζήτηση στη διαστροφή της παραπολιτικής που καλλιεργούν καθημερινά τα ΜΜΕ. Μην επιτρέψετε να εκτραπεί ο δημόσιος λόγος από τα κεφαλαιώδη στο τι είπε ο Ξενογιαννακοπούλου, ο Κασής και ο Λαφαζάνης. Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα πως η πολιτική είναι παραγωγή έργου και όχι σχόλη. Πως είναι ευθύνη και όχι reality. Κρατήστε λοιπόν σταθερά το τιμόνι στη ρότα της μεταρρύθμισης. Μην επιτρέψετε να ξαναμπεί από το παράθυρο η εκλογολογία με όλες τις διαλυτικές συνέπειες που μπορεί να έχει για τον τόπο. Μην δώσετε την ευκαιρία στην αντιευρωπαϊκή αριστερά και κυρίως σε όσους στο δωμάτιό τους προβάρουν τη στολή των κανιβάλων του Διστόμου να σπεκουλάρουν πάνω στην απόγνωση και το θυμό του λαού μας για να κερδίσουν ψήφους και να παραδώσουν τον τόπο στο νόμο της ζούγκλας που θα επιβάλλει ο υπόκοσμος των τραμπούκων και της πολιτικής μαφίας.
Υποστηρίξτε με όλο το πολιτικό θάρρος που χαρακτηρίζει την πολιτική διαδρομή της ανανεωτικής αριστεράς πως συνθηκολογούμε για να σώσουμε τη χρεοκοπημένη μας χώρα, πως χάνουμε μια προσωρινή μάχη στα εργασιακά αλλά ο πόλεμος της ανόρθωσης της χώρας θα κερδηθεί και εμείς θα είμαστε παρόντες, τοποτηρητές του νόμου και της δικαιοσύνης. Πολλοί θα μας ψέξουν αλλά οι σοφότεροι και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που αγωνιά, θα αναγνωρίσουν σε αυτή την πράξη πολιτικού αλτρουϊσμού μια όαση στο άνυδρο ελληνικό τοπίο. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα υπογραμμίσουν την προσφορά σας και οι ερχόμενες γενιές αποκλείεται να σας ξεχάσουν.

Δημόπουλος Ευθύμης, μέλος της ΔΗΜΑΡ.

1 Νοεμβρίου 2012

ΔΗΜΑΡ Όταν οι «αριστερές φοβίες» οδηγούν στις συμπληγάδες..

  

Ο χρόνος πλέον πιέζει ασφυκτικά. Οι συσκέψεις, οι απόψεις, οι αναλύσεις συνεχίζονται.Τα "εργασιακά", θέμα που δεν θα υπήρχε αν δεν το κινούσε η ΔΗΜΑΡ, βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων όχι μεταξύ του κυβερνητικού σχηματισμού με την τρόικα αλλά βασικά εντός των τειχών.

Η πρώτη εύλογη ερώτηση – που έχει εκφραστεί ήδη και από πολλές πλευρές- είναι το αν μόνο τα εργασιακά αποτελούν την κόκκινη γραμμή στον κυκεώνα των μέτρων. Κάτι που προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μιας και είναι τόσα πολλά τα μέτρα που θίγουν τις ασθενείς και όχι μόνο πληθυσμιακές ομάδες, που θα μπορούσε το καθένα από αυτά να αποτελέσει την κόκκινη γραμμή για ένα αριστερό κόμμα.

Η δεύτερη ερώτηση είναι αν αποτελεί συμβολική επιλογή μιας και το ζήτημα των εργασιακών ανέκαθεν αποτελούσε θέμα ιδιαίτερης ευαισθησίας για την «αριστερά που σέβεται τον εαυτό της». Το ποσοστό των ανέργων αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη κοινωνική πληγή και δεν θα ήθελε να ταυτιστεί τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα ως αριστερά με τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Η τρίτη και μάλλον πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι το αν πρόκειται για μια σπασμωδική αντίδραση υπό το φόβο της συρρίκνωσης της μπροστά στην πολεμική που δέχεται εξ αριστερών της, αν θεωρήσουμε πως την αριστερά σήμερα εκπροσωπεί ο Σύριζα. Μια επίδειξη αριστεροφροσύνης απέναντι σε έναν δογματικά αριστερό κόσμο που νιώθει πως κινδυνεύει όχι μόνο να απολέσει αλλά να βρει και απέναντι της. Μόνο που αυτό έχει μάλλον ήδη γίνει..

Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει ή να στηρίξει στη σημερινή κατάσταση την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια γενναία πράξη ευθύνης για ένα αριστερό κόμμα στην Ελλάδα, παρ ότι μάλλον αυτονόητη για ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκό. Κι αν για το Πασοκ η μη συμμετοχή του θα σήμαινε αυτομάτως τη διάλυση του (ενα κόμμα που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και που ο σημερινός του αρχηγός διαπραγματευτικέ ως υπουργός οικονομικών, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός και να ταχθεί στο αντιμνημονιακό μέτωπο) για τη ΔΗΜΑΡ η συμμετοχή της σήμαινε αυτομάτως δύο πράγματα.

1. Το διαχωρισμό της με τα λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο ή τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά του όπως αυτά εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ

2. Την εδραίωση της στο χώρο της κεντροαριστεράς χωρίς παλινωδίες κάτι που όμως παράλληλα σημαίνει απώλεια ψήφων προς τη μη μετριοπαθή αριστερά -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- και αλίευση σε ένα χώρο που καταλάμβανε το Πασόκ και ίσως ένα κομμάτι που εκφραζόταν αναλόγως την περίσταση και μέσω του Πασοκ και μέσω της ΝΔ.

Από τη μέχρι πρόσφατα στάση της ΔΗΜΑΡ φαίνονταν πως η ηγεσία της έχει επιλέξει αυτό το δρόμο με πλήρη επίγνωση παρ ότι ήταν εμφανές πως εκ των έσω πλέον "ανακάλυψε" μια πολύ δυσκολότερη κατάσταση από εκείνη που περίμενε. Τόσο σε επίπεδο πραγματικότητας της ελληνικής οικονομίας, όσο και του ανύπαρκτου διαπραγματευτικού ελεύθερου πεδίου.

Όλο αυτό το διάστημα όμως έχασε πολύτιμο χρόνο και την ευκαιρία να προτάξει μια διαφορετική πλατφόρμα από αυτή της εξ ανάγκης συναίνεσης που συστηματικά προέβαλε.

Έχασε την ευκαιρία να υπερασπισθεί πως στην οριακή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχει πιο αριστερή επιλογή από το να προσπαθείς να αποφύγεις την καταστροφή -γιατί η «εθελούσια» έξοδος από το Ευρώ στην παρούσα φάση με την καταστροφή συνεπάγεται κατά τη γνώμη μου - ακόμα και αν χρειάζεται να ακολουθήσεις πολιτικές που δεν συνάδουν με την κοσμοθεωρία σου. Όχι γιατί τις επικροτείς. Ούτε γιατί αποτελούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα αλλά γιατί τη δεδομένη στιγμή και με την πλάτη στον τοίχο ως δανειζόμενος προσπαθείς να κρατηθείς στο ευρωπαϊκό άρμα. Όχι μόνο γιατί εκτός του και με τις υπάρχουσες υποδομές η ελληνική κοινωνία θα βρεθεί σε πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση από ότι σήμερα, αλλά και για τη δημοκρατική ασφάλεια που παρέχει ειδικότερα σε καιρούς ανόδου των άκρων. Εδώ όμως και από τη στιγμή που κάνεις την υπέρβαση και ακολουθείς το δύσκολο δρόμο, χρειάζεται να επιμείνεις και να κάνεις αισθητή την παρουσία σου ερχόμενος σε άμεση σύγκρουση με τις παθογένειες.

Το κλείσιμό των χωρίς λόγω ύπαρξης οργανισμών του δημοσίου που εδώ και ένα χρόνο ανακοινώνεται πως κλείνουν, οι μετατάξεις για την πλήρωση θέσεων ζωτικής σημασίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που όλο ανοίγουν αλλά παραμένουν ως είχαν, γενικά όλα τα επιμέρους αλλά σημαντικά ζητήματα μεταρρύθμισης του κράτους που έχουν μείνει στον πάγο και τις εξαγγελίες για να μην πειραχθούν τα συμφέροντα της εκάστοτε ομάδας και μπορεί να έρχονταν σε σύγκρουση με το "γνωστό" συνδικαλισμό θα μπορούσαν να αποτελέσουν προνομιακό πεδίο για τη ΔΗΜΑΡ. Δεν κυβέρνησε, δεν διόρισε, δεν είχε λόγο να σέρνεται ως ουρά σε μια κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι προσπαθεί να μαζέψει χρήματα και τις αναστέλλει. Απεναντίας και ακριβώς επειδή όλα αυτά αποτελούν ένα βήμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι η προμετωπίδα της ΔΗΜΑΡ στην κυβερνητική πίεση. Μαζί με τον έλεγχο σε διορισμούς συμβούλων, την άρνηση και ένσταση στην τοποθέτηση διευθυντών τύπου Λιάτσου, στη σθεναρή κόκκινη γραμμή για την καταπάτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο όνομα της ανάπτυξης, τόσων άλλων ζητημάτων που δεν αφορούν το "πακέτο" αλλά την μεταρρύθμιση με πραγματικούς όρους. Παράλληλα είναι αδιανόητο να κωφεύει σε μια συγκυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα όταν εκείνη ανασύρει νόμους του 71 περί συγκεντρώσεων, εφευρίσκει τον "ξένιο Δία" , κλείνει επικίνδυνα προς μια συντηριτικοποίηση και ενός φλερτ με το πάλε ποτέ αστυνομικό κράτος. Αντ αυτού είδαμε τη ΔΗΜΑΡ να μην ψηφίζει για λόγους διαδικασίας στην παραπομπή των βουλευτών της ΧΑ, είδαμε να μην αντιδρά στα αστυνομικά σχέδια «αλά Μέρκελ», με τις προληπτικές προσαγωγές και τον αποκλεισμό ακόμα και των γονέων από το Σύνταγμα την ώρα που τα παιδιά τους παρέλαυναν. (όσο και αν μου είναι εντελώς αντιπαθητικές τέτοιου είδους εορταστικές φιέστες.) Και σε αυτό το σημείο η ΔΗΜΑΡ απέτυχε μιας και παρέμεινε στην άχρωμη συμμετοχή της.

Ίσως τελικά τα εργασιακά να μην αποτελούν την κόκκινη γραμμή αλλά την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα "αποκαταστήσει" το όνομα της ΔΗΜΑΡ στο παραδοσιακό αριστερό ακροατήριο που νιώθει οτι απώλεσε. Ίσως και την ευκαιρία απεγκλωβισμού της από κάτι που ξεπερνούσε τις αντοχές της. Μόνο που ο κίνδυνος δεν ήρθε από τα "αριστερά" της αλλά από εκεί που δεν υπολόγιζε. Με το Πασοκ να φυλλοροεί αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα η ΔΗΜΑΡ θα έχει "καταφέρει" να βρεθεί στις συμπληγάδες ανάμεσα στην «ηρωοποίηση» Σαμαρά και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε κανείς δεν θα θυμάται το οτι τόλμησε αλλά το οτι δεν μπόρεσε να υπερβεί τις "αριστερές" παιδικές της ασθένειες και φοβίες. Όχι στους ψηφοφόρους που ήλπιζε να μη χάσει. Αυτοί είναι καιρό στο ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην το κατάλαβε.. Σε αυτούς που ήλπιζαν στην προοπτική μιας ευρωπαϊκής αριστεράς με κυβερνώσα προοπτική. Αλλά μάλλον όλος αυτός ο κόσμος είναι συνηθισμένος στα χαμένα όνειρα.