1 Νοεμβρίου 2012

ΔΗΜΑΡ Όταν οι «αριστερές φοβίες» οδηγούν στις συμπληγάδες..

  

Ο χρόνος πλέον πιέζει ασφυκτικά. Οι συσκέψεις, οι απόψεις, οι αναλύσεις συνεχίζονται.Τα "εργασιακά", θέμα που δεν θα υπήρχε αν δεν το κινούσε η ΔΗΜΑΡ, βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων όχι μεταξύ του κυβερνητικού σχηματισμού με την τρόικα αλλά βασικά εντός των τειχών.

Η πρώτη εύλογη ερώτηση – που έχει εκφραστεί ήδη και από πολλές πλευρές- είναι το αν μόνο τα εργασιακά αποτελούν την κόκκινη γραμμή στον κυκεώνα των μέτρων. Κάτι που προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μιας και είναι τόσα πολλά τα μέτρα που θίγουν τις ασθενείς και όχι μόνο πληθυσμιακές ομάδες, που θα μπορούσε το καθένα από αυτά να αποτελέσει την κόκκινη γραμμή για ένα αριστερό κόμμα.

Η δεύτερη ερώτηση είναι αν αποτελεί συμβολική επιλογή μιας και το ζήτημα των εργασιακών ανέκαθεν αποτελούσε θέμα ιδιαίτερης ευαισθησίας για την «αριστερά που σέβεται τον εαυτό της». Το ποσοστό των ανέργων αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη κοινωνική πληγή και δεν θα ήθελε να ταυτιστεί τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα ως αριστερά με τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Η τρίτη και μάλλον πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι το αν πρόκειται για μια σπασμωδική αντίδραση υπό το φόβο της συρρίκνωσης της μπροστά στην πολεμική που δέχεται εξ αριστερών της, αν θεωρήσουμε πως την αριστερά σήμερα εκπροσωπεί ο Σύριζα. Μια επίδειξη αριστεροφροσύνης απέναντι σε έναν δογματικά αριστερό κόσμο που νιώθει πως κινδυνεύει όχι μόνο να απολέσει αλλά να βρει και απέναντι της. Μόνο που αυτό έχει μάλλον ήδη γίνει..

Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει ή να στηρίξει στη σημερινή κατάσταση την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια γενναία πράξη ευθύνης για ένα αριστερό κόμμα στην Ελλάδα, παρ ότι μάλλον αυτονόητη για ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκό. Κι αν για το Πασοκ η μη συμμετοχή του θα σήμαινε αυτομάτως τη διάλυση του (ενα κόμμα που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και που ο σημερινός του αρχηγός διαπραγματευτικέ ως υπουργός οικονομικών, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός και να ταχθεί στο αντιμνημονιακό μέτωπο) για τη ΔΗΜΑΡ η συμμετοχή της σήμαινε αυτομάτως δύο πράγματα.

1. Το διαχωρισμό της με τα λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο ή τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά του όπως αυτά εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ

2. Την εδραίωση της στο χώρο της κεντροαριστεράς χωρίς παλινωδίες κάτι που όμως παράλληλα σημαίνει απώλεια ψήφων προς τη μη μετριοπαθή αριστερά -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- και αλίευση σε ένα χώρο που καταλάμβανε το Πασόκ και ίσως ένα κομμάτι που εκφραζόταν αναλόγως την περίσταση και μέσω του Πασοκ και μέσω της ΝΔ.

Από τη μέχρι πρόσφατα στάση της ΔΗΜΑΡ φαίνονταν πως η ηγεσία της έχει επιλέξει αυτό το δρόμο με πλήρη επίγνωση παρ ότι ήταν εμφανές πως εκ των έσω πλέον "ανακάλυψε" μια πολύ δυσκολότερη κατάσταση από εκείνη που περίμενε. Τόσο σε επίπεδο πραγματικότητας της ελληνικής οικονομίας, όσο και του ανύπαρκτου διαπραγματευτικού ελεύθερου πεδίου.

Όλο αυτό το διάστημα όμως έχασε πολύτιμο χρόνο και την ευκαιρία να προτάξει μια διαφορετική πλατφόρμα από αυτή της εξ ανάγκης συναίνεσης που συστηματικά προέβαλε.

Έχασε την ευκαιρία να υπερασπισθεί πως στην οριακή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχει πιο αριστερή επιλογή από το να προσπαθείς να αποφύγεις την καταστροφή -γιατί η «εθελούσια» έξοδος από το Ευρώ στην παρούσα φάση με την καταστροφή συνεπάγεται κατά τη γνώμη μου - ακόμα και αν χρειάζεται να ακολουθήσεις πολιτικές που δεν συνάδουν με την κοσμοθεωρία σου. Όχι γιατί τις επικροτείς. Ούτε γιατί αποτελούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα αλλά γιατί τη δεδομένη στιγμή και με την πλάτη στον τοίχο ως δανειζόμενος προσπαθείς να κρατηθείς στο ευρωπαϊκό άρμα. Όχι μόνο γιατί εκτός του και με τις υπάρχουσες υποδομές η ελληνική κοινωνία θα βρεθεί σε πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση από ότι σήμερα, αλλά και για τη δημοκρατική ασφάλεια που παρέχει ειδικότερα σε καιρούς ανόδου των άκρων. Εδώ όμως και από τη στιγμή που κάνεις την υπέρβαση και ακολουθείς το δύσκολο δρόμο, χρειάζεται να επιμείνεις και να κάνεις αισθητή την παρουσία σου ερχόμενος σε άμεση σύγκρουση με τις παθογένειες.

Το κλείσιμό των χωρίς λόγω ύπαρξης οργανισμών του δημοσίου που εδώ και ένα χρόνο ανακοινώνεται πως κλείνουν, οι μετατάξεις για την πλήρωση θέσεων ζωτικής σημασίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που όλο ανοίγουν αλλά παραμένουν ως είχαν, γενικά όλα τα επιμέρους αλλά σημαντικά ζητήματα μεταρρύθμισης του κράτους που έχουν μείνει στον πάγο και τις εξαγγελίες για να μην πειραχθούν τα συμφέροντα της εκάστοτε ομάδας και μπορεί να έρχονταν σε σύγκρουση με το "γνωστό" συνδικαλισμό θα μπορούσαν να αποτελέσουν προνομιακό πεδίο για τη ΔΗΜΑΡ. Δεν κυβέρνησε, δεν διόρισε, δεν είχε λόγο να σέρνεται ως ουρά σε μια κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι προσπαθεί να μαζέψει χρήματα και τις αναστέλλει. Απεναντίας και ακριβώς επειδή όλα αυτά αποτελούν ένα βήμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι η προμετωπίδα της ΔΗΜΑΡ στην κυβερνητική πίεση. Μαζί με τον έλεγχο σε διορισμούς συμβούλων, την άρνηση και ένσταση στην τοποθέτηση διευθυντών τύπου Λιάτσου, στη σθεναρή κόκκινη γραμμή για την καταπάτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο όνομα της ανάπτυξης, τόσων άλλων ζητημάτων που δεν αφορούν το "πακέτο" αλλά την μεταρρύθμιση με πραγματικούς όρους. Παράλληλα είναι αδιανόητο να κωφεύει σε μια συγκυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα όταν εκείνη ανασύρει νόμους του 71 περί συγκεντρώσεων, εφευρίσκει τον "ξένιο Δία" , κλείνει επικίνδυνα προς μια συντηριτικοποίηση και ενός φλερτ με το πάλε ποτέ αστυνομικό κράτος. Αντ αυτού είδαμε τη ΔΗΜΑΡ να μην ψηφίζει για λόγους διαδικασίας στην παραπομπή των βουλευτών της ΧΑ, είδαμε να μην αντιδρά στα αστυνομικά σχέδια «αλά Μέρκελ», με τις προληπτικές προσαγωγές και τον αποκλεισμό ακόμα και των γονέων από το Σύνταγμα την ώρα που τα παιδιά τους παρέλαυναν. (όσο και αν μου είναι εντελώς αντιπαθητικές τέτοιου είδους εορταστικές φιέστες.) Και σε αυτό το σημείο η ΔΗΜΑΡ απέτυχε μιας και παρέμεινε στην άχρωμη συμμετοχή της.

Ίσως τελικά τα εργασιακά να μην αποτελούν την κόκκινη γραμμή αλλά την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα "αποκαταστήσει" το όνομα της ΔΗΜΑΡ στο παραδοσιακό αριστερό ακροατήριο που νιώθει οτι απώλεσε. Ίσως και την ευκαιρία απεγκλωβισμού της από κάτι που ξεπερνούσε τις αντοχές της. Μόνο που ο κίνδυνος δεν ήρθε από τα "αριστερά" της αλλά από εκεί που δεν υπολόγιζε. Με το Πασοκ να φυλλοροεί αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα η ΔΗΜΑΡ θα έχει "καταφέρει" να βρεθεί στις συμπληγάδες ανάμεσα στην «ηρωοποίηση» Σαμαρά και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε κανείς δεν θα θυμάται το οτι τόλμησε αλλά το οτι δεν μπόρεσε να υπερβεί τις "αριστερές" παιδικές της ασθένειες και φοβίες. Όχι στους ψηφοφόρους που ήλπιζε να μη χάσει. Αυτοί είναι καιρό στο ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην το κατάλαβε.. Σε αυτούς που ήλπιζαν στην προοπτική μιας ευρωπαϊκής αριστεράς με κυβερνώσα προοπτική. Αλλά μάλλον όλος αυτός ο κόσμος είναι συνηθισμένος στα χαμένα όνειρα.

13 σχόλια:

ck είπε...

Σωστά όλα αυτά, με την προυπόθεση ότι η συμμετοχή της Δημάρ και του Πασόκ στην κυβέρνηση είχε σαν στόχο, τα ωραία και αγαθά πράγματα που περιγράφεις.

Κάποιος άλλος, πιο κυνικός, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η συμμετοχή είχε σαν στόχο την προστασία της πελατείας ακριβώς απο τα μέτρα που περιγράφεις.

Εδώ και πέντε μήνες όλοι παριστάνουν τους πολέμαρχους που "διαπραγματεύονται" πράγματα που δεν είναι διαπραγματεύσιμα, την στιγμή που δεκάδες διαρθρωτικά μέτρα, με μηδενικό οικονομικό κόστος (πέραν του πολιτικού, που έχει και αυτό μια οικονομική διάσταση τελικά) μένουν στην κατάψυξη, κάτω απο το ραντάρ της επικαιρότητας και της κοινωνίας.

Τελικά, ίσως η συμμετοχή στην κυβέρνηση, να ήταν απολύτως επιτυχής.
Γι αυτό άλλωστε η Δημάρ λέει ότι θα καταψηφίσει τα μέτρα καλού κακού, αλλά θα μείνει και στην κυβέρνηση, μην τυχόν και βάλει κανένας άσχετος χέρι στην πελατεία μελλοντικά.
Όσο πιο κοντά είσαι στην κουζίνα, τόσο πιο εύκολα ελέγχεις τη συνταγή.

Αντίλογος είπε...

Χρίστο,
Μπορεί να έχεις δίκιο. Υπάρχουν στιγμές που τα βλέπω κι εγώ «κυνικά» όπως αναφέρεις (και δεν είναι τυχαία τα εισαγωγικά» και άλλες φορές που θέλω να τα δω πιο ρομαντικά.. Ενδεχομένως να στρουθοκαμηλίζω με το δεύτερο. Αυτό που με πειράζει είναι το γαμώτο της υπόθεσης. Γιατί ήταν χρυσή ευκαιρία να μην είναι τα πράγματα στην κατάψυξη που λες. Αλλά αυτό προϋποθέτει είτε τόλμη είτε να μην φοβάσαι για την πελατεία..

Left Liberal Synthesis είπε...

Αν δω το επιχείρημα στην προέκταση του, αν καταλαβαίνω καλά σημαίνει , ψηφίστε το " πακέτο" γιατί έτσι και αλλιώς έχετε δεχθεί άλλα.
Ας μου επιτρέψετε να δω το επιχείρημα ατελές, γιατί τότε κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι στα πλαίσια ενός συνεχούς συμβιβασμού , τα "άλλα " είναι το κόστος για να διασωθεί το μέγιστο : τα εργασιακά.Το επιχείρημα μάλλον στηρίζεται στη γνωμάτευση ότι η ΔΗΜΑΡ είναι ατελής, οπότε ανα πάσα στιγμή κάποιος μπορεί να βρίσκει σφάλματα αενάως.
Το αδιέξοδο που διαφαίνεται μάλλον δεν έχει σχέση με την κομματική επιβίωση της ΔΗΜΑΡ ( έχει τις λιγότερες απώλειες από τους κυβερνητικούς) αλλά από την ανεπάρκεια των Ευρωπαϊκών Ελίτ, οι οποίες δεν ξέρουν τι κάνουν στην Ελλάδα.Καλώς η κακώς η αυτονομία της εσωτερικής πολιτικής είναι περιορισμένη.Και ο Σύριζα στην κυβέρνηση θα εξαρτηθεί πολιτικά από τις βουλές της Μέρκελ.
Αυτό που βλέπουμε είναι η διάλυση της τελευταίας προοπτικής , με πρωτοβουλία ή απουσία πρωτοβουλιών των Δανειστών.Όσο παίζει η ΔΗΜΑΡ αλλο τόσο χαζεύουν οι δανειστές, οποίοι είναι πολύ πιο "χαμένοι" από ότι ένα μικρό κεντροαριστερά κόμμα.

Αντίλογος είπε...

@ Left Liberal Synthesis
Δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου στο ότι το αδιέξοδο οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ανεπάρκεια πραγματικού σχεδίου από τις Ευρωπαϊκές Ελίτ και τη γενικότερη αποτυχημένη πολιτική τους. Είναι εξάλλου απολύτως παραδεκτό και από τους ίδιους πως το πρόγραμμα που έχουν επιβάλει δεν βγαίνει. Ούτε ως προς το χρέος, ούτε ως προς το ποσοστό του σε σχέση με το ΑΕΠ. Επίσης δεν είμαι υπέρμαχος του συνεχούς συμβιβασμού. Απλά την παρούσα στιγμή και όχι με τη λογική της κρισιμότητας κάθε δόσης ως είθισται, το να μην περάσουν τα μέτρα πιστεύω πως θα είναι το επισφράγισμα και τυπικά της επίσημης χρεοκοπίας με ότι συνεπάγεται. Και επειδή βρισκόμαστε σύμφωνα με τον ξένο τύπο λίγο πριν το «σκάσιμο» της Ισπανίας, ίσως το momentum για μία λιγότερο οδυνηρή λύση να κάνει την παραμονή στο Euro και την «αγορά χρόνου» πιο επιτακτική από ποτέ. Τώρα όσον αφορά τη ΔΗΜΑΡ, ασφαλώς και δεν μπαίνει σε σύγκριση ευθυνών με τους λοιπούς εταίρους, δανειστές κλπ. και ούτε έκανα κάτι τέτοιο. Έγραψα απλά για τη στάση της μέχρι τώρα ή καλύτερα για τις προσδοκίες που είχα- και την ξαφνική της αλλαγή με πρόσχημα γιατί ως έτσι το αντιλαμβάνομαι, τα εργασιακά. Μακάρι να κάνω λάθος.

Left Liberal Synthesis είπε...

Ακολουθώντας με ακρίβεια το συλλογισμό σου, για το momentum , μπορούμε να πούμε πως η μπλόφα της ΔΗΜΑΡ μπορεί να ξεμπλοκάρει τα πράγματα.Αν οι παραπαίουσες ευρωπαϊκές ελίτ, δουν πως οι αντοχές στην Ελλάδα εξαντλήθηκαν, ακόμη και στο λεγόμενο " μη τυφλό αντιμνημονιακό" μέτωπο, ίσως ξυπνήσουν.Η ανάρτηση φορτώνει όλες της αμαρτίες του κόσμου στον Κουβέλη.Μα έτσι ακυρώνει και τις πιο ψύχραιμες αποτιμήσεις για την όντως ατελή πορεία του.

Αντίλογος είπε...

@ Left Liberal Synthesis

Εδώ είναι και η διαφωνία μας. Κατά τη προσωπική και ασφαλώς πιθανά λανθασμένη άποψη δεν πιστεύω πως είναι θέμα μπλοφας αλλά μάλλον «απεγκλοβισμού». Τώρα όσων αφορά το φόρτωμα των αμαρτιών στον Κουβέλη, όπως απάντησα αλλού σε άλλο φίλο που το εξέλαβε έτσι, είμαι ο πρώτος που δεν θα φόρτωνε στη ΔΗΜΑΡ περίσσιες ευθύνες και ούτε την εξομοιώνω σε επίπεδο ευθυνών με τους υπόλοιπους. Το όλο σκεπτικό μου είχε να κάνει με τη ΔΗΜΑΡ και το δικό της κομμάτι σύμφωνα με τις προσδοκίες μου. Από άλλον φορέα με τους υπάρχοντες συσχετισμούς δεν περιμένω τίποτα εξάλλου.

ck είπε...

@ Left Liberal Synthesis
"Αν οι παραπαίουσες ευρωπαϊκές ελίτ, δουν πως οι αντοχές στην Ελλάδα εξαντλήθηκαν, ακόμη και στο λεγόμενο " μη τυφλό αντιμνημονιακό" μέτωπο, ίσως ξυπνήσουν"

Οι ευρωπαικές ελίτ έχουν να λύσουν τα δικά τους προβλήματα που είναι εξίσου δύσκολα και πιεστικά. Με τη χώρα μας μας ασχολήθηκαν και ασχολούνται ακόμα, στον βαθμό που η ελληνική χρεοκοπία θα τίναζε το ευρωπαικό τραπεζικό σύστημα στον αέρα.
Σήμερα καλώς ή κακώς θεωρούν ότι έχουν αποστειρώσει το τραπεζικό τους σύστημα απο τις συνέπειες μιας ελληνικής στάσης πληρωμών (βλέπε και σχετική ανάρτηση του Προκοπάκη), γι αυτό και έχουν σταματήσει να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα τους δουλεύει εδώ και τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχει κάνει το παραμικρό απο όσα με μεγάλη ευκολία υπόσχεται και υπογράφει για να πάρει κάθε φορά την επόμενη δόση.

Ένα θεμελιώδες λάθος όλων των εγχώριων αναλυτών είναι η υπόθεση ότι το ΔΝΤ και οι λοιποί ευρωπαίοι εταίροι έχουν αναλάβει εργολαβικά την σωτηρία της χώρας μας.
Αυτό δεν νομίζω ότι ισχύει.
Το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν προχωρήσει στο άνοιγμα των επαγγελμάτων και αγορών, στις αποκρατικοποίησεις, στο ξεφόρτωμα του δημόσιου τομέα τουλάχιστον απο τους αργόμισθους, στο κλείσιμο των χιλιάδων παρασιτικών οργανισμών, στην μείωση της εξωφρενικής φαρμακευτικής δαπάνης, στο ενιαίο μισθολόγιο, στο άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, στην βελτίωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού κλπ, θεωρείται απο την ελληνική κοινή γνώμη ότι αποτελεί αποτυχία της τρόϊκας, της ΕΕ, του ΔΝΤ κλπ.
Όμως για όλους τους άλλους, αποτελεί απόδειξη ότι η ελλάδα δυστυχώς δεν μπορεί να τα καταφέρει και ότι τα λεφτά των δανειακών συμβάσεων δεν πιάνουν τόπο, γεγονός που θα το πληρώσουν στις επόμενες εκλογές της χώρας τους.
Στην ιστορία της ελληνικής οικονομικής χρεοκοπίας, δυστυχώς η χώρα μας δεν είναι το αντικείμενο της ιστορίας όπως νομίζουμε. Είναι το υποκείμενο, απο το οποίο όλοι στο εξωτερικό περιμένουν θέληση για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με ανάλογες πρωτοβουλίες και ρεαλιστικά σχέδια.
Προς το παρόν το μόνο που έχουμε να παρουσιάσουμε τα τελευταία χρόνια, είναι πονηροί πολιτευτές που υπόσχονται τα πάντα για να εξασφαλίσουν τη δόση τους (την οποία μοιράζουν αποκλειστικάστην πελατεία τους), για να παραβιάσουν τις υποσχέσεις τους αμέσως μόλις εισπράξουν τα μετρητά.



Left Liberal Synthesis είπε...

MO

Στη βάση της λογικής σου παρουσιάζονται στοιχεία της συγκυρίας που δεν συνάδουν
Επίσκεψη Μέρκελ
Δηλώσεις για παραμονή στο Ευρώ
Πτώση των spread
Άνοδος του χρηματιστηρίου
Το σενάριο εξόδου δεν " παίζει " , όσο έπαιζε πριν
Η ίδια η παρατεταμένη "διαπραγμάτευση , δείχνει ότι η ίδια η Τρόικα είναι πλέον εμπλεκόμενη χωρίς επιστροφή.
Μια τεχνική λύση που θα εξουδετερώνει τις αντιρρήσεις ΔΗΜΑΡ , μπορεί να γίνει άμεσα, και τότε , στα πλαίσια της συμφωνίας, το πράγμα ρολάρει.
Αν θες την εντύπωση μου, αν δεχθούμε ότι υπάρχει ένα παίγνιο όπου οι Έλληνες κοροϊδεύουν, μέσα από παλινωδίες και ψέμματα, μάλλον ο Καραγκιόζης κέρδισε.Δεν είναι η πρώτη φορά που μια παρακαλούσα πολιτική τάξη στην Ελλάδα, μέσα από αδυναμίες και αδράνειας τελικά παίρνει τη σωστή απόφαση.( εμφύλιος, ΕΟΚ )
Ωστόσο στο βασικό μου επιχείρημα δεν βλέπω απάντηση.
Κρινόμενοι με βάση τις δικές τους προτεραιότητες, ποιος σου φαίνεται πιο ανεπαρκής : οι Ευρωπαϊκές ελίτ ή η ΔΗΜΑΡ;

ck είπε...

Το ΔΝΤ και οι μεγάλοι παίκτες της ΕΕ φυσικά θα ήθελαν πάρα πολύ να αποφύγει η χώρα την χρεοκοπία, με τη δική τους βοήθεια και κάποια στιγμή, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, να μην χρειάζεται άλλα λεφτά, είτε για πρωτογενή ελλείματα είτε για αποπληρωμή (μέρους) των δανείων.
Η λέξη κλειδί είναι η "βοήθεια".
Δεν θεωρούν ότι υπάρχει πλέον λόγος να μας σώσουν δια της βίας, παρά το ότι μια ελληνική άτακτη χρεοκοπία είναι χειρότερο σενάριο απο την παραμονή χωρίς πολλά επιπλέον λεφτά.
Η περίπτωση Παπαδήμου καταρχάς και τριανδρίας αργότερα, έδωσε ελπίδες στους γραφειοκράτες της ΕΕ ότι κάτι μπορεί να γίνει, γαυτό και έδωσαν υποστήριξη και στους δύο, περιμένοντας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι δύο πλευρές είναι ανεπαρκείς όσον αφορά την επίλυση της κρίσης.
Αυτό όμως δεν νομίζω ότι είναι ψηλά στις προτεραιότητες των ελλήνων,των γερμανών ή των γάλλων πολιτικών.
Προέχεουν πιο σοβαρά θέματα, όπως η πολιτική επιβίωση, η διαφύλαξη και η σίτιση της κομματικής πελατείας, η διατήρηση των καλών σχέσεων με τους κομματικούς χρηματοδότες, η εξόντωση των εσωκομματικών αντιπάλων κλπ
Σε αυτά τα κρίσιμα θέματα, κάποιοι είναι ικανοί (Μέρκελ) και κάποιοι όχι τόσο (πχ Βενιζέλος - Σαρκόζι - Μπερλουσκόνι).
Τέλος, είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψιν ότι η εκάστοτε ελληνική ή γερμανική κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί κάποια αφηρημένα ελληνικά ή γερμανικά συμφέροντα, αλλά κυρίως τους συνασπισμούς εξουσίας που εκπροσωπούν.
Πιο συγκεκριμμένα, στην δική μας περίπτωση, οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, δηλαδή η ευρωπαική μεσαία τάξη, χρηματοδοτεί, κατα κύριο λόγο, μέσω των μηχανισμών διάσωσης της ελλάδας, πορτογαλίας, Ιρλανδίας κλπ τις μεγάλες ευρωπαικές τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους εξακολουθούν να χρηματοδοτούν τα χρόνια ευρωπαικά ελλείμματα της Ευρωζώνης και κατα συνέπεια των συνασπισμών εξουσίας που σιτίζονται απο τον κρατικό κορβανά κάθε χώρας.
Όσον αφορά την κυβέρνηση των τριών, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κινείται με αποκλειστικό κριτήριο την διάσωση του συνασπισμού που κυβερνά τη χώρα εδώ και 50 χρόνια, δηλαδή ΔΥ, εθνικοί προμηθευτές και κατασκευαστές, ΔΕΚΟ και συνδικαλιστές κάθε είδους, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι και λοιπά ευγενή επαγγέλματα.
Το δυστύχημα είναι ότι τα αιώνια θύματα, δηλαδή οι άνεργοι, οι μισθωτοί και συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα δεν εκπροσωπούνται πολιτικά απο κανένα κόμμα, γι αυτό και θα εξακολουθήσουν να κουβαλούν στους ώμους τους, όλους τους υπόλοιπους.

Left Liberal Synthesis είπε...

ΜΟ
Δεν διαφωνούμε στην περιγραφή, μόνο που αυτή δεν είναι το επίδικο του διαλόγου.

Κρατώ τη συμφωνία μας με τα δικά σου λόγια :
"Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι δύο πλευρές είναι ανεπαρκείς όσον αφορά την επίλυση της κρίσης."
Πολύ διαφορετικό πόρισμα από το κύριο συμπέρασμα της ανάρτησης.
Καληνύχτα

ck είπε...

Είναι Παρασκευή.
Καλή διασκέδαση.

Ανώνυμος είπε...

Hi, after rеading thiѕ remarkable pаragrаph i
am toо hаppy to shагe mу knowlеdge hегe with mates.


my homepagе ... Daniel Chavez Moran

Ανώνυμος είπε...

Hey theгe, I thіnκ your sitе might be having brοwser сomρatibility issueѕ.
When I looκ аt youг webѕіte in Ӏe, it lοoks fine but when opening in Internеt Еxplοrer, it has somе oѵerlaрρing.

I just ωanted to give yοu a quick heaԁs uρ!
Othеr thеn that, great blog!

Lοok at my homepage reputation management