19 Νοεμβρίου 2017

Γράμμα στον άγνωστο "αντιεξουσιαστή"

Πολεμάς το σύστημα; Μαγκιά σου. Μόνο που η μαγκιά έγκειται στο να το κάνεις με το πρόσωπο ακάλυπτο. Ίσως έτσι αναγνωρίσεις και τον εκπρόσωπο του συστήματος που σε προβοκάρει.
Δεν δέχεσαι την αστική εκχώρηση του δικαιώματος βίας στην αστυνομία; Μαγκιά σου. Μόνο που όταν συγκρούεσαι μαζί της –συμφωνώ, με κλεφτοπόλεμο, δεν έχετε τα ίδια μέσα παρά τις φωτοβολίδες σου.. - να το κάνεις με το φόβο του ντου από τη μεριά της που δεν θα σταματήσει, το φόβο της σύλληψης και της τιμωρίας από το αστικό καθεστώς.
Τραυματίζεις – από τύχη δεν έχεις σκοτώσει- ένα πολίτη που δεν είναι μέλος του «αντίπαλου στρατού»; Πας μόνος σου και παραδίνεσαι. Ουτοπικό; Ίσως αλλά λιγότερο ουτοπικό από αυτό που νομίζεις πως θα πετύχεις με τον τρόπο που «αγωνίζεσαι».
Νομίζεις πως έχεις άσυλο σε μια περιοχή; Απλά σε γκετοποίησαν και όχι μόνο δεν το κατάλαβες αλλά νιώθεις και επαναστάτης στο κλουβί σου.
Νομίζεις πως παλεύεις για τις ιδέες σου; Πάλεψε αλλά μη γίνεσαι ελιτιστής. Μόνο ο Πάπας έχει το φαιδρό αλάθητο.. Και πριν παλέψεις, διάβασε τα βιβλία των ονομάτων που ξέρεις απ έξω, ρώτα τι δουλειά κάνουν οι «μέντορες» που θαυμάζεις στη μάχη. Μπορεί να είναι ασφαλίτες, μπορεί αργόμισθοι με ρουσφέτι, μπορεί η ζωή τους «έξω από τη μάχη» να είναι αυτή που πολεμάς.
Μισείς τη μάζα; Τότε γιατί κρύβεσαι πίσω από τον όχλο σου;
Μη νομίζεις πως είμαι απέναντι σου ιδεολογικά, ως μέρος του συστήματος ή ρεφορμιστής. 
Μη νομίζεις πως δεν ξέρω τι σημαίνει κλωτσιά, αστυνομική αυθαιρεσία, δακρυγόνο, ματωμένη μύτη, μάλοξ και αδρεναλίνη. Νιώθω κι εγώ πιο ασφαλής στα Εξάρχεια από ότι περνώντας στην Αλεξάνδρας έξω από τη ΓΑΔΑ.
Είμαι απέναντι σου γιατί είσαι τσάμπα μάγκας. Γιατί –ίσως χωρίς να το καταλάβεις- έχεις γίνει πιόνι του συστήματος που πολεμάς. Αυτός που με διώχνει από τις πορείες και μου έχει «επιβάλει» παντού κλούβες.
Είμαι απέναντι σου γιατί καπελώνεις ότι διεκδικώ.
Είμαι απέναντι σου γιατί στο μπάχαλο είσαι εν δυνάμει δολοφόνος. Και ναι, ίσως έχουμε πόλεμο. Μόνο που είσαι όπλο στη φαρέτρα της μεριάς που νομίζεις πως πολεμάς ή εξίσου ανεγκέφαλος με αυτούς που με τρομάζουν.   

16 Νοεμβρίου 2017

17 Νοέμβρη 1973. Αλήθεια = Α' Στερητικό + Λήθη

Φωτογραφεία: Βασίλης Καραμανώλης,
        Νοέμβριος 1973.  ΑΡΧΕΙΟ Μ.Νταλούκα,
 (από διαδίκτυο)
  Υπήρξε «γενιά του Πολυτεχνείου»; Προφανώς και όχι.. Υπήρξαν άνθρωποι που αψήφησαν τα τανκ, τη βια και τα βασανιστήρια της Χούντας αλλά όχι μια γενιά..  
Το Πολυτεχνείο δεν «έριξε» τη Χούντα. Η ιστορική νύχτα ανάμεσα στις 16 και 17 Νοέμβρη δεν αφορά όλους τους Έλληνες κι ας την οικειοποιήθηκαν. 
  Σε όλη την επταετία οι δύο καταλήψεις, της Νομικής και του Πολυτεχνείου, δεν αποτελούν αντίσταση του Ελληνικού λαού. Οι ελάχιστοι πλήρωσαν το τίμημα των ιδανικών της ελευθερίας με βασανισμούς, φυλακίσεις και τη ζωή τους. Πολλοί όπως ο Παναγούλης το πλήρωσαν και μετά.. Οι υπόλοιποι απολάμβαναν τα νέα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης -και όχι του οικονομικού «θαύματος» της χούντας που προπαγανδίζεται- βελτιώνοντας υλικά τη ζωή τους με την ελευθερία να αποτελεί δευτερεύουσα λεπτομέρεια. Οι «επικίνδυνοι» άλλωστε είχαν συλληφθεί τη νύχτα του πραξικοπήματος. 
   Η αντίσταση των ελαχίστων εκείνης της νύχτας,  μετά την πτώση της δεύτερης χούντας που ακολούθησε και έληξε στο έγκλημα του Κυπριακού, αποτέλεσε την κολυμπήθρα του Σιλωάμ της ντροπής για τη συντριπτική πλειοψηφία του ΜΗ αγωνιζόμενου και μετέπειτα «αντιστασιακού» ελληνικού λαού. Αυτού που η ζωή του συνεχίζόταν απρόσκοπτα μετά την 21 Απριλίου του 67 και ακολούθησε το συρμό της δημοκρατίας όταν άρχισε να «πουλάει». Πως να γινόταν αποχουντοποίηση –αίτημα «κενό» των πρώτων χρόνων- έτσι;    
  Για αυτό η γιορτή χρόνο με το χρόνο φθίνει. Γιατί οι πολλοί δεν ενδιαφέρονται να περισώσουν κάτι που δεν τους αφορούσε. Γιατί έκαναν αντίσταση μετά σε συναυλίες και υποδοχές πολιτικών.  Γιατί οι κάπηλοι –που πάντα υπάρχουν- αυτοξεφτιλίστηκαν.   Γιατί οι επόμενες γενιές μάθαμε να θεωρούμε τη Δημοκρατία αυτονόητη και συστατικό της τον ατομικισμό..
  Σήμερα που η ιστορία ξαναγράφεται και προπαγανδίζεται συντηρητικά και εθνικιστικά, το δικό μας «πολυτεχνείο», το δικό μας χρέος, είναι να καταφέρουμε να το κρατήσουμε στη μνήμη μας ως οδηγό και να μην τους κάνουμε το χατίρι να το απαξιώσουν. Δεν είναι εύκολο. Οι πολλοί το έχουν απαξιώσει ήδη.. Και όπως έγραψε ο Αναγνωστάκης,  «Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους»

«Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.»

Μανόλης Αναγνωστάκης, Νοέμβριος 1983 Αυγή

11 Νοεμβρίου 2017

Μικρές Media-κες Αλήθειες...Ο τρόπος κάλυψης της άδειας ενός δολοφόνου.

.
Α. O τρόπος κάλυψης της άδειας Κουφοντίνα αποτελεί τη συνειδητή χρησιμοποίηση ενός δολοφόνου στην πολιτική γραμμή που έχουν χαράξει τα media και όχι κάτι απλά αφελές ή λανθασμένο. Ταυτόχρονα και εντελώς επικίνδυνα, παρουσιάζοντας τον ως «ηγέτη» ενός χώρου που δεν υπάρχει παρά στα μυαλά ελαχίστων, όχι μόνο «αναγνωρίζουν» πολιτικά χαρακτηριστικά στο δολοφόνο, άρα και στη δίκη της 17Ν, αλλά παίζουν ακριβώς το ίδιο παιχνίδι που άνοιξε το δρόμο στη ΧΑ. 

Β. Ο συνεχής υπερτονισμός της κατά λάθος δολοφονίας του νεαρού Αξαρλιάν σε σχέση με τα υπόλοιπα θύματα το μόνο που καταφέρνει είναι να αφήνει γκρίζα ίχνη «δικαίου» στους δολοφόνους. Σε μια δημοκρατία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πάρει το νόμο στα χέρια του, κανείς να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή και όποιος πέφτει θύμα ιδεοληπτικών δολοφόνων είναι το ίδιο αθώος είτε ο φόνος του ήταν σχεδιασμένος είτε όχι. 

Γ. Η τρομοκρατία (αν και ο όρος δεν είναι ο επαρκέστερος) βρίσκει έδαφος, υποστηριχτές και εν δυνάμει στρατολογούμενα μέλη όταν η δικαιοσύνη και η δημοκρατία νοσούν. Στη χώρα μας -που ανέκαθεν νοσούσαν- η τρομοκρατία βρήκε υποστηριχτές (ειδικότερα τις δυο πρώτες μεταπολιτευτικές δεκαετίες) γιατί το πολιτικό σύστημα αντί να θωρακιστεί απέναντι της ενισχύοντας το κράτος δικαίου τη χρησιμοποίησε διαχρονικά ως μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μόνο που τότε τα media ούτε είχαν τη σημερινή δύναμη, ούτε διαμόρφωναν την κοινή γνώμη στο βαθμό που τους επιτρέπει η σημερινή τεχνολογία, μα κυρίως ακολουθούσαν και δεν καθοδηγούσαν όπως σήμερα την πολιτική αντιπαράθεση. Και επειδή τόσο η δημοκρατία όσο και το αίσθημα δικαίου εξακολουθούν να νοσούν, ο ρόλος των media γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος όταν αγγίζουν ευαίσθητα θέματα με τέτοια ηλιθιότητα ενώ γνωρίζουν πως η κατασκευή αντι-ηρώων σε μια κοινωνία που το άδικο υπερισχύει δεν τους βγάζει στο περιθώριο αλλά τους εντάσσει..

3 Νοεμβρίου 2017

Αμίρ. Πετώντας πέτρες στο σπίτι ενός 11χρονου..

-Μια χώρα ανιστόρητων μα εθνολάγνων και ρατσιστών κατοίκων  που έχει ως τρίτο  στο κοινοβούλιο ένα ναζιστικό κόμμα διατηρεί το θεσμό των μαθητικών παρελάσεων εις ανάμνησιν  της Ε.Ο.Ν και ενός δικτάτορα που τις επέβαλε.
-Μια φαιδρή και κατ όνομα «αριστερή» κυβέρνηση τις διατηρεί και κληρώνει τους σημαιοφόρους..
-Ένας ανεύθυνος και ακατάλληλος Δ/ντής σχολείου δημιουργεί «θέμα» εκ του μηδενός ανακαλύπτοντας την επιλογή της ταμπέλας για ένα 11χρονο αλλοδαπό παιδί που απλά κληρώθηκε χωρίς να καταλαβαίνει πως στο νοσηρό και μόνιμα διχασμένο περιβάλλον της ελληνικής κοινωνίας  το στοχοποιεί στα αρρωστημένα μυαλά πολλών. Οι «υπερπατριώτες» τον συγχαίρουν, οι ανάθεμα κι αν ξέρουν τι είναι τον λένε φασίστα, ο σύλλογος Γονέων του σχολείου τον στηρίζει και του αποδίδει εύσημα, οι ανεγκέφαλοι νταήδες της διπλανής πόρτας, ποτισμένοι με μίσος για κάθε διαφορετικό από την ασχήμια τους πετροβολούν το σπίτι του 11χρονου όπως έκαναν οι «μέντορες» τους.
-Η Βουλή θα καταδικάσει το συμβάν μιας και ο νόμος θα νικήσει το φασισμό και τη μισαλλοδοξία όπως με τη δίκη της ΧΑ,  η Ελλάδα δεν έχει ρατσιστές...μόνο ανθρώπους που"δεν είμαι ρατσιστής αλλά...", ο μικρός και κατά λάθος στην επικαιρότητα δυο φορές σε μια εβδομάδα «ανεπιθύμητος» Αμίρ δεν θα ενταχθεί –ευτυχώς για αυτόν-ποτέ στην ελληνική κοινωνία της φέρουσας την αληθινήν Παιδείαν, και όλα θα συνεχίσουν κανονικά να λειτουργούν στο όνομα των «πατριωτών» που το πόσο αγαπούν την πατρίδα φαίνεται από το χάλι της. 
Συγγνώμη Αμίρ, κάποιοι ντρεπόμαστε αλλά μη νομίζεις, κι εμάς ανθέλληνες και μη αποδεκτούς μας χαρακτηρίζουν..