Α. O τρόπος κάλυψης της άδειας Κουφοντίνα αποτελεί τη συνειδητή χρησιμοποίηση ενός δολοφόνου στην πολιτική γραμμή που έχουν χαράξει τα media και όχι κάτι απλά αφελές ή λανθασμένο. Ταυτόχρονα και εντελώς επικίνδυνα, παρουσιάζοντας τον ως «ηγέτη» ενός χώρου που δεν υπάρχει παρά στα μυαλά ελαχίστων, όχι μόνο «αναγνωρίζουν» πολιτικά χαρακτηριστικά στο δολοφόνο, άρα και στη δίκη της 17Ν, αλλά παίζουν ακριβώς το ίδιο παιχνίδι που άνοιξε το δρόμο στη ΧΑ.
Β. Ο συνεχής υπερτονισμός της κατά λάθος δολοφονίας του νεαρού Αξαρλιάν σε σχέση με τα υπόλοιπα θύματα το μόνο που καταφέρνει είναι να αφήνει γκρίζα ίχνη «δικαίου» στους δολοφόνους. Σε μια δημοκρατία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πάρει το νόμο στα χέρια του, κανείς να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή και όποιος πέφτει θύμα ιδεοληπτικών δολοφόνων είναι το ίδιο αθώος είτε ο φόνος του ήταν σχεδιασμένος είτε όχι.
Γ. Η τρομοκρατία (αν και ο όρος δεν είναι ο επαρκέστερος) βρίσκει έδαφος, υποστηριχτές και εν δυνάμει στρατολογούμενα μέλη όταν η δικαιοσύνη και η δημοκρατία νοσούν. Στη χώρα μας -που ανέκαθεν νοσούσαν- η τρομοκρατία βρήκε υποστηριχτές (ειδικότερα τις δυο πρώτες μεταπολιτευτικές δεκαετίες) γιατί το πολιτικό σύστημα αντί να θωρακιστεί απέναντι της ενισχύοντας το κράτος δικαίου τη χρησιμοποίησε διαχρονικά ως μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μόνο που τότε τα media ούτε είχαν τη σημερινή δύναμη, ούτε διαμόρφωναν την κοινή γνώμη στο βαθμό που τους επιτρέπει η σημερινή τεχνολογία, μα κυρίως ακολουθούσαν και δεν καθοδηγούσαν όπως σήμερα την πολιτική αντιπαράθεση. Και επειδή τόσο η δημοκρατία όσο και το αίσθημα δικαίου εξακολουθούν να νοσούν, ο ρόλος των media γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος όταν αγγίζουν ευαίσθητα θέματα με τέτοια ηλιθιότητα ενώ γνωρίζουν πως η κατασκευή αντι-ηρώων σε μια κοινωνία που το άδικο υπερισχύει δεν τους βγάζει στο περιθώριο αλλά τους εντάσσει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου